Απορρίπτουν μια «ελευθερία ανάπηρη»

Συντονισμό φορέων και οργάνωση ενωτικής διαδήλωσης ενάντια στον φασισμό αλλά και την κυβερνητική πολιτική, πρότεινε η Κίνηση για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά Δικαιώματα της Εποχής μας (ΚΕΔΔΕ). Η Κίνηση παραχώρησε την Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013 συνέντευξη Τύπου μαζί με την Πρωτοβουλία για την Ανατροπή στους δημοσιογράφους (Γιώργος Παυλόπουλος), την Εναλλακτική Παρέμβαση Δικηγόρων Αθήνας (Γιάννης Ραχιώτης), το Δίκτυο Πανεπιστημιακών (Γιάννης Μαΐστρος) και την Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή (Πέτρος Κωνσταντίνου). Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 22 Οκτωβρίου, στις 6 μ.μ. στην ΕΣΗΕΑ με το εύγλωττο θέμα «το μνημονιακό τόξο, το φασιστικό βέλος και οι λαϊκές ελευθερίες της εποχής μας» και ομιλητές τους Κώστα Αρβανίτη, Μανώλη Αρκολάκη, Δημήτρη Καλτσώνη, Γιώργο Κασιμάτη και Γιώργο Κατρούγκαλο. Η «ενωτική αντικυβερνητική, δημοκρατική και αντιφασιστική διαδήλωση του μαζικού κινήματος υπέρ των λαϊκών ελευθεριών» θα γίνει σε χρόνο που θα συναποφασιστεί με άλλους φορείς.

Παρατηρητήριο Δικαιωμάτων και ενωτική αντιφασιστική διαδήλωση προτάθηκε στη συνέντευξη Τύπου

Καθόλου τυχαία στο άνοιγμα της συνέντευξης ο Κώστας Μάρκου ευχαρίστησε για την παρουσία τους δύο εκπροσώπους των επιστρατευμένων κλάδων, δηλαδή την ΟΛΜΕ και τους εργαζόμενους του μετρό που πήραν το λόγο για ένα χαιρετισμό. Άλλωστε, το πνεύμα των σύντομων τοποθετήσεων μετέφερε την αγωνία για τη βαθμιαία αλλά ποιοτικά ανώτερη αναίρεση θεμελιωδών δικαιωμάτων σε μια σειρά από κρίσιμους χώρους.

Μιλώντας για τα πανεπιστήμια, ο Γιάννης Μαΐστρος παρέθεσε τα πρόσφατα δημοκρατικά ολισθήματα που μιλούν από μόνα τους: Την κατάργηση του ασύλου και το άνοιγμα θυρών των ΑΕΙ από τα ΜΑΤ με τροχό, την υπουργική απόφαση για την απόλυση των εργαζομένων στα πανεπιστήμια ως προοίμιο απολύσεων και εκπαιδευτικού προσωπικού, τις συνδικαλιστικές και φρονηματικές διώξεις που υφίστανται οι πανεπιστημιακοί Τάκης Πολίτης, Δημήτρης Πατέλης, Κώστας Κάππας αλλά και σύλλογοι φοιτητών. «Αυτός ο φασισμός δεν έχει ξαναγίνει» συμπέρανε ο Γ. Μαΐστρος.

Παίρνοντας το λόγο ο Γιάννης Ραχιώτης, ανέπτυξε γιατί οι διώξεις της Χρυσής Αυγής χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση σαν νομικά εργαλεία καταστολής. Χαρακτήρισε «φασιστικής έμπνευσης νομοθετήματα» αυτά που ποινικοποιούν το φρόνημα και τις προθέσεις, όπως τα άρθρα 187 και 187Α του Ποινικού Κώδικα και σημείωσε εμφατικά ότι «δεν πρέπει να νομιμοποιήσουμε ένα αντιδραστικό νομοθέτημα επειδή τώρα χρησιμοποιείται εναντίον της Χρυσής Αυγής». Περαιτέρω, στάθηκε στη θεωρία των «δύο άκρων», σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι αποσκοπεί στη «νομιμοποίηση των φασιστικών οργανώσεων και φασιστικών πρακτικών» την ίδια στιγμή που εμφανίζει «τη βαρβαρότητα της κυβερνητικής πολιτικής ως σωφροσύνη και μετριοπάθεια».

«Νόμος δεν είναι το δίκιο του εργάτη αλλά αυτό που λένε τα ΜΜΕ» υπογράμμισε ο Γιώργος Παυλόπουλος, φωτίζοντας την πλευρά των σύγχρονων ιδεολογικών μηχανισμών που λειτουργούν σαν «βιομηχανία κατασκευής υπηκόων», όπως χαρακτηριστικά είπε. Ο ομιλητής αναφέρθηκε διεξοδικά στο παράδειγμα της λειτουργίας της ΕΡΤ μετά το κυβερνητικό «λουκέτο» ως δείγμα της πραγματικής ανάγκης για μια δημόσια τηλεόραση. «Θα κάνουμε μεγάλο λάθος αν αφήσουμε να πάει χαμένη αυτή η υπόθεση», ανέφερε για να δώσει έμφαση στο ότι «επί 4 μήνες λειτουργεί υπό κατάληψη και έλεγχο των εργαζομένων της». Ο Γιώργος Παυλόπουλος πρότεινε ακόμη να συσταθεί ένα «Παρατηρητήριο Παραβιάσεων Δικαιωμάτων», για τη συνεχή εγρήγορση του δημοκρατικού κινήματος υπεράσπισης των ελευθεριών.

Για την «καταστολή στην υπηρεσία του ρατσισμού» μίλησε ο Πέτρος Κωνσταντίνου. Ανέφερε τις ανήκουστες μέχρι πρόσφατα διώξεις που υφίσταται η ΚΕΕΡΦΑ για τις αποκαλύψεις της στο κολαστήριο μεταναστών της Αμυγδαλέζας. Για μια ανακοίνωση της Κίνησης διώκεται ο ίδιος ο Πέτρος Κωνσταντίνου, ως συντονιστής της, σε μια φιλοναζιστική πρακτική φίμωσης μιας αποκαλυπτικής φωνής υπέρ των αδυνάτων. Ο ομιλητής αναφέρθηκε επίσης στη ρατσιστική δολοφονία του Πακιστανού Σαχτζάτ Λουκμάν που μαχαιρώθηκε με χρυσαυγίτικο τρόπο αλλά καμία σχετική δίωξη δεν ασκήθηκε, όπως και σε «ορφανές» ρατσιστικές δολοφονίες, με ενδεικτική αυτή ενός Πακιστανού διανομέα το 2009 στον Άγιο Παντελεήμονα. Στο πνεύμα αυτό, ο Πέτρος Κωνσταντίνου κατήγγειλε τη σωρεία εγκληματικών ενεργειών της ΕΛΑΣ σε αστυνομικά τμήματα και τις σχέσεις της με τη Χρυσή Αυγή σε αυτό το επίπεδο.

Η ΚΕΔΔΕ, όπως ανέπτυξε η Αγγελική Χρονοπούλου, προβάλει «ένα πλαίσιο επιθετικών διεκδικήσεων για τα πολιτικά και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού μας», για να αναδείξει «τις κατακτήσεις που χρειάζονται στην εποχή μας» τις οποίες σκοπεύει «να τις επιβάλλει με τον αγώνα του το μαζικό κίνημα». Και κλείνοντας υπογράμμισε ότι «δεν θα καταδικάσουμε τη βία από οπουδήποτε και αν προέρχεται», διότι «αυτό που καταγγέλλουν η κυβέρνηση και τα τηλεδικεία ως εξτρεμιστική εγκληματική βία και τρομοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο από τη νόμιμη αυτοάμυνα του λαού απέναντι στη βία των Ταγμάτων Εφόδου του Δένδια, του Σαμαρά και του Βενιζέλου».

(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 20-10-2013)

Ο φόβος φυλάει τα έρμα του Μνημονίου

O πολυκερματισμός του πολιτικού σκηνικού δεν σημαίνει απαραίτητα και την απουσία συγκλίσεων. Το αντίθετο, όπως οι αμοιβάδες που διαιρούνται έχουν ταυτόσημη βιολογική σύνθεση, έτσι και ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών κομμάτων συμπίπτουν στο θέμα της «ασφάλειας» και στις αντιμεταναστευτικές κραυγές. Μια βολική για την κυβέρνηση ατζέντα που απομακρύνει το δημόσιο διάλογο από το μέτωπο της οικονομίας και μετατοπίζει το ενδιαφέρον στον αδύναμο πλησίον, τον οποίο δαιμονοποιούν και στον οποίο αποδίδουν όλα τα δεινά. Είναι η περίφημη ακροδεξιά ατζέντα που σφραγίζει την προεκλογική περίοδο και διαπερνά τις τοποθετήσεις σε ένα φάσμα από τη Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη μέχρι βέβαια και το πολιτικό αρχέτυπο, τη Χρυσή Αυγή.

Νόμος είναι ό,τι πει ο εργοδότης

Ο δρόμος της εργασιακής ζούγκλας έχει τη δική του ιστορία. Κάποιοι την έγραψαν σε νομοσχέδια με αίμα. Η θεσμική πορεία της απορρύθμισης από τις συλλογικές στις επιχειρησιακές συμβάσεις, από τη νομική κάλυψη του εργαζόμενου στην ασυδοσία της επιχείρησης και τις σχεδιαζόμενες Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, αποκαλύπτει ένα ενιαίο σχέδιο μεταξύ κεφαλαίου και κυβερνήσεων.

Το χρονικό της αποδόμησης

Οι τελευταίοι νόμοι που ρυθμίζουν τις εργασιακές σχέσεις δεν είναι απλώς μια αλλαγή. Ούτε στόχος της αντιμεταρρύθμισης, που έχει τις ρίζες της τη δεκαετία του 1990 και κορυφώνεται με τα σημερινά μνημόνια, είναι οι μισθοί και το ύψος τους ή κάποια επιμέρους δικαιώματα. Οι εργατολόγοι συμφωνούν ότι αλλάζει όλο το πλαίσιο του εργατικού δικαίου, σε βαθμό που να μετατρέπεται σε δίκαιο των επιχειρήσεων. Το χρονικό της μεταστροφής αυτής, που εδώ έχει ως σημείο εκκίνησης το 1990 και την τότε συγκυβέρνηση, απλώς καταδεικνύει ότι οι αλλαγές αυτές εντάσσονται σε ένα ευρύτερο στρατηγικό σχέδιο. Αν η οριστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας είναι ένα από τα κεντρικότερα σημεία της αντεργατικής νομοθεσίας των τελευταίων δύο χρόνων, η ρύθμιση αυτή έχει τη ρίζα της στα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης των κυβερνήσεων Σημίτη το 1998 και την προοπτική της στις σχεδιαζόμενες Ειδικές Οικονομικές Ζώνες που μετ’ επιτάσεως ζητά για τις παραμεθόριες περιοχές το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο και όπου δεν θα ισχύει καμία απολύτως δέσμευση για τις επιχειρήσεις.

Άρης Καζάκος: Επιστροφή στο δίκαιο του 19ου αιώνα!

Δύο αιώνες πίσω, στα σπάργανα του εργατικού δικαίου όπου βασίλευε η ατομική διαπραγμάτευση εκτιμά ότι μας πάει το δεύτερο Μνημόνιο ο καθηγητής εργατολόγος, Άρης Καζάκος. Υποστηρίζει ότι ο αντιδημοκρατικός και αντισυνταγματικός χαρακτήρας των μέτρων θα καταδειχθεί στα αρμόδια δικαστήρια και καταρρίπτει τα «ιδεολογικά σκουπίδια» του νεοφολελευθερισμού περί ανταγωνιστικότητας.

Έχει αντικείμενο πλέον το Εργατικό Δίκαιο; Τι θα διδάσκετε στους φοιτητές σας;

Το εργατικό δίκαιο δεν μπορεί να εξαφανιστεί διά μαγείας επειδή ψηφίζεται ο ένας ή ο άλλος νόμος. Είναι ένα ολόκληρο οικοδόμημα ιδεών, αξιών και έκφρασης αναγκών που δεν μπορεί να εξαφανιστεί τόσο εύκολα και για να είμαι ακριβής, δεν μπορεί να εξαφανιστεί ποτέ. Επειδή τα νέα νομοθετήματα, το Μνημόνιο 2 και η κοινή υπουργική απόφαση δημιουργούν ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο, το επόμενο βήμα για την υπεράσπιση του εργατικού δικαίου είναι η προσφυγή στα δικαστήρια για την ανάδειξη των προφανών αντισυνταγματικοτήτων, της προφανούς αντίθεσης όλων αυτών των μέτρων προς το Σύνταγμα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Η φάρμα των μνημονιακών

Στο εμβληματικό έργο του Τζορτζ Όργουελ, Η φάρμα των ζώων, οι καθιερωμένες 7 εντολές που διέπουν τη συμβίωση τροποποιούνται από τα γουρούνια σταδιακά και απροειδοποίητα, σπρώχνοντας την κάποτε επαναστατημένη κοινότητα σε μια αυταρχική και καταπιεστική παραζάλη. Όπως στο βιβλίο του Όργουελ η ολοκλήρωση της αντιδραστικής μετάλλαξης γίνεται όταν τα γουρούνια συμμετέχουν σε διαβουλεύσεις με αφέντες σε γειτονικές φάρμες, ανάλογα και το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα του δεύτερου Μνημονίου φτάνει σε ένα αντιδημοκρατικό κρεσέντο την ώρα που οι τύχες της χώρας και του λαού της βρίσκονται υπό διαπραγμάτευση στα «ανακτοβούλια της Ευρώπης», όπως λεγόταν κάποτε. Η ίδια η ψήφιση των μέτρων αλλά και η μέθοδος επιβολής τους αποκαλύπτουν σε μεγάλο βαθμό το τέλος της αστικής δημοκρατίας όπως τη γνωρίζαμε.