Ενότητα ως αυτοσκοπός

Το τέλος των ιδεολογιών, της διάκρισης μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, έχει αναγγελθεί πολλάκις από τους αστούς διανοούμενους των πολιτικών μονόδρομων και τους φιλοσόφους του τέλους της ιστορίας. Μια νέα εκδοχή της υποστολής των ιδεολογιών για την ανάδυση της ενότητας πάνω στο σκοπό τέθηκε πρόσφατα γύρω από το ζήτημα της νέας δανειακής σύμβασης και της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου. Το «Μέτωπο του Όχι» που προτείνει το νεοσυσταθέν Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (ΕΠΑΜ) και που ακολουθούν αριστερές δυνάμεις όπως η ΚΟΕ, προτείνει κοινή δράση όλων των δυνάμεων πάνω σε τρεις στόχους: Το δυνάμωμα της πολιτικής ανυπακοής του λαού, την παράλυση του κράτους για να μη λειτουργήσει η νέα κυβέρνηση και την «ανατροπή του καθεστώτος κατοχής». Η φιλοσοφία του ΕΠΑΜ που πήρε την πρωτοβουλία για το μέτωπο αυτό άλλωστε είναι πως «κανενός είδους κόντρα για ευρύτερα ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα δεν πρέπει να στέκεται εμπόδιο στην κοινή δράση για τους κοινούς στόχους», όπως διατυπώνεται χαρακτηριστικά στο φυλλάδιο «τι είναι και τι θέλει το ΕΠΑΜ». Είναι λοιπόν η ενότητα όλων ανεξαιρέτως δυνάμεων που αντιστέκονται εφικτή;