Το ναζιστικό ποιόν της Χρυσής Αυγής

Μελέτη των πρωτότυπων ντοκουμέντων 30 χρόνων και δημοσιογραφικές πληροφορίες συνθέτουν την αξιόλογη εργασία του Νίκου Χασαπόπουλου με τον περιγραφικό τίτλο Χρυσή Αυγή, Η ιστορία, τα πρόσωπα και η αλήθεια, που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Λιβάνη. Ο συγγραφέας στη σχετικά σύντομη μελέτη του εστιάζει στις εθνικοσοσιαλιστικές ιδεολογικές καταβολές και αρχές του κόμματος, αποκαλύπτοντας με πραγματικά παραστατικό τρόπο την τακτική καμουφλάζ που επιχείρησε η Χρυσή Αυγή το τελευταίο διάστημα, προκειμένου να αποκρύψει το φιλοναζί της είναι. Παράλληλα, η αφήγηση επικεντρώνεται στην πολιτική διαδρομή του Νίκου Μιχαλολιάκου, παρουσιάζοντας τη Χρυσή Αυγή ως ένα περισσότερο ή λιγότερο προσωπικό εγχείρημα, που μεταλλάσσεται ευέλικτα σε κάθε περίοδο, προκειμένου να υπηρετήσει τις αρχηγικές και πολιτικές φιλοδοξίες του επικεφαλής της.

Εκτός από την ανθολογία των φιλοχιτλερικών αποσπασμάτων από άρθρα, αφίσες, εξώφυλλα περιοδικών, πραγματικά αποκαλυπτική είναι η εξιστόρηση των σχέσεων της Χρυσής Αυγής με τη Νέα Δημοκρατία. Ανάμεσα σε άλλα, ο Ν. Χασαπόπουλος αναφέρει τις «αμφιλεγόμενες μέχρι σήμερα» σχέσεις του αρχηγού της Χρυσής Αυγής με τους επικεφαλής των «Κενταύρων», της ομάδας κρούσης της ΝΔ, ενώ επισημαίνεται και ότι σημερινός βουλευτής του ναζιστικού μορφώματος, ήταν και ο συνήγορος του δολοφόνου του Τεμπονέρα, Καλαμπόκα, στην τότε δίκη. Παράλληλα, έρχονται στην επιφάνεια οι ταραχώδεις σχέσεις της Χρυσής Αυγής με τον τέως κυβερνητικό εταίρο Γ. Καραρζαφέρη, που το 2002 κατέληξαν σε κοινή κάθοδο στην Υπερνομαρχία Αττικής (με τον Ηλία Παναγιώταρο υποψήφιο), ενώ το 2006 οι συνομιλίες των δύο αρχηγών δεν απέκλειαν συγχώνευση!

Βαθύτερη θέση του συγγραφέα είναι πως η Χρυσή Αυγή είναι μια αυτόνομη και προσωποκεντρική οργάνωση. Δεν αναδεικνύεται πουθενά ο συστημικός ρόλος που διαδραμάτισε και διαδραματίζει και ο παρακρατικός της χαρακτήρας και οι σχετικές αποστολές που έχει αναλάβει. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της έλλειψης αυτής, είναι η συνοπτική αναφορά στη δολοφονική απόπειρα κατά του Δημήτρη Κουσουρή, όπου ο συγγραφέας αναφέρει μόνο τη φοιτητική ιδιότητα του τότε γραμματέα της Σπουδάζουσας της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση, οργάνωση που εκείνη ακριβώς την περίοδο πρωτοστατούσε στη μάχη κατά του νόμου Αρσένη και της κυβερνητικής πολιτικής. Οι επιθέσεις της Χρυσής Αυγής κατά της Αριστεράς αναδεικνύονται περισσότερο ως μάχες συμμοριών εμφορούμενων από ακραίες ιδεολογίες, την ίδια στιγμή που δεν φωτίζονται, όπως θα ανέμενε κανείς από μια δημοσιογραφική έρευνα, οι πηγές χρηματοδότησης της οργάνωσης και οι σχέσεις της με επιχειρηματίες. Ενδεικτικό είναι από αυτή την άποψη το γεγονός ότι την υπερπροβολή της ΧΑ από τηλεοπτικά μέσα ο συγγραφέας την αποδίδει απλώς σε «καταχρηστική διάθεση ορισμένων δημοσιογράφων να αυξήσουν την τηλεθέαση».

(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 2/6/2013)