Άγγελος Χάγιος: Έρχονται εξεγερτικά γεγονότα

Άμεση πρόκληση για την Αριστερά είναι να σπάσει η επιστράτευση, τονίζει ο Άγγελος Χάγιος, στέλεχος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο Πριν. Σε αυτό και άλλα μέτωπα χτίζεται και η ενότητα της Αριστεράς, υποστηρίζει, με τη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να δρομολογεί μια ευρύτερη παράταξη μάχης, με πρόγραμμα εξόδου από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, την ΕΕ και τη θηλιά του χρέους.

Πώς βλέπετε τη διαπάλη που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή στην Τουρκία;

Πρόκειται για λαϊκή εξέγερση, με δημοκρατικό και κοινωνικό χαρακτήρα. Που θα γίνεται βαθύτερος όσο θα βάζουν την σφραγίδα οι φτωχοί και οι εργαζόμενοι. Παίρνει χαρακτηριστικά γενικού ξεσηκωμού, διότι η κυβέρνηση Ερντογάν επιστρατεύει την ανοιχτή καταστολή, προκειμένου να περάσουν οι πολιτικές λιτότητας και κοινωνικής καταστροφής. Αυτό εκφράστηκε στην προσπάθεια να μετατραπεί η πλατεία Ταξίμ από σύμβολο και κέντρο των εργατικών πρωτομαγιάτικων κινητοποιήσεων σε κέντρο του κεφαλαίου και σύμβολο της κρατικής εξουσίας. Η αλληλεγγύη αποκτά μεγάλη σημασία σε μια στιγμή που ο Σαμαράς και η τρισάθλια τρικομματική κυβέρνηση σε συνεργασία με την τουρκική αντιδραστική εξουσία, προχώρησαν με γκανγκστερικό τρόπο στην απαγωγή ενός Τούρκου νεολαίου αγωνιστή και στην παράδοσή του στις τουρκικές αρχές. Απαντά όμως και στην τετριμμένη κινδυνολογία ότι αν βγούμε από το ιμπεριαλιστικό άρμα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ «θα μας φάνε οι Τούρκοι». Οι λαοί είναι αλληλέγγυοι μα και τόσο ίδιοι όταν αγωνίζονται!

Ας έρθουμε στα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μετά την ολοκλήρωση της 2ης πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, ποιο είναι το συμπέρασμα ή το μήνυμα από αυτό το γεγονός;

Είναι αισιόδοξο μήνυμα, καθώς πάνω από 3.000 αγωνιστές, περισσότεροι από ό,τι στην προηγούμενη Συνδιάσκεψη, πήραν δραστήρια μέρος σε μια δημιουργική και έντονη συζήτηση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τόλμησε να ανεβάσει τον πήχη και να αναμετρηθεί με τη λυσσαλέα αστική επίθεση. Προωθεί τη γραμμή της αντικαπιταλιστικής ανατροπής αυτής της επίθεσης κι αυτό προκύπτει από το πρόγραμμά της, το οποίο επιχείρησε να αναβαθμίσει διπλά. Αφενός να το συνδέσει με έναν επαναστατικό δρόμο για την αντιμετώπιση του ζητήματος της πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και αφετέρου να το συνδέσει με τα άμεσα ζητήματα δουλειάς και επιβίωσης των εργαζομένων και της νεολαίας. Έχει σημασία η εκτίμηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο που οι «πάνω» προχωρούν σε μια αντεπαναστατική πολιτική σε όλη τη γραμμή, στον κατακερματισμό των εργαζομένων, σε έναν κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό και σε μια απειλή χτυπήματος της Αριστεράς, με το φόβο εξεγερτικών, επαναστατικών γεγονότων. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απαντά προκρίνοντας τη λογική του «παρατεταμένου λαϊκού πολέμου», εκτιμώντας ότι παρά τις καμπές του κινήματος, υπάρχει η δυνατότητα εξεγερτικών γεγονότων.

Ούτε ΣΥΡΙΖοποίηση ούτε απομόνωση

Οι διαπιστώσεις αυτές πού καταλήγουν σε επίπεδο πρακτικών πρωτοβουλιών;

Κυρίαρχος άξονας είναι η παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Το να σπάσει η επιστράτευση είναι ύψιστο καθήκον καθώς και οποιαδήποτε αντιδραστική επίθεση στο εργατικό κίνημα. Άμεσες αιχμές είναι η μάχη κατά των απολύσεων, για το μεροκάματο και τις συντάξεις, για το σπάσιμο της αισχρής οικονομικής βίας όπως οι πλειστηριασμοί σπιτιών, οι κατασχέσεις μισθών και συντάξεων, ο μαυραγοριτισμος κ.ά. Η πάλη κατά της ανεργίας, αυτής της ιδιότυπης εργατικής γενοκτονίας. Η αταλάντευτη στάση ενάντια στη βία κράτους, φασισμού και εργοδοτικής δεσποτείας. Για την κατάκτηση του δικαιώματος ν’ αποφασίζει ο λαός για τις τύχες του χωρίς δυνάστες. Θα προσπαθήσουμε πιο συστηματικά τόσο με τις μαχόμενες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ όσο και με τις δυνάμεις ΠΑΜΕ και ΚΚΕ, προκειμένου να αναπτυχθεί κοινή δράση στα μέτωπα πάλης. Επίσης, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα κάνει μια μεγάλη εξόρμηση παρουσίασης του προγράμματός της, ως αυτοτελούς δύναμης της Αριστεράς, ως τρίτου διακριτού πόλου. Ταυτόχρονα με τα παραπάνω, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποφάσισε και αναλαμβάνει την ευθύνη να προβεί σε κινήσεις προκειμένου με αγωνιστές και άλλες δυνάμεις αντικαπιταλιστικού αντιιμπεριαλιστικού προσανατολισμού, δυνάμεις που κοντράρουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη, να υπάρξουν συγκεκριμένα βήματα για την ανάπτυξη άμεσα μιας μετωπικής πολιτικής συμπόρευσης. Συμπόρευση στα μέτωπα του αγώνα αλλά και στο συνολικό πολιτικό ζήτημα, προκειμένου να υπάρξει το μήνυμα μιας άλλης Αριστεράς έξω από τη διαχείριση του συστήματος. Η Συνδιάσκεψη αποφάσισε με σαφήνεια: «Ναι» στην ευρύτερη παράταξη μάχης, στη βάση συγκεκριμένης πρότασης που διατύπωσε για το αναγκαίο πρόγραμμα εξόδου από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, την ΕΕ και τη θηλιά του χρέους.

Επανειλημμένα δηλώνετε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν θα γίνει συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβερνητική εξουσία δεν σας απασχολεί;

Έχουμε τοποθετηθεί με κατηγορηματικό τρόπο ότι είμαστε αρνητικοί στην κυβερνητική λύση του ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκίνησε από «κυβέρνηση της Αριστεράς» και έφτασε να γίνει «κυβέρνηση σωτηρίας του τόπου» λόγω του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ και της επιμονής του να διαχειριστεί την κατάσταση εντός της ΕΕ και του ευρώ και στα όρια του συστήματος. Στο πεδίο αυτό αναδείχνεται η αναξιοπιστία της όποιας κριτικής του ΚΚΕ και οι ευθύνες του, αφού 24 χρόνια μετά το 1989, δεν έχει τοποθετηθεί συγκεκριμένα για την ταξική συνεργασία της συμμετοχής στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα ή για την αλήστου μνήμης διεκδίκηση της κυβέρνησης της «πραγματικής αλλαγής», που έστρωνε το δρόμο στο ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80. Και σήμερα, όσα επίθετα κι αν βάλεις στην επιδιωκόμενη κυβέρνηση, από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ προωθεί κυβέρνηση διαχείρισης εντός της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας και της ΕΕ, όλες οι αναφορές παραπέμπουν εκεί. Αλλά να ρωτήσω το εξής: Πώς μπορεί η Αριστερά σήμερα μιλά για κυβερνήσεις, όταν δεν μπορεί να κατέβει από κοινού και να σπάσει τις επιστρατεύσεις; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην πολιτική της απόφαση θεωρεί ότι μπαίνουμε σε εποχή μεγάλων συγκρούσεων και το πρώτο ζήτημα για το οποίο πρέπει να τοποθετηθεί η Αριστερά είναι πώς θα ανατραπεί αυτή η πολιτική και αυτή η κυβέρνηση. Με κοινοβουλευτικό δρόμο ή με ανατρεπτικό κίνημα και αντικαπιταλιστική λογική;

Και μετά την ανατροπή, τι;

Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πρόγραμμα συγκρότησης του κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου για να δώσει τη συνολική μάχη. Ορίζουμε την ανατροπή ως αντικαπιταλιστική γιατί θα μας βγάλει έξω από τα δεσμά της καπιταλιστικής επιδρομής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιδιώκουμε μια ρήξη που σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο μπορεί να δημιουργήσει ντόμινο εξελίξεων. Στο εθνικό επίπεδο, αυτό σημαίνει επιτάχυνση προς όφελος του λαϊκού και εργατικού κινήματος της μεγάλης σύγκρουσης που ωριμάζει. Όχι μόνο για επιβολή φιλολαϊκών μέτρων και ρηγμάτων σε πυλώνες της αστικής επίθεσης, αλλά και για την απειλή συνολικής ανατροπής της. Εκεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει τη θέση ότι το εργατικό κίνημα με μια άλλη επαναστατική κομμουνιστική Αριστερά, πρέπει να δώσει τη μάχη της εξουσίας συνολικά και στο πλαίσιο αυτό και μιας νέου τύπου κυβέρνησης, η οποία θα προκύπτει και στον αγώνα μέσα από όργανα δυαδικής εξουσίας, όργανα εργατικής πολιτικής.

 Στη δημοκρατία των επιτροπών ανθίζει η πρωτοβουλία των μελών

Το εκλογικό μέτωπο απασχόλησε τη Συνδιάσκεψη;

Δεν ήταν στην ατζέντα, διότι ορθά κατά τη γνώμη μου, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βλέπει και τις εκλογικές μάχες στο πλαίσιο της πολιτικής μάχης του εργατικού κινήματος και όχι το αντίστροφο. Το θέμα των εκλογών θα συζητηθεί σε ειδική διαδικασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε συνδυασμό με τις συνελεύσεις των Τοπικών Επιτροπών της.

Τι στάση θα τηρήσετε απέναντι σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;

Μια τέτοια κυβέρνηση, με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμη χειρότερα, αν συμπλεύσει με άλλο πρόγραμμα, είναι φανερό ότι δεν την στηρίζουμε ούτε κριτικά. Βεβαίως, οποιοδήποτε μέτρο αυτής ή άλλης κυβέρνησης αν προκύψει ως κατάχτηση της πάλης και είναι προς όφελος του λαού και των εργαζομένων, θα δώσουμε τη μάχη να περάσει και να υλοποιηθεί ουσιαστικά. Μέχρι εκεί όμως. Η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε στην Κύπρο και με την κυβέρνηση του ΑΚΕΛ και με τη διαπραγμάτευση εντός ΕΕ και ευρώ. Είδαμε τι σημαίνει πιο ήπιο Μνημόνιο που ετοίμαζε ο Χριστόφιας και τι έφερε στην Κύπρο. Μια τέτοια ήπια διαχείριση της αντιλαϊκής πολιτικής θέλει και ο ΣΥΡΙΖΑ με όποιους κι αν κυβερνήσει.

Το Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής που αποφασίσατε μπορεί να πετύχει με το ΚΚΕ σε άλλη πλατεία;

Το Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής έχει ορισμένες προϋποθέσεις. Πρώτο, έχει προσανατολισμό και περιεχόμενο συνολικής σύγκρουσης, αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει επιβίωση και δουλειά για τον κόσμο. Δεύτερο, επιδιώκει την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Τρίτο, προωθεί τη συμμαχία του με τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Τέταρτο, επιδιώκει την κοινή δράση όλων των αγωνιστικών δυνάμεων, άρα και του ΠΑΜΕ. Σ’ αυτό θα πάρουμε και συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Μέσα στην κοινή δράση θα γίνει και η συζήτηση και η αντιπαράθεση για τα προγράμματα. Είναι μεγάλη η ζημιά που κάνει το ΠΑΜΕ απομονώνοντας τις δυνάμεις του. Η κοινή δράση όμως δεν εξαρτάται μόνο από κομματικές αποφάσεις, είναι και η δυναμική της ταξικής πάλης και με αυτή τη δυναμική επιδιώκουμε να προχωρήσουμε.

Πώς βλέπετε να εξελίσσεται η φυσιογνωμία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Προς ενοποίηση ή ΣΥΡΙΖοποίηση;

Το οργανωτικό ζήτημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκφράζει τις αδυναμίες στο στρατηγικό της πλαίσιο, το πολιτικό της πρόγραμμα, την κουλτούρα και νοοτροπία της εργατικής δημοκρατίας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιχειρεί να αναπτυχθεί ως μαχόμενη δύναμη των αγωνιστών της, όντας ταυτόχρονα ένα μέτωπο οργανώσεων, τάσεων και ανένταχτων χωρίς να είναι ενιαίο κόμμα. Είναι το πρώτο σημαντικό βήμα για έναν ευρύτερο αντικαπιταλιστικό επαναστατικό πόλο. Προσδοκούμε σε μεγάλες ανακατατάξεις στην κοινωνική και πολιτική Αριστερά. Επομένως, ούτε ΣΥΡΙΖοποίηση, ούτε κακέκτυπο του ΚΚΕ. Αλλά ΑΝΤΑΡΣΥΑ της εργατικής δημοκρατίας, των συνελεύσεων. Το στοίχημα είναι αν οι Τοπικές Επιτροπές θα παίρνουν θέση για όλα τα πολιτικά ζητήματα και θα σχεδιάζουν πολιτική στο χώρο τους. Η δημοκρατική λειτουργία αποκτά βαθύτερο νόημα σε αυτές τις δραστηριότητες. Εκεί ανθίζει και η πρωτοβουλία των μελών, ιδιαίτερα των ανένταχτων, αυτής της μεγάλης αλλά αναξιοποίητης δύναμης. Εκεί μπορεί να γίνει και η αναγκαία ανατροπή στην ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο μετασχηματισμός της σε εργατική λαϊκή οργάνωση, στη σύνθεση και στο λόγο της, στο ύφος και στο ήθος των διαδικασιών της, στην ανάπτυξή της μέσα στη φτωχολογιά, στους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους νέους, στο μαχόμενο λαό μας.

(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 9/6/2013)

ΝΑΡ: 3ο Συνέδριο κομμουνιστικής τομής

Μέχρι το 3ο Συνέδριο που προγραμματίζεται για το Φθινόπωρο, θα πραγματοποιηθούν δύο πανελλαδικά προπαρασκευαστικά Σώματα.

Πλώρη για Συνέδριο κομμουνιστικής επανεξόρμησης έχει βάλει το Νέο Αριστερό Ρεύμα. Με ανοιχτή εκδήλωση τη Δευτέρα, στην κατάμεστη αίθουσα του Συλλόγου Υπαλλήλων Τράπεζας της Ελλάδος, παρουσιάστηκε το Κείμενο Εργασίας του ΝΑΡ για την καπιταλιστική κρίση. Το συγκεκριμένο ντοκουμέντο θα οδηγήσει την οργάνωση σε Πανελλαδικό Σώμα για την κρίση, που θα διεξαχθεί στις αρχές Απριλίου. Μέχρι το 3ο Συνέδριο, το οποίο θα πραγματοποιηθεί το Φθινόπωρο, θα προηγηθεί άλλο ένα προπαρασκευαστικό Πανελλαδικό Σώμα, με θέμα το επαναστατικό υποκείμενο και τον αναγκαίο κομμουνιστικό φορέα, που θα λάβει χώρα πριν το Καλοκαίρι.

Τις ομιλίες άνοιξε ο Αλέκος Αναγνωστάκης που αναφέρθηκε στις προκλήσεις της εποχής και στον ιστορικό ρόλο που καλείται να παίξει η κομμουνιστική Αριστερά. «Με τη σημερινή εκδήλωση ανοίγει ένας βαθύς και ειλικρινής, προσυνεδριακός διάλογος», τόνισε. Όπως άλλωστε σημείωσε ο Γιάννης Ελαφρός στην ομιλία του, η πορεία προς το Συνέδριο «δεν μπορεί να είναι μια εσωτερική περίκλειστη συζήτηση, σαν σε συνθήκες πολιτικού εργαστηρίου», αλλά να «τροφοδοτείται, να εμπνέεται και να απαντάει στις καταστροφικές άμεσες επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης στη ζωή εργαζόμενων». Το 3ο Συνέδριο περιγράφεται ως διαδικασία θεωρίας αλλά και πράξης, πολιτικής γραμμής. «Επιμένουμε στην πολιτική γραμμή του αντικαπιταλιστικού εργατικού προγράμματος και μετώπου», σημείωσε ο Γιάννη Ελαφρός, περιγράφοντας τρία πεδία συμβολής του Συνεδρίου: Πρώτον, η προγραμματική και πολιτική ανασυγκρότηση της κομμουνιστικής Αριστεράς στον 21ο αιώνα και η δημιουργία του πολιτικού κόμματος της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Δεύτερον, ο πόλος της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς, με πρώτο βήμα την συνεισφορά στο πολιτικό και θεωρητικό βάθεμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και τρίτον, το νέο εργατικό κίνημα ρήξης και χειραφέτησης, που θα μπορεί να νικήσει. Όπως χαρακτηριστικά σημείωσε ο ομιλητής, θα είναι ένα «συνέδριο τομής για την ανάδειξη του ΝΑΡ σε σύγχρονη εργατική κομμουνιστική οργάνωση, με αντίστοιχη μετονομασία».

Με όσες δυνάμεις αναζητούν μια σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική θα επιδιώξουμε να διαμορφώσουμε τους όρους για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό φορέα, τόνισε ο Γιάννης Ελαφρός

Ο ομιλητής σημείωσε ακόμη ότι οι προβληματισμοί που θέτει το ΝΑΡ απασχολούν για πρώτη φορά με τόσο έντονο τρόπο ένα ευρύτερο τμήμα αγωνιστών από όλα τα ρεύματα της Αριστεράς. «Με όσο το δυνατόν περισσότερο απ’ αυτό τον κόσμο θέλουμε να συζητήσουμε», σημείωσε ο Γ. Ελαφρός συμπληρώνοντας ότι «με όσες δυνάμεις αναζητούν μια σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική θα επιδιώξουμε με συγκροτημένο, ανοιχτό και συντροφικό τρόπο, να συζητήσουμε από κοινού και να διαμορφώσουμε τους όρους για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό φορέα».

Τα βασικά σημεία του Κειμένου Εργασίας παρουσίασε ο Βασίλης Μηνακάκης. Σκοπός της συλλογικής αυτής επεξεργασίας όπως είπε ήταν «μια συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης κι όχι απλώς να αναπαράγουμε τις θεμελιακές αρχές της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας». Ο ομιλητής εκτίμησε ότι το βάθος της κρίσης που διανύουμε απορρέει από τους θεμελιώδεις νόμους του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που σηματοδοτούν τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας. Παράλληλα, υπογράμμισε ότι η κρίση αυτή έχει διπλή διάσταση: «Αποτελεί μορφή βίαιης εκδήλωσης των αντιθέσεων του καπιταλισμού αλλά και τρόπο βίαιης εξομάλυνσής τους. Μιας εξομάλυνσης που θα καταλήξει, ως φαίνεται, στην οικοδόμηση ενός κανιβαλικού καπιταλισμού, αν το ταξικό εργατικό κίνημα και η Αριστερά δεν ορθώσουν αποτελεσματικό αντίπαλο δέος».

Στο σημείο αυτό, ο Β. Μηνακάκης ανέπτυξε την ιστορική αισιοδοξία του ΝΑΡ για την αντεπίθεση των κομμουνιστικών ιδεών. «Αλλάζει το ιστορικό πρόσημο της εποχής μας», είπε. «Από μια εποχή στην οποία, ειδικά μετά το 1989, το ιστορικό προβάδισμα ανήκε στις καπιταλιστικές τάσεις και τις αστικές ιδέες, περνάμε σε μια εποχή όπου το ιστορικό προβάδισμα μπορεί να διεκδικηθεί και να κατακτηθεί από τις εργατικές, αντικαπιταλιστικές τάσεις». Παράλληλα, ως «καρδιά» της επαναστατικής πολιτικής τακτικής, υπέδειξε την πάλη για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης και της αντιδραστικής τομής.

Στις προτεραιότητες του ΝΑΡ μπροστά στις συνεδριακές διαδικασίες, αλλά και στην καθημερινή πολιτική πρακτική, ξεχωρίζουν τρία σημεία: Πρώτον, η οικοδόμηση ενός νέου ταξικού εργατικού κινήματος για την ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης. Δεύτερον, η ισχυροποίηση του αντικαπιταλιστικού δυναμικού, για την αλλαγή των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών. Και τρίτον, η «ανάγκη των αναγκών», όπως υπογράμμισε ο Β. Μηνακάκης: Η δημιουργία φορέα που θα εκφράζει τις κομμουνιστικές τάσεις της εποχή μας.

Στην εκδήλωση απηύθυναν χαιρετισμό οι Γιάννης Σηφακάκης από το ΣΕΚ, Χρήστος Μπίστης από το ΕΚΚΕ και Παναγιώτης Σωτήρης από την ΑΡΑΝ. Μεταξύ άλλων, παρευρέθησαν αντιπροσωπείες της Κομμουνιστικής Ανανέωσης, της ΚΟ Ανασύνταξη και του ΕΕΚ. Ακόμα, την εκδήλωση δόθηκε η έκδοση του Κειμένου Εργασίας πάνω στην καπιταλιστική κρίση, καθώς και πρόσφατη έκδοση της οργάνωσης Αθήνας με κείμενα των Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν σχετικά με τα κρατικά χρέη. Ανάλογες εκδηλώσεις ήδη προγραμματίζονται για το προσεχές διάστημα σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας, από τις οργανώσεις του ΝΑΡ και της νΚΑ.

(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 13-2-2011)

«Δεν άνθησαν ματαίως»

Από το σκοτάδι της συναίνεσης ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ενιαίου Συνασπισμού, στη μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού.

Σήμερα γιορτάζουμε! Δεν είναι και μικρό κατόρθωμα η συμπλήρωση τετραψήφιου αριθμού φύλλων, για μια εκδοτική προσπάθεια με τόσο περιορισμένα μέσα και πόρους, αλλά και τόσο υψηλές στοχεύσεις. Το χιλιοστό φύλλο δίνει επίσης την καλύτερη αφορμή για μια ανασκόπηση 20 και πλέον ετών, μεστών από γεγονότα που άλλαξαν ριζικά τον παγκόσμιο χάρτη αλλά και την ίδια την κοινωνία στο διάβα τους. Μήπως είναι ματαιόδοξη η ματιά μας; Κάθε άλλο. Η «κατάρα» της δημοσιογραφίας είναι η καθολική υποταγή της στις ανάγκες του εφήμερου. Έρευνα και εργασία ημερών τυπώνονται μια Κυριακή στο χαρτί για να παραδοθούν λίγα 24ωρα αργότερα στη λήθη ή στην καλύτερη περίπτωση, στη σκόνη ενός αρχείου. Και πάλι από την αρχή για το επόμενο φύλλο… Ακόμα και υπό αυτούς τους περιορισμούς όμως, το αποτύπωμα μιας άποψης και μιας συλλογικής προσπάθειας, μπορεί να αντέξει στο χρόνο.

Μπορούμε βάσιμα να υποστηρίξουμε, όπως αποδεικνύει ένα σύντομο φυλλομέτρημα στις σελίδες του Πριν από τον Μάρτιο του 1990, ότι το δικό του χνάρι είναι ανθεκτικό. Η εφημερίδα μας προσέφερε ρηξικέλευθες και μαχητικές αναλύσεις για την εποχή μας, αποκάλυψε αφώτιστες πλευρές της κοινωνικής πραγματικότητας, στάθηκε στο πλευρό όλων των κοινωνικών κινημάτων της χώρας μας και όχι μόνο, παρέχοντας δημοσιογραφική κάλυψη και πολιτικά επιχειρήματα. Ακόμα, στους καιρούς της ιδεολογικής ένδειας και της επιβολής μιας «ενιαίας σκέψης», η ύλη του Πριν περιέλαβε όλες τις σύγχρονες μαρξιστικές και επαναστατικές επεξεργασίες, ακόμη κι αν προέρχονταν από διαφορετικά ιστορικά ρεύματα. Σε κρίσιμες καμπές, η εφημερίδα ήρθε Πριν τα μεγάλα γεγονότα, για να φωτίσει αυτό που ερχόταν. Αξιοποιώντας τις συλλογικές επεξεργασίες του Νέου Αριστερού Ρεύματος, το Πριν αποτέλεσε και αποτελεί σημείο αναφοράς για χιλιάδες εργαζόμενους, όχι απαραίτητα της πολιτικής επιρροής της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Ακόμα, δεν είναι αστήρικτος κομπασμός να ισχυριστούμε ότι το Πριν αποτέλεσε και συνεχίζει να είναι ένα νέο υπόδειγμα «στρατευμένου» Τύπου, συμβατό με τις σύγχρονες απαιτήσεις της ταξικής πάλης. Από την αρχή ως σήμερα, η εφημερίδα αυτή έκανε τομή τόσο στο περιεχόμενο όσο και στη μορφή της, ώστε να ξεφύγει από τη μοίρα που κατατάσσει όλα τα αριστερά έντυπα του κόσμου στο περιθώριο, λόγω περιορισμένης ύλης αλλά και παρωχημένης αισθητικής.

Το ξεφύλλισμα του Πριν δύο δεκαετιών που επιχειρούμε παρακάτω αποδεικνύει ότι αυτά τα χίλια φύλλα «δεν άνθησαν ματαίως», όπως γράφει ο ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος. Άφησαν το σπόρο της αμφισβήτησης και της αλήθειας, για να ακολουθήσουν κι άλλες χίλιες και μία Κυριακές…

Πρώτο φύλλο, Μάρτιος 1990, τιμή: 80 δραχμές

Ζητείται αντιπολίτευση» τιτλοφορείτο το πρώτο φύλλο τη εβδομαδιαίας εφημερίδας Πριν, που ξεκίνησε το ταξίδι της στις 18 Μαρτίου του 1990. Τιμή φύλλου, 80 δραχμές. Η κριτική της εφημερίδας στις συγκυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα, με τη συμμετοχή του ΚΚΕ, χαρακτηρίζει όλη την πρώτη αυτή περίοδο της νέας προσπάθειας. Ταυτόχρονα, πριν από την κατάρρευση και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η εφημερίδα γράφει για τον Γκορμπατσόφ: «Επικεφαλής των δυνάμεων της γραφειοκρατίας που επιδιώκουν τη σύγκλιση με τη Δύση». Η σκληρή κριτική στον «υπαρκτό σοσιαλισμό» αποτυπώνεται από τα πρώτα φύλλα στην ταυτότητα της εφημερίδας. Ανάλογα το Πριν διαμορφώνει και το χιούμορ του: Στο 3ο φύλλο που έτυχε να κυκλοφορεί Πρωταπριλιά του ’90, το καθιερωμένο ψέμα της ύλης δεν θα μπορούσε να είναι άσχετο: «Η ΕΣΣΔ μπαίνει στο ΝΑΤΟ», μετέφερε αναλυτικό «ρεπορτάζ» της τρίτης σελίδας! Στο 13ο φύλλο εγκαινιάζεται και η μακροβιότερη στήλη του Πριν, η Τελευταία Λέξη, με πρώτο τίτλο «κατά της νοσταλγίας».

Το Πριν εξαρχής διαμορφώνεται σε μια μάχιμη πολιτική εφημερίδα, που παρακολουθεί στενά όλες τις κεντρικές πολιτικές εξελίξεις. «Κυβέρνηση του ΣΕΒ» χαρακτηρίζει με εξάστηλο τίτλο την οικουμενική από το δεύτερο κιόλας φύλλο. Οι συνεντεύξεις από πολιτικούς των μεγάλων κομμάτων που φιλοξενεί από το πρώτο φύλλο, καθιερώνει το Πριν σε ένα ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, την ίδια στιγμή που «βγάζει» ειδήσεις. Τον Απρίλιο του 1994 έδωσε στο Πριν συνέντευξη ο μελλοντικός πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, με την ιδιότητα του βουλευτή τότε. Σ’ αυτήν προέβλεψε ότι στη μετα-παπανδρεϊκή εποχή του ΠΑΣΟΚ, θα επικρατήσει ο Σημίτης ή ο Πάγκαλος. Δύο χρόνια αργότερα, στο φύλο 272 τον Ιανουάριο του ’96, μετά την εκλογή του Κώστα Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και στην κυβέρνηση, το Πριν «χτυπάει» στο πρωτοσέλιδο: «Δεξιά στην αντιπολίτευση, δεξιά και στην κυβέρνηση». Η πολιτική ανάλυση στις εσωτερικές σελίδες υπογραμμίζει: «Η αναμέτρηση στο ΠΑΣΟΚ δεν αφορά μόνο την τύχη ενός νέου πρωθυπουργού αλλά τη φυσιογνωμία και το μέλλον του ως σοσιαλιστικού κόμματος». Έκτοτε, οι στήλες του Πριν δεν θα χαριστούν ούτε στιγμή στο «μουντό χειμώνα των λογιστών» (Ιανουάριος 1996) που θα εξελιχθεί σε «χούντα του Σημίτη» (φύλλο 380, Ιούνιος 1998) με αφορμή τη σύγκρουση στα εξεταστικά κέντρα για τον πρώτο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Λίγους μήνες μετά, απ’ το πρωτοσέλιδο θα καταγγείλει τον πρωθυπουργό ως καταδότη, με αφορμή την παράδοση του κούρδου ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν στις τουρκικές αρχές. «Καλωσορίσατε στην κόλαση του ευρώ», προαναγγέλλει το τελευταίο τεύχος του 2001, σημειώνοντας ότι αναμένεται κύμα ακρίβειας, την ίδια στιγμή που σύσσωμος ο αστικός Τύπος πανηγύριζε για το νέο νόμισμα. Τον Ιανουάριο του 2004, η διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ και η ανάληψη της αρχηγίας από τον Γιώργο Παπανδρέου στηλιτεύεται ως επιλογή των ΗΠΑ και των διαπλεκομένων. Λίγους μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του ίδιου έτους, το Πριν θα συγκαταλεχθεί στα λίγα μέσα που χαιρέτησαν θερμά το 75% που πήρε το «όχι» στο κυπριακό δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν.

Ο αντιπολεμικός και ο αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας από νωρίς χαρακτηρίζουν την εφημερίδα. Το 22ο μόλις φύλλο φέρει πρωτοσέλιδο τίτλο «Φέρετρα για τον εμίρη», διαβλέποντας τα σημάδια του πολέμου των ΗΠΑ στον περσικό κόλπο. Από την πρώτη στιγμή καταδικάζεται η συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης με τη φρεγάτα Λήμνος στις προετοιμασίες. Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 1991, το Πριν κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο: «Χάιλ Μπους!». Τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου, κατά την επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ στη χώρα, η εφημερίδα καλεί στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Τον Ιούνιο του 1992 (φύλλο 109) το Πριν αποκαλύπτει «έτοιμο σχέδιο του ΝΑΤΟ για εισβολή στη Σερβία», στο οποίο προβλέπεται χειρουργική επέμβαση με βομβαρδισμό του Σαράγιεβο. Λίγα χρόνια αργότερα το σχέδιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα… Σημαντική πλευρά της αντιπολεμικής πάλης που προωθεί το Πριν είναι το κίνημα μέσα στο στρατό. Από το 1992 στις σελίδες του δημοσιεύει επιστολές μόνιμων αξιωματικών των ενόπλων δυνάμεων που αντιδρούν σε πλευρές της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης. Τον Μάρτιο του 1994 δημοσιεύεται άρθρο για τη μαζική δράση το στρατό και το συνδικαλισμό των φαντάρων, ενώ τον Μάιο οι στήλες του Πριν ξεκινούν να φιλοξενούν επιστολές φαντάρων του Δικτύου Σπάρτακος, κάτι που συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι σήμερα. Από τον Μάρτιο του 1999 στα πρωτοσέλιδα δεσπόζει η ΝΑΤΟική επιδρομή στη Γιουγκοσλαβία. «Πίσω τώρα όλοι οι φαντάροι» είναι ο εξάστηλος τίτλος στο φύλλο 498, μετά τις αποκαλύψεις για το απεμπλουτισμένο Ουράνιο που χρησιμοποίησε το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Τον Απρίλιο του 2002 πρωταγωνιστεί η γενοκτονία των Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς. «Η Τζενίν Γκουέρνικα της Ιντιφάντα» ο πρωτοσέλιδος τίτλος στο φύλλο 562. Το 2003 οι Αμερικανοί εισβάλλουν στο Ιράκ. Το 2006 το Ισραήλ εισβάλλει στο Λίβανο («οι ναζί της εποχή μας» τίτλος στο φύλλο 783). Σε κάθε εστία πολέμου, το Πριν καλεί στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις.

Τα κινήματα της νεολαίας και της παιδείας βρήκαν και ακόμη βρίσκουν προνομιακό χώρο στο Πριν. Η εφημερίδα στα πρώτα της βήματα (φύλλο 36) παρουσιάζει εν τη γενέσει του το συγκλονιστικό κίνημα καταλήψεων του ’90-’91. «Αλκυονίδες μέρες» γράφει το πρωτοσέλιδο στις 16 Δεκεμβρίου 1990, περιγράφοντας ένα κίνημα που θα λάβει δραματικές διαστάσεις με τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα (φύλλο 40: «Να διαλυθούν τα ΜΑΤ, να φύγει η κυβέρνηση του αίματος»). Το Μάιο του ’90 στο Πριν θα φιλοξενηθεί και η πρώτη εκλογική καταγραφή της ΕΑΑΚ, ως τρίτης δύναμης με 15,1% στα ΑΕΙ και 8% στα ΤΕΙ. Τον Νοέμβριο του 1994 (φύλλο 216) το Πριν θα αποκαλύψει τα πρώτα μεταπτυχιακά με δίδακτρα, καθεστώς που τα κατοπινά χρόνια θα γενικευτεί. Τον Μάρτιο του 1997 οι στήλες του Πριν παρουσιάζουν και τροφοδοτούν τη μεγάλη απεργία των καθηγητών. Ενώ από τον Σεπτέμβριο του 1997 (τεύχος 344) ξεκινά η επιχειρηματολογία εναντίον του νόμου Αρσένη. Το ’98 στην κορύφωση του εκπαιδευτικού κινήματος, το Πριν προβάλλει τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του Δ. Κουσουρή, ενώ λίγους μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 1999 τη σκυτάλη παίρνουν οι μαθητικές καταλήψεις. «Οι μαθητές σαρώνουν τους πολιτικούς νάνους», γράφει το πρωτοσέλιδο. Τον Φεβρουάριο του 2001 (φύλλο 502) παρουσιάζεται στο Πριν ολοκληρωμένη η ανάλυση για την εποχή του επιχειρηματικού πανεπιστημίου. Τον Ιούνιο ακολουθεί η φοιτητική έκρηξη που ζητά ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Το 2006, Μάιο και Ιούνιο, το φοιτητικό κίνημα καταλαμβάνει όλο και περισσότερα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας (φύλλο 774: «έκρηξη στο ηφαίστειο των πανεπιστημίων»), ενώ ακολουθεί η ηρωική απεργία των δασκάλων (φύλλο 795: «μέχρι τη νίκη!»). Τον Δεκέμβριο ακολουθεί η μάχη της συνταγματικής αναθεώρησης (φύλλο 805: «τύμπανα πολέμου για το άρθρο 16»).

Το Πριν στρέφεται από την αρχή της διαδρομής του στο εργατικό ρεπορτάζ που στις μέρες μας δεν συναντάται παρά σε ελάχιστες εφημερίδες. Το φύλλο 101 (Αύγουστος 1993) αποκαλύπτει τις συνθήκες εργασίας στα Goody’s, ενώ τον Νοέμβριο φιλοξενείται μεγάλη έρευνα για τα συνδικάτα και τις αλλαγές που φέρνει η Λευκή Βίβλος. Οι κινητοποιήσεις των αγροτών το 1996 αγκαλιάζονται θερμά και δίνουν πρωτοσέλιδο τίτλο «σύγχρονο Κιλελέρ από το μέλλον» (φύλλο 314). Το 2003 (φύλλο 630) τα αυξημένα εργατικά ατυχήματα παίρνουν το πρωτοσέλιδο του Πριν, ενώ το 2004 δημοσιεύονται μεγάλες έρευνες για τους εργαζόμενους στην καθαριότητα (680) και για τα ορυχεία της ΔΕΗ στην Κοζάνη (690). Τον Αύγουστο του 2008 το Πριν πάει στο Πέραμα όπου σκοτώθηκαν 7 μεταλλεργάτες και το 2009 καλύπτει και προβάλλει την πρωτοβουλία αλληλεγγύης για την Κωνσταντίνα Κούνεβα. Μετά το λουκέτο στον Ελεύθερο Τύπο και τον Σίτι, το Πριν δίνει τις σελίδες του στους απολυμένους συντάκτες (φύλλο 937). Φέτος, όλα τα εργατικά ξεσπάσματα, από το συγκλονιστικό συλλαλητήριο της 5ης Μάη (φύλλο 982) ως τις απεργίες του μετρό (φύλλο 998) βρήκαν τη θέση τους στις σελίδες του Πριν.

Παρά τη μόνιμη οικονομική δυσπραγία που περιορίζει δραματικά τις δυνατότητες, οι δημοσιογράφοι του Πριν βρέθηκαν στα πέρατα της Γης για να καλύψουν από «πρώτο χέρι» σημαντικά γεγονότα σε αποστολές που γέμισαν δεκάδες σελίδες της εφημερίδας: Γερμανία κατά την «επανένωση» (1990), ελληνοαλβανικά σύνορα κατά την εθνικιστική έξαρση (1992), Ρωσία του Γέλτσιν (1994), Τουρκία (1996), Βοσνία μετά τον πόλεμο (1996), Κούβα (1996), Μεξικό των Ζαπατίστας (1997), Αργεντινή του ΔΝΤ (2000), Τουρκία των λευκών κελιών (2001), Αργεντινή ένα χρόνο μετά την εξέγερση (2002), Ινδία (2006), Λίβανος (2009) μεταξύ πολλών άλλων είναι οι προορισμοί όπου βρέθηκε το Πριν.

Το χιλιοστό πρωτοσέλιδο, Σεπτέμβριος 2010

Πολιτισμός της αμφισβήτησης και τη ανατροπής

Ό,τι πιο ανήσυχο και ανατρεπτικό στην τέχνη, τον πολιτισμό και τις ιδέες, βρίσκει τη θέση του στις σελίδες του Πριν. Στα 20 μόλις πρώτα φύλλα, το 1990, έδωσαν συνεντεύξεις στη νέα εφημερίδα ο Τζίμης Πανούσης, ο Μιχάλης Κατσαρός, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο γλύπτης Θόδωρος, ο Διονύσης Τσακνής και ο Κώστας Καζάκος. Το 1992 το Πριν πάει πάλι κόντρα στο ρεύμα, κατακεραυνώνοντας την ίδρυση της Eurodisney στο Παρίσι και καταγγέλλοντας την «τάση ομογενοποίησης του παγκόσμιου πολιτισμού υπό αμερικανική ηγεμονία». Το 2002 (φύλλο 579), εν μέσω της πολεμικής σταυροφορίας των ΗΠΑ, το Πριν είναι από τα λίγα έντυπα που σχολιάζουν τον αναπροσανατολισμό του Χόλιγουντ στην υπηρέτηση των σκοπών του Πενταγώνου. Το Μάιο του 2005, στον πυρετό της Eurovision μετά από τη νίκη της Ελλάδας, το Πριν δημοσιεύει τον αντίλογο με τίτλο «η λαμπερή χωματερή» (φύλλο 724). Τον Δεκέμβριο του 2006 το Πριν διοργανώνει εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον Κυριάκο Σιμόπουλο, τον ανεξάρτητο και πρωτοπόρο διανοητή, στη συμπλήρωση 5 χρόνων από το θάνατό του. Τον Μάιο του 2009 με αφορμή την τελευταία ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, Η σκόνη του Χρόνου, η εφημερίδα διοργανώνει προβολή και συζήτηση με το δημιουργό (φύλλο 929). Tiger Lillies, Ojos De Brujo και Gilad Atzmon πριν την εμφάνισή τους στην Ελλάδα μιλούν στο Πριν για την πολιτική τέχνη και την αντίδραση των από κάτω, όπως σε κανένα άλλο μέσο δεν θα μιλούσαν.

Παράλληλα, στο Πριν αναπτύσσεται η ιδεολογική αντιπαράθεση πάνω σε ιστορικά και φιλοσοφικά ζητήματα, πάντα από την πλευρά του μαχόμενου μαρξισμού. Το Μάρτιο του 1992 (τεύχος 92) δημοσιεύεται κριτικό άρθρο για το «παραμύθι του τρισχιλιετούς ελληνισμού», με αφορμή την 25η Μαρτίου και σε αντιπαράθεση με τη γραμμή του ΚΚΕ για τα εθνικά. Το 1993 (φύλλο 173) μέσα στην έξαρση του εθνικισμού γύρω από το Σκοπιανό αναλύεται το φαινόμενο του νεοναζισμού. Τον Ιούνιο του 1997 (φύλλο 334) βγαίνει στη δημοσιότητα η ανάλυση του ΝΑΡ για τη νέα εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, ντοκουμέντο ορόσημο για τη ριζοσπαστική Αριστερά. Τον Νοέμβριο του 2002 ο καθηγητής ιστορίας της φιλοσοφίας Αύγουστος Μπαγιώνας παραχωρεί συνέντευξη στο Πριν που δίνει τον τίτλο «έλλειμμα μαρξιστικής κριτικής» (φύλλο 592). Λίγες εβδομάδες αργότερα (φύλλο 600) συνέντευξη δίνει ο μεγάλος ιταλός διανοητής Κονστάντσο Πρέβε, γνωστός στους αναγνώστες του Πριν και από παλιότερα άρθρα του στην εφημερίδα. Το 2005 (φύλλο 712) και ενώ η προσωπικότητα του τέως αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου κυριαρχεί στη δημόσια ζωή, το Πριν ανοίγει μέτωπο κατά της εκκλησίας, ζητώντας διαχωρισμό από το κράτος και χειραφέτηση της Αριστεράς. Τον Ιούνιο του 2007 (φύλλο 829) το Πριν παρεμβαίνει στη διένεξη για το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, ασκώντας κριτική τόσο στο εθνικιστικό όσο και στο μεταμοντέρνο ρεύμα από υλιστικές θέσεις.

Παράλληλα, οι σελίδες της εφημερίδας αφιερώνονται σε ιστορικές επετείους και καμπές. «ΚΚΣΕ τέλος» είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος του φύλλου 67 (Ιούλιος 1991), που αναλύει την πορεία εκφυλισμού της σοβιετικής γραφειοκρατίας. Ο θάνατος του Ντενγκ Ξιαοπίνγκ τον Φεβρουάριο του 1997 (φύλλο 321) δίνει αφορμή για μια συνολική κριτική του κινεζικού καθεστώτος ως «καπιταλισμού με κομμουνιστικό πρόσωπο». Στο θέμα του «υπαρκτού» άλλωστε το Πριν επανέρχεται στα 80χρονα του Οκτώβρη το 1997 με πρωτοσέλιδο πίνακα του Λένιν (φύλλο 352). Το 1999 (φύλλο 424) τιμώνται τα 10 χρόνια από τη σφαγή της Τιεν Αν Μεν. Και άλλες «στρογγυλές» ημερομηνίες δίνουν αφορμές για ιστορικά αφιερώματα: Τον Απρίλιο του 2007 (φύλλο 823) τα 40χρονα από τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Τον Νοέμβριο του 2007 (φύλλο 801) αφιέρωμα στα 90 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης. Τον Μάιο του 2008 εκτενές αφιέρωμα στο Μάη του ’68.

Οι στήλες του Πριν όμως αποδεικνύονται φιλόξενες και για τα διεθνή αριστερά κινήματα. Τον Απρίλιο του 1992 (τεύχος 99) με τίτλο «ένα σφυροδρέπανο μέσα στο χάος» η εφημερίδα υποδέχεται την εμφάνιση της ιταλικής Κομμουνιστικής Επανίδρυσης. Τον Ιανουάριο του 1999 η ηγέτης της γαλλικής Εργατικής Πάλης, Αρλέτ Λαγκιγιέ, που σπάνια ανοίγεται σε μέσα ενημέρωσης, παραχωρεί αποκλειστική συνέντευξη στο Πριν. Το 2001 η Γένοβα καταλαμβάνει εξάστηλους τίτλους στην εφημερίδα («σταθμός της νέας εποχής»), ενώ ένα χρόνο αργότερα, το 2002 (τεύχος 553) φιλοξενείται ανταπόκριση από το Πόρτο Αλέγκρε. Τον Μάιο του ίδιου χρόνου ο ιστορικός ηγέτης της γαλλικής τροτσκιστικού κινήματος, Αλέν Κριβίν, μιλά στο Πριν αναγγέλλοντας «νέο πολιτικό κόμμα», το σημερινό ΝΡΑ, πολύ πριν την ίδρυσή του. Ενώ το 2005 (φύλλο 708) την τιμητική του έχει το αντάρτικο του Νεπάλ, που φέρνει τους μαοϊκούς αντάρτες κοντά στην ένοπλη εξουσία. Το 2009 (φύλλο 937) το Πριν φιλοξενεί συνέντευξη του Ολιβιέ Μπεζανσενό, ηγέτη του ΝΡΑ.

Δεν εξαντλείται βέβαια εδώ η θεματολογία με την οποία καταπιάστηκε το Πριν δίνοντας τη δική του οπτική. Αν το επέτρεπε ο χώρος, θα μιλούσαμε για τη σταθερή εναντίωσή του στις Ολυμπιάδες (τόσο του 2004 όσο και τη λεγόμενη «χρυσή» του ’96), για τις βαθιές αναλύσεις του ως προς την ελληνική Αριστερά, για τη ριζική και τεκμηριωμένη ιστορικά και ταξικά αντίθεσή του την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ολοκλήρωσή της, για τη θέση της εφημερίδας υπέρ της προάσπισης των λαϊκών και δημοκρατικών ελευθεριών που δέχτηκαν καίριο πλήγμα μετά το 2001, αλλά και για την άποψη του Πριν ως προς τα διεθνή τεκταινόμενα, που το διαχώριζαν από τη μεγάλη μερίδα του Τύπου. Δεν πειράζει. Στα επόμενα χίλια φύλλα!

(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 12-9-2010)