«Ου σώζεται βασιλεύς διά πολλήν δύναμιν και γίγας ου σωθήσεται εν πλήθει ισχύος αυτού», αναφέρεται σε έναν από τους δίσημους και με πολλές αναγνώσεις Ψαλμούς του προφήτη και βασιλιά Δαυίδ. Μια υπόμνηση που φαίνεται να ξεχνά συστηματικά η Εκκλησία της Ελλάδος, ένας οργανισμός που περιφρουρεί τη σημαντική περιουσία του ως κόρην οφθαλμού, βασιζόμενος κυρίως στους στενούς δεσμούς του με την κρατική εξουσία. Η οικονομική κρίση όμως και η βαθμιαία εξώθηση των εργαζόμενων στην εξαθλίωση έχει θέσει νέες προτεραιότητες και είναι ίσως η ωριμότερη στιγμή για να τεθεί επί τάπητος και θαρρετά το θέμα του πλήρους διαχωρισμού μεταξύ κράτους και εκκλησίας. Με απόλυτο σεβασμό στην θρησκευτική συνείδηση, αλλά και με την απόλυτη θέση ότι το μεταφυσικό αίσθημα ανήκει στη σφαίρα του ατομικού και δεν έχει σχέση με την κρατική πολιτική.
Το μεταφυσικό αίσθημα ανήκει στη σφαίρα του ατομικού και όχι στην κρατική πολιτική
Τα πρώτα μέτρα σε αυτή την κατεύθυνση, για την πλήρη αποθεοποίηση του κράτους και της δημόσιας ζωής, είναι η κατάργηση (με σχετική αναθεώρηση) του άρθρου 3 του Συντάγματος, που επιβάλλει την κρατική – επικρατούσα θρησκεία και τον επίσημο προσηλυτισμό. Η πλήρης και χωρίς όρους συνταγματική ανακήρυξη της θρησκείας σε αποκλειστικά ατομική υπόθεση του πολίτη καθώς και της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης. Κάθε πολίτης είναι απόλυτα ελεύθερος να πιστεύει σε όποια θρησκεία θέλει ή να μην παραδέχεται καμία θρησκεία. Είναι απολύτως αναχρονιστικό να υφίσταται υπουργείο με τον τίτλο «και Θρησκευμάτων». Τομέας κρατικής μέριμνας πρέπει να είναι αποκλειστικά και κατά προτεραιότητα η παιδεία και παράλληλα πρέπει να καταργηθεί το μάθημα των θρησκευτικών, τα κατηχητικά και ο κάθε μορφής επίσημος ή ανεπίσημος προσηλυτισμός, όπως οι πρωινές προσευχές, τα κηρύγματα και ο σχολικός εκκλησιασμός.
Άμεση κατάργηση της κρατικής μισθοδοσίας των παπάδων και δεσποτάδων και πληρωμή τους από την εκκλησία, χωρίς καμιά άλλη διατύπωση
Ως προς το οικονομικό ζήτημα, ας γίνει πεποίθηση των στελεχών της Εκκλησίας της Ελλάδος ότι «ουκ ες τέλος επιλησθήσεται ο πτωχός» και ας ξεκινήσει από τα του οίκου τους η προσπάθεια οικονομικής ανόρθωσης της χώρας και του λαού της. Επιβάλλεται η άμεση απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση (δηλαδή η δήμευση) όλης της αμύθητης εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας, ακίνητης και κινητής, αστικής και αγροτικής. Παραχώρησή της για κοινωφελή χρήση σε εργάτες γης, ακτήμονες, μετανάστες και Δήμους. Είναι απολύτως παράλογο να πετσοκόβονται οι συντάξεις του ΟΓΑ και όλες οι υπόλοιπες παροχές του κράτους και την ίδια στιγμή οι ιερείς να συντηρούνται από το δημόσιο ταμείο. Άμεση κατάργηση της κρατικής μισθοδοσίας των παπάδων και δεσποτάδων και πληρωμή τους από την εκκλησία, χωρίς καμιά άλλη διατύπωση, είναι η μόνη ενδεδειγμένη και τίμια λύση. Παράλληλα, πρέπει να καταργηθούν όλες οι επιδοτήσεις, οι επιχορηγήσεις και οι προκλητικές φοροαπαλλαγές της Εκκλησίας και όλων των θρησκευτικών οργανώσεων.
Σε διοικητικό επίπεδο, για να μην θυμίζει η σύγχρονη Ελλάδα ένα θεοκρατικό καθεστώς, ας καταργηθεί ο θρησκευτικός όρκος στα δικαστήρια, στη Βουλή και ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας. Να κατοχυρωθεί παράλληλα πλήρως και ουσιαστικά ο πολιτικός γάμος, η πολιτική κηδεία, η καύση των νεκρών καθώς και η πολιτική ονοματοδοσία των παιδιών από τους γονείς τους. Οι αντίστοιχες θρησκευτικές τελετές (γάμος, κηδεία, βάπτιση) πρέπει να είναι εθελοντικές επιλογές των πολιτών, που δεν παράγουν νομικά αποτελέσματα.
(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 3-2-2013)
Γιώργος Λαουτάρης 