Ενότητα ως αυτοσκοπός

Το τέλος των ιδεολογιών, της διάκρισης μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, έχει αναγγελθεί πολλάκις από τους αστούς διανοούμενους των πολιτικών μονόδρομων και τους φιλοσόφους του τέλους της ιστορίας. Μια νέα εκδοχή της υποστολής των ιδεολογιών για την ανάδυση της ενότητας πάνω στο σκοπό τέθηκε πρόσφατα γύρω από το ζήτημα της νέας δανειακής σύμβασης και της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου. Το «Μέτωπο του Όχι» που προτείνει το νεοσυσταθέν Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (ΕΠΑΜ) και που ακολουθούν αριστερές δυνάμεις όπως η ΚΟΕ, προτείνει κοινή δράση όλων των δυνάμεων πάνω σε τρεις στόχους: Το δυνάμωμα της πολιτικής ανυπακοής του λαού, την παράλυση του κράτους για να μη λειτουργήσει η νέα κυβέρνηση και την «ανατροπή του καθεστώτος κατοχής». Η φιλοσοφία του ΕΠΑΜ που πήρε την πρωτοβουλία για το μέτωπο αυτό άλλωστε είναι πως «κανενός είδους κόντρα για ευρύτερα ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα δεν πρέπει να στέκεται εμπόδιο στην κοινή δράση για τους κοινούς στόχους», όπως διατυπώνεται χαρακτηριστικά στο φυλλάδιο «τι είναι και τι θέλει το ΕΠΑΜ». Είναι λοιπόν η ενότητα όλων ανεξαιρέτως δυνάμεων που αντιστέκονται εφικτή;

Το "Μέτωπο του Όχι" που προτείνει το ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη παρακάμπτει και υποβαθμίζει το ζήτημα της ΕΕ και της προοπτικής των αγώνων.

Η άποψη αυτή εδραιώνεται στην εκτίμηση πως η πολυδιάσπαση της Αριστεράς και η αδράνεια του λαϊκού κινήματος οφείλεται στο ότι λείπει μια ενοποιητική βάση του ελάχιστου κοινού διαιρέτη των απόψεων. Όπως το θέτει σε πρόσφατο άρθρο του στο Δρόμο το στέλεχος της ΚΟΕ, Χρίστος Καραμάνος, «για να αναπτυχθεί η αντίσταση και να είναι νικηφόρα υπάρχουν σήμερα όλες οι προϋποθέσεις, εκτός από μία. […] Λείπει ο πολιτικός φορέας, το Μέτωπο, που να συσπειρώνει τους πάντες, χωρίς κανέναν αποκλεισμό». Αυτό όμως δεν είναι σωστό.

Ο λόγος που σήμερα δεν υπάρχει ένας τέτοιος παλλαϊκός πολιτικός φορέας δεν εντοπίζεται στις υπαρκτές σε κάθε περίπτωση τάσεις για μικροϊδιοκτησία, αλλά στην απόκλιση απόψεων γύρω από την προοπτική των αγώνων, το επιθυμητό μέλλον. Το κάλεσμα «από τη λαϊκή Δεξιά, μέχρι τα κόμματα της Αριστεράς και τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς» που απηύθυνε το «Μέτωπο του Όχι» κατά την ιδρυτική του εκδήλωση παραβλέπει ότι ο «λαός» διαιρείται σε κοινωνικές τάξεις που καθεμία έχει διαφορετικά συμφέροντα τα οποία προβάλλει στο μέλλον και αγωνίζεται γι’ αυτά.

Ένα ζήτημα προοπτικής είναι και αυτό της θέσης της χώρας μέσα στη διεθνή σκακιέρα. «Να αναθεωρηθούν εκ βάθρων οι σχέσεις της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη», έγραψε αόριστα σε άρθρο του για το «Μέτωπο» στο Δρόμο ο Δημήτρης Καζάκης. Χάριν της ενότητας των δυνάμεων που αντιδρούν στη νέα δανειακή σύμβαση, το στέλεχος του ΕΠΑΜ άφησε ασαφές αν εννοεί ότι η ρήξη με την ΕΕ και έξοδο από το ευρώ είναι αναγκαίο βήμα για τη χάραξη εναλλακτικής πορείας. Μπορούν όμως να παρακαμφθούν τέτοια κεφαλαιώδη ζητήματα διαφωνιών, όταν συγκροτείται ένας ενιαίος φορέας; Είναι χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή ότι οι συγκεκριμένες διεργασίες που υποστηρίζουν γενικόλογα την ενότητα, έχουν οδηγήσει σε ντε φάκτο διάσπαση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής που με αφορμή τη συμμετοχή της ΚΟΕ, δήλωσε πως δεν καλύπτεται από αυτό το πλαίσιο, αφού προτάσσει ένα μέτωπο «με αριστερό, ριζοσπαστικό προσανατολισμό».

(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 20-11-2011)