Κοροϊδέψτε, φορολογήστε και …δεν τελειώσατε

Απότομη προσγείωση και συντριβή προσδοκιών έφεραν οι 100 και πλέον πρώτες ημέρες της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Νέοι φόροι, χειρότερο ασφαλιστικό, ακριβότερα τέλη κυκλοφορίας, απολύσεις συμβασιούχων και έξαρση της καταστολής, ήταν το στίγμα που άφησε ο Γιώργος Παπανδρέου και η βίαιη προσαρμογή που επιφύλαξε για τους εργαζόμενους με το «καλημέρα».

Φοροκαταιγίδα, απολύσεις, ασφαλιστικό και αστυνομοκρατία εξανέμισαν τις προσδοκίες

Η απόσταση των όσων υποσχέθηκε προεκλογικά τα ΠΑΣΟΚ με τις κυβερνητικές του αποφάσεις είναι κραυγαλέα: «Λεφτά υπάρχουν» ήταν η φράση πασπαρτού στην προεκλογική εκστρατεία του κυβερνώντος σήμερα κόμματος, από το βήμα της ΔΕΘ τον Σεπτέμβρη, ως τη συνέντευξη Τύπου στο Ζάππειο και τα δύο ντιμπέιτ. «Δεν θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση, κύριε Καραμανλή», δήλωνε με κάθε ευκαιρία ο σημερινός πρωθυπουργός. Μέσα στις πρώτες 100 ημέρες το ΠΑΣΟΚ υποσχέθηκε να αυξήσει το επίδομα ανεργίας στο 70% του βασικού μισθού, να αυξήσει στο 4% τις δημόσιες επενδύσεις, να επαναδιαπραγματευτεί την πώληση του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής και του ΟΛΠ αλλά και τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Ακόμα, δεσμεύτηκε να φορολογήσει την εκκλησιαστική περιουσία αλλά και να στελεχώσει την κρατική μηχανή με ανθρώπους εκτός κομματικής επετηρίδας. Τίποτα από τα παραπάνω δεν έγινε.
Μάλιστα, η νέα κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε το μετεκλογικό μούδιασμα των εργαζομένων από τη μεγάλη διαφορά με την οποία αναδείχτηκε στην εξουσία, για να περάσει όσα αντιλαϊκά μέτρα δεν πέρασε ούτε η «επάρατος» του Κ. Καραμανλή. Προτού συμπληρωθούν δύο εβδομάδες από την Κυριακή των εκλογών, η νέα κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόλυση 1.200 συμβασιούχων με προγράμματα Σταζ στο Δημόσιο. Αρχές Νοέμβρη κατέλαβε την κυβέρνηση το «σύνδρομο Τρικούπη», που οδήγησε τον Γ. Παπανδρέου να επισείει τον κίνδυνο της χρεοκοπίας, δηλώνοντας ότι έχει εντολή «να σώσει τη χώρα». Τότε ξεκίνησε και η υλοποίηση του Προγράμματος Σύνθλιψης και Ακρωτηριασμού των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Στις 20 Νοεμβρίου κατατέθηκε ο προϋπολογισμός που έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που μειώνει απόλυτα τις δημόσιες δαπάνες. Το σκληρό ταξικό πρόσωπο της οικονομικής πολιτικής δίνεται ανάγλυφα από το γεγονός ότι οι άμεσοι φόροι φυσικών προσώπων αυξήθηκαν κατά 4,4% και οι έμμεσοι φόροι, που βαραίνουν τους πάντες ανεξαρτήτως ταξικής θέσης, αυξήθηκαν επίσης κατά 6%. Αργότερα, κατά την κατάθεση του φορολογικού νομοσχεδίου, η ταξική επιλογή της κυβέρνησης έγινε ακόμα πιο σαφής: Μείωσε τη φορολογία των μη διανεμόμενων κερδών των επιχειρήσεων από το 25% ακόμη περισσότερο, στο 20%! Ταυτόχρονα, άνοιξε ο «διάλογος» για το Ασφαλιστικό, με πρώτες στη λίστα των κυβερνητικών εισηγήσεων, την αύξηση των ορίων ηλικίας και την αναθεώρηση της λίστας των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων. Η κυβέρνηση αποχαιρέτησε το 2009 με μια άγρια φοροεπιδρομή στους κατόχους ΙΧ, αυξάνοντας δραματικά τα τέλη κυκλοφορίας και καταργώντας εν μια νυκτί το μέτρο της απόσυρσης, που προεκλογικά είχε δεσμευτεί να ολοκληρώσει.
Το οικονομικό μαστίγιο δεν έχει κανένα καρότο, έστω και για να δικαιολογηθεί η λαϊκή έκφραση – αντίθετα πάει μαζί με τον αστυνομικό βούρδουλα κατά των αντιδράσεων. Η ανάληψη καθηκόντων υπουργού Αστυνομίας από τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, τον βραβευμένο από το FBI, σηματοδότησε αντιδραστική και αντιδημοκρατική εκτροπή στη φιλοσοφία και το δόγμα της ΕΛΑΣ. Η πρώτη απόφαση του νέου υπουργού ήταν ο ξυλοδαρμός των εργατών της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης του Περάματος. Ενώ κατά το τριήμερο διαδηλώσεων για τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τον Δεκέμβρη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, στις 5-7 Δεκεμβρίου, όργιο αστυνομοκρατίας και καταστολής «μάτωσε» τις εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Παράλληλα, εγκαινιάστηκε το ολοκληρωτικής έμπνευσης μέτρο της προληπτικής προσαγωγής ύποπτων διαδηλωτών. Ξεπατικώνοντας ό,τι αμερικανιά δεν έχει ακόμα έρθει στη χώρα, ο Μ. Χρυσοχοΐδης επικήρυξε έναντι αμοιβής, α λα Φαρ Ουέστ, τους «ληστές με τα μαύρα» και τους δράστες της επίθεσης κατά της Κούνεβα.

Ο ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Υπάρχει όμως και ο άλλος απολογισμός, αυτός των εργατικών αντιστάσεων, που ορθώθηκαν από την πρώτη μέρα και συνεχίζονται μέχρι τώρα, αν και αναντίστοιχης έκτασης με τη σφοδρότητα της επίθεσης. Τη Δευτέρα των εκλογών οι λιμενεργάτες του ΟΛΠ βρίσκονταν σε σκληρό απεργιακό αγώνα για να μην ξεπουληθεί ο οργανισμός. Το «μπλόκο» του λιμανιού και η μίνι-κρίση που έφερε μέσα στον Οκτώβριο, ράγισε από νωρίς την εικόνα της κυβέρνησης. Ακολούθησαν οι κινητοποιήσεις των συμβασιούχων και των «σταζιέ» που πετάχθηκαν στο δρόμο της ανεργίας με μια μονοκοντυλιά. Τα «νέα Δεκεμβριανά», οι κινητοποιήσεις στη μνήμη του Αλέξη, απέκτησαν πανεκπαιδευτική συμμετοχή, μαθητών, φοιτητών και εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων και οι διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα ξέφυγαν από τα όρια της επετειακής και ακίνδυνης διαμαρτυρίας. Η απεργία στις 17 Δεκεμβρίου στην οποία καλούσαν το ΠΑΜΕ και πρωτοβάθμια σωματεία έδωσαν μια πρώτη συγκροτημένη μαχητική απάντηση από την πλευρά του εργατικού κινήματος. Μέσα στον Ιανουάριο ξέσπασαν τα αγροτικά μπλόκα που έδωσαν με αξιοσημείωτη αποφασιστικότητα έναν οικονομικό αγώνα, ενώ για πρώτη ίσως φορά αναδείχθηκαν δυνάμεις της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς στην πρωτοπορία των κινητοποιήσεων. Η απεργία στις 10 Φεβρουαρίου που διοργάνωσαν η ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ και 33 πρωτοβάθμια σωματεία που κινούταν σε αγωνιστική ταξική κατεύθυνση, έστειλε άλλο ένα μήνυμα ότι η συναίνεση που ζήτησε η κυβέρνηση δεν θα δοθεί. Ο απεργιακός σεισμός που αναμένεται με την πανεργατική απεργία στις 24 Φεβρουαρίου, με μπλακ άουτ σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, θα είναι σίγουρα μια αποφασιστική απάντηση ότι ο οδοστρωτήρας της κυβέρνησης δεν θα περάσει και ότι οι 100 και πλέον ημέρες ήταν και οι τελευταίες.

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Αναιρέσεις, τ. Φεβ-Μαρ 2010)