Η Σοφία Σακοράφα προτείνει τη δημιουργία Επιτροπής που θα εξετάσει διαχρονικά όλες τις δανειακές συμβάσεις του ελληνικού κράτους.
«Πληρώσατε» την ψήφο σας κατά του Μνημονίου τον Μάιο με τη διαγραφή σας από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Τελικά, πόσο «κατά συνείδηση» μπορεί να είναι η ψήφος των βουλευτών;
Η συνείδηση στην πολιτική έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο και αναφορά. Το περιεχόμενο είναι οι πολιτικές δεσμεύσεις που αναλαμβάνει κανείς και η αναφορά του είναι πάντα η ίδια η κοινωνία, που του έδωσε την εντολή υλοποίησης αυτών των δεσμεύσεων. Η πολιτική μου επιλογή ακουμπάει με απόλυτη συνέπεια σε αυτά τα δύο. Η δε πληρωμή έρχεται πάλι από την ίδια την κοινωνία. Σήμερα οι επιλογές της κυβέρνησης βρίσκονται σε απόλυτη αναντιστοιχία με την κοινωνία, για το λόγο αυτό άλλωστε έχει δώσει συγκεκριμένο περιεχόμενο στη διαδικασία του «κατά συνείδηση». Κατά συνείδηση για την κυβέρνηση σημαίνει καθ’ υποταγή.
Καθ’ υποταγή στο ΔΝΤ και σε ξένα πολιτικά διευθυντήρια.
Ζούμε τη μετατροπή της Βουλής σε σωματείο σφραγίδα, που απλώς επικυρώνει τις εντολές του ΔΝΤ
Το επιχείρημα πολλών συναδέλφων σας κυβερνητικών βουλευτών, κατά την υπερψήφιση από μεριάς τους όλων των μέτρων που έχει πάρει μέχρι σήμερα η κυβέρνηση, είναι ότι δεν έχουν εντολή να τη ρίξουν. Πιστεύετε ότι θα ήταν θετικό αν έφευγε η συγκεκριμένη κυβέρνηση και προκαλούνταν εκλογές;
Η εντολή του εκλογικού σώματος υπήρξε σαφής και ίσως περισσότερο συγκεκριμένη από κάθε άλλη φορά. Οι κυβερνήσεις ψηφίζονται στη βάση των προγραμματικών δεσμεύσεων και κρίνονται στη βάση των μετεκλογικών αποτελεσμάτων. Αυτή είναι η πάγια αρχή της αστικής δημοκρατίας.
Κατά την άποψή μου το μείζον πολιτικό ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι η διατύπωση μιας άλλης πολιτικής λύσης, με διαφορετικό προσανατολισμό. Θετική εξέλιξη θα είναι η πρόκριση αυτής της πολιτικής λύσης. Οι πολιτικές λύσεις ξεκινούν από την κοινωνία και τα κινήματα, ζυμώνονται και αποκτούν δυναμική εντός της κοινωνίας και τελικά αποκτούν σάρκα και οστά και μέσα από την εκλογική διαδικασία. Εάν δεν υπάρχει αυτή η άλλη πρόταση, που θα ενσωματώνει ταυτόχρονα και την αντίσταση, αλλά και το νέο προσανατολισμό, οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία, θα νομιμοποιεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παρόμοιες πολιτικές επιλογές.
Η ιστορία διδάσκει ότι όποτε βαθαίνει η πολιτική κρίση, κυοφορούνται και απολυταρχικές λύσεις ως «διέξοδοι». Φοβάστε κάτι ανάλογο για την Ελλάδα του 2011;
Αυτή τη στιγμή ζούμε τη μετατροπή της Βουλής σε σωματείο σφραγίδα, που απλώς επικυρώνει τις εντολές του ΔΝΤ. Παράλληλα διαπιστώνουμε έναν υπερσυγκεντρωτισμό κρίσιμων εξουσιών σε υπουργούς οι οποίοι μάλιστα δεν είναι καν εκλεγμένοι. Οι μηχανισμοί προπαγάνδας δυναμιτίζουν την κοινωνική συνοχή και αναπτύσσουν το δόγμα του «διαίρει και βασίλευε». Η επίσημη πολιτική παραδίδει τη θέση της σε συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Η δημοκρατία, λοιπόν έχει ήδη πληγεί.
Αυτό όμως που πρέπει να επισημάνω και αποτελεί έναν περαιτέρω φόβο είναι ότι η εποχή μας επωάζει, ως σύμπτωμα ακόμη και όχι ως γενικευμένο φαινόμενο, το αυγό του φιδιού. Στην Ουγγαρία του ΔΝΤ, το εθνικιστικό κόμμα που αποτελείται από πραιτωριανούς φασίστες, έφτασε σε απόσταση εκλογική αναπνοής από το σοσιαλιστικό κόμμα που επίσης έβαλε τη χώρα στο μηχανισμό. Όποτε βαθαίνει η κρίση ή γεννιέται ένα δυνατό και μαζικό κίνημα ή η εξατομίκευση, ο αποκλεισμός και ο ρατσισμός ανθίζουν. Έχουμε όλοι ιστορική ευθύνη για το τι θα συμβεί στην πατρίδα μας.
Είπατε στη Βουλή για τα μέτρα της κυβέρνησης ότι «η σωτηρία δεν είναι της πατρίδας, αλλά όσων την απομυζούν». Υπήρχε όμως εναλλακτική λύση;
Η πρώτη διαπίστωση δε χρήζει πλέον τεκμηρίωσης, το αποδεικνύει η ζωή. Τα μέτρα ενίσχυσαν τις τράπεζες, άφησαν αλώβητο το παρασιτικό κεφάλαιο, έδωσαν άφεση αμαρτιών σε όλους όσους έφεραν τη χώρα σε αυτήν την κατάσταση.
Έχω την άποψη ότι αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι οι συνέπειες μιας αναγκαστικής επιλογής, αλλά το ζητούμενο μιας προσχεδιασμένης πολιτικής. Η Ελλάδα όταν μπήκε στο ΔΝΤ δεν είχε το υψηλότερο χρέος στην Ευρωζώνη. Συγκεκριμένοι χειρισμοί, από συγκεκριμένα πρόσωπα, σε συγκεκριμένο χρόνο ακύρωσαν όλες τις εναλλακτικές λύσεις. Ο Νίκος Κοτζιάς το έχει περιγράψει με απόλυτη ακρίβεια. Όταν παίρνεις έναν αδιέξοδο δρόμο και δε στρίβεις όσο είναι καιρός στο φανάρι, δε στρίβεις ακόμη και αργότερα σε κάποιο στενό, δεν κάνεις καν επιτόπου στροφή, τότε ναι, μοιραία θα βρεθείς σε αδιέξοδο. Το αν αυτό οφείλεται σε άγνοια ή σκοπιμότητα θα το δείξει η ιστορία.
Την αμέλεια, η ιστορία την καταδικάζει, ο λαός μπορεί και να τη συγχωρεί, το δόλο όμως και ιδιαίτερα τον προμελετημένο δόλο, τον καταδικάζουν και η ιστορία και οι λαοί.
Ζητήσατε κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το χρέος. Θυμόμαστε όλοι όμως ότι η «απογραφή» του Γ. Αλογοσκούφη μας έφερε την επιτήρηση, ενώ η «καταγραφή» του Γ. Παπακωνσταντίνου άνοιξε το δρόμο στο ΔΝΤ. Με ποιο τρόπο ένας λογιστικός έλεγχος μπορεί να αποβεί σε καλό;
Συγκρίνετε ανόμοια πράγματα, με διαφορετικά κίνητρα, διαφορετικούς πρωταγωνιστές, άλλα ζητούμενα και άλλο τελικά αποτέλεσμα. Το κίνητρο δεν είναι να «αδειάσουμε» καμία προηγούμενη κυβέρνηση και να δώσουμε δηλώσεις μετανοίας και συμμόρφωσης στην Ε.Ε. Το κίνητρο είναι η διαφάνεια και ο εξορθολογισμός του δημόσιου χρέους. Το κίνητρο είναι να αναδείξουμε ποιο μέρος του χρέους είναι παράνομο ή απεχθές και να το αρνηθούμε.
Οι πρωταγωνιστές δεν είναι οι τραπεζίτες των Βρυξελλών. Οι πρωταγωνιστές είναι μια επιτροπή διεθνής, που αποτελείται από ειδικούς λογιστές του χρέους και των δημόσιων οικονομικών, από νομικούς, οικονομολόγους, αντιπρόσωπους των εργατικών οργανώσεων και μέλη των οργανώσεων την κοινωνίας των πολιτών. Θα είναι ανεξάρτητη από τα πολιτικά κόμματα, αλλά δεν θα αποκλείει τη συμμετοχή πολιτικών. Η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου θα διασφαλίζει την πρόσβαση σε εξειδικευμένη γνώση και θα εγγυάται το δημοκρατικό έλεγχο καθώς και το υπόλογο όλων των εμπλεκομένων.
Είναι αυτονόητο ότι για να επιτύχει το στόχο της θα πρέπει να έχει πλήρη πρόσβαση στις συμβάσεις δημόσιου χρέους από τη μεταπολίτευση, συμπεριλαμβανομένων των εκδόσεων ομολόγων, αλλά και χρέους που είναι διμερές, πολυμερές, ή άλλη μορφής. Θέλω τονίσω ότι δε μιλάμε για μια επιτροπή περιχαρακωμένη, αλλά για μια επιτροπή δυναμική που θα πλαισιωθεί από την ίδια την κοινωνία.
Το ζητούμενο δεν είναι η δυσχερέστερη θέση των εργαζομένων και της πατρίδας μας. Το ζητούμενο είναι αφενός η ενημέρωση του ελληνικού λαού, αφετέρου η με καλύτερους όρους διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους πιστωτές της, αλλά και η απόδοση ευθυνών σε όσους δημιούργησαν αυτήν την κατάσταση. Διαφάνεια, ενδυνάμωση της Ελλάδας και απόδοση ευθυνών είναι το τρίπτυχο αυτής της τακτικού χαρακτήρα πρότασης.
Και βέβαια το αποτέλεσμα που αποτελεί ταυτόχρονα και στρατηγικό στόχο είναι η απελευθέρωση δυνάμεων από το φόβο του μονόδρομου και από το αναπτυσσόμενο επικίνδυνο φαινόμενο του κοινωνικού αυτοματισμού.
Πρέπει να τονίσω για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου ότι δεν ανακαλύπτουμε εμείς τον τροχό. Η άρνηση απεχθούς χρέους είναι μία πολιτική πρακτική που έχουν ακολουθήσει και άλλες χώρες, με τελείως μάλιστα διαφορετικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Είναι μια πολιτική πρακτική που προτάσσει την άρνηση αυτού του μέρους του χρέους που είναι προϊόν διαφθοράς, απέναντι στη σημερινή κυβερνητική πολιτική πρακτική που προτάσσει το κουκούλωμα, που νομιμοποιεί τη διαφθορά και επιβάλλει στον ελληνικό λαό να πληρώσει το μάρμαρο. Έχει δε αποδειχθεί, ότι η άρνηση χρέους πουθενά δεν δημιούργησε επιζήμια αποτελέσματα. Το αντίθετο, ξεπέρασε αδιέξοδα και άνοιξε το δρόμο για άλλες πολιτικές.
Πώς αξιολογείτε τις σκέψεις που δημοσιοποίησαν η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Φώτης Κουβέλης για κοινοβουλευτική συνεργασία των ανεξαρτητοποιημένων βουλευτών;
Τι λέει η λογική; Οι ανεξάρτητοι βουλευτές επειδή ακριβώς έχουν πολιτικές καταβολές και πεποιθήσεις εκ βάθρων αντίθετες, δεν μπορούν να συστήσουν κοινοβουλευτική ομάδα. Ακόμη και εάν αυτό εξυπηρετεί τη μορφή, τη διαδικασία δηλαδή, υπονομεύει το περιεχόμενο, την πολιτική δηλαδή. Θεωρώ εγκληματικό για να έχω κάποιες διευκολύνσεις παραπάνω, να συμπράξω με πολιτικούς που μας χωρίζει η άβυσσος.
Θεωρώ ταυτόχρονα εξαιρετικά επικίνδυνο στις μέρες μας, με πρόσχημα διαδικαστικά θέματα, να καταλύονται διαχωριστικές γραμμές. Εκτός και αν αυτό είναι μια prova generale. Τότε δεν είναι απλώς επικίνδυνο, αλλά και πολιτικά χυδαίο.
Η λέξη «αισιοδοξία» φαίνεται να λείπει από τα χείλη όλων… Τι λέτε σε όλους τους πολίτες και εργαζόμενους που θέλουν να δουν μια χαραμάδα ελπίδας, αλλά οι κυβερνώντες υπόσχονται μόνο χειρότερες μέρες;
Δεν είναι η ώρα ούτε για ευχές, ούτε για ωραία λόγια. Είναι η ώρα της δράσης. Ποτέ στην ιστορία οι λαοί δεν κερδίσανε καθήμενοι μοιρολατρικά στον καναπέ τους, ανεχόμενοι υπομονετικά την εξόντωσή τους. Η ελπίδα ενός λαού είναι ευθέως ανάλογη με τους αγώνες του και την πίστη στις δυνάμεις του.
Διαφοροποιείται η παραδοσιακή θέση της Ελλάδας για το Παλαιστινιακό από το 1981 και μετά, τονίζει η ανεξάρτητη βουλευτής.
Θυμάμαι σαν σήμερα την προσπάθειά σας το 2004 να αγωνιστείτε στην Ολυμπιάδα της Αθήνας με τα χρώματα της Παλαιστίνης. Πέρσι ο «Στόλος της Ελευθερίας» που απέπλευσε για την απελευθέρωση της Γάζας είχε τραγική κατάληξη. Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για το δίκαιο τερματισμό του Παλαιστινιακού προβλήματος;
Πριν λίγες ημέρες, διέρρευσε ότι η Ελλάδα θα συστήσει κοινό υπουργικό συμβούλιο με το Ισραήλ. Αυτό αποτελεί μια στρατηγική επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία τελεί σε απόλυτη διαφοροποίηση με την παραδοσιακή θέση της Ελλάδας, από το 1981 και μετά, για το Παλαιστινιακό. Η Ελλάδα του Γιώργου Παπανδρέου έχει κάνει τις γεωστρατηγικές επιλογές της, με βάση το αφελές και στενόμυαλο δόγμα «φίλος μου, ο εχθρός του εχθρού μου».
Η Ελλάδα του Γιώργου Παπανδρέου έχει κάνει τις πολιτικές επιλογές της νομιμοποιώντας την κατοχή και τη γενοκτονία. Αυτές τις επιλογές και τις δύο θα τις βρούμε μπροστά μας. Το Παλαιστινιακό δεν είναι φυσικά ένα διμερές θέμα, η επίλυσή του λοιπόν εξαρτάται από πολλούς και σύνθετους παράγοντες. Αυτό βέβαια που μπορούμε να πούμε με σιγουριά, είναι ότι ποτέ άλλοτε η εσωτερική και εξωτερική ισχύς του Ισραήλ δεν ήταν σε χειρότερο σημείο, αλλά και ποτέ άλλοτε η Παλαιστίνη δεν είχε τόσους δυνατούς και καθοριστικούς συμμάχους.
(Δημοσιεύτηκε στον Παλμό Γλυφάδας, 15-1-2010)
Γιώργος Λαουτάρης 