ΣΥΡΙΖΑ: Ομαλότητας και ρεαλισμού γωνία

Στην άβολη για την Αριστερά γωνία όπου διασταυρώνονται η πολιτική ομαλότητα και ο οικονομικός ρεαλισμός στριμώχνεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Με την πρωτοβουλία των κινήσεων να βρίσκεται εξ ολοκλήρου στην πλευρά του αντιπάλου της, της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας εν προκειμένω, η Κουμουνδούρου αρκείται σε κινήσεις συντήρησης δυνάμεων, με στόχο αφενός να διατηρήσει την κοινωνική αποδοχή ως εναλλακτική λύση και αφετέρου να λάβει διαπιστευτήρια κυβερνησιμότητας από κύκλους με ευρύτερη επιρροή.

Η επικίνδυνη αυτή ισορροπία επέβαλε την Παρασκευή, μετά τη μαφιόζικη δολοφονία των δύο νεαρών στο Νέο Ηράκλειο, οι πρώτες ανακοινώσεις του κόμματος να παίξουν το «χαρτί» της ομαλότητας, χωρίς καμία αναφορά σε σενάρια προβοκάτσιας τα οποία με κάθε επισημότητα υιοθέτησε προ ημερών ο ΣΥΡΙΖΑ: «Η σημερινή δολοφονία δημιουργεί κλίμα αποσταθεροποίησης και στοχεύει στη δημοκρατία», ήταν το πρώτο σχόλιο του γραφείου Τύπου. Ωστόσο, το πρωί του Σαββάτου, η Αυγή κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο «Προβοκάτσια με δύο νεκρούς».

Συνεργασίες «με το διάβολο» προετοιμάζει η αξιωματική αντιπολίτευση σε Βουλή και αυτοδιοίκηση

Στην Κουμουνδούρου εκτιμούν μετρώντας το πολιτικό κλίμα και τις κυβερνητικές κινήσεις ότι οι εκλογές θα επισπευσθούν και καλούν τον κομματικό μηχανισμό να βρίσκεται σε εγρήγορση. Αυτό ήταν ένα από τα μηνύματα που έστειλε ο Αλέξης Τσίπρας από το βήμα της κοινής συνεδρίασης Κοινοβουλευτικής Ομάδας και Πολιτικής Γραμματείας την Τρίτη. Εκεί ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε «μια νέα και πιο αναβαθμισμένη ωριμότητα», μιλώντας έμμεσα για τις δύο κοινοβουλευτικές «ανταρσίες» της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Μανώλη Γλέζου.

Ο Γλέζος πάντως επανήλθε σαν «φωνή της βάσης» στην κριτική της ηγεσίας. Με συνέντευξή του στο ραδιοσταθμό Βήμα, τόνισε για το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ πως «υπάρχουν σημεία που δεν έχουν ξεκαθαριστεί» για να σημειώσει ότι «ορρωδώ να πω στον κόσμο που με ρωτάει πού θα βρούμε τα λεφτά, ότι η απάντησή μας δεν είναι πειστική, πρέπει να είναι πιο πειστική».

Κι αν ο οικονομικός ρεαλισμός απαιτεί προσαρμογές στο πρόγραμμα, ο πολιτικός ρεαλισμός των συσχετισμών επιβάλει την προετοιμασία του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ για συμμαχίες ακόμη «και με το διάβολο». Όπως είπε ο Δημήτρης Παπαδημούλης, μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό Real «ακόμα και αν επιτύχουμε το στόχο της αυτοδυναμίας -που είναι δύσκολος, αλλά όχι ανέφικτος- εμείς θα επιδιώξουμε πολιτικές συνεργασίες με την ευρύτερη δυνατή στήριξη σε Βουλή και κοινωνία». Ο βουλευτής υπογράμμισε ότι μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ υφίστανται «μεγάλες διαφορές», για να προσθέσει όμως ότι «με λογικές συγκλίσεις και μετατοπίσεις, θα πρέπει να επιδιωχθεί η συνεργασία και η κυβέρνηση».

Με το ίδιο ανοιχτό πνεύμα άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ θα πορευτεί και στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές: «Στα αυτοδιοικητικά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει ευρύτερες συμμαχίες, επιδιώκοντας μια αλλαγή τοπίου στην αυτοδιοίκηση», είπε χαρακτηριστικά ο Δημήτρης Παπαδημούλης. Συμπλήρωσε ότι στην Κουμουνδούρου είναι «πολύ ανοικτοί σε συγκλίσεις και τοπικές συνεργασίες με βάση το πρόγραμμά μας» και απέκλεισε συνεργασία μόνο για …«λαμόγια και λερωμένους».

Τι χρείαν έχομεν κινήματος;

Πώς καταργείται το Μνημόνιο; Με «μια μαχαιριά στην καρδιά», για να χρησιμοποιήσουμε τις φράσεις του Τζον Χόλογουεϊ στον περίφημο αφορισμό του για τον καπιταλισμό, ή «με ένα εκατομμύριο τσιμπήματα μέλισσας»; Παρόλο που το ιδεολογικό ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ επικοινωνεί προνομιακά με τη νεομαρξιστική σκέψη του Χόλογουεϊ και θα περίμενε κανείς να απαντήσει το δεύτερο, η ηγεσία του κόμματος τάσσεται όλο και περισσότερο με την τακτική της «μαχαιριάς». Και αυτή κατά την Κουμουνδούρου δεν είναι άλλη από την «κυβέρνηση της Αριστεράς» ή την «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ», όπως το έθεσε την Τετάρτη στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας, μια κυβέρνηση στην οποία θα ανατεθεί εργολαβικά το καθήκον της κατεδάφισης του Μνημονίου. Αν είναι όμως αυτή η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, τότε σε τι χρησιμεύει η λαϊκή κινητοποίηση και οι διαδηλώσεις;

Όταν ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ρωτήθηκε από τη γερμανική εφημερίδα Ντι Τσάιτ γιατί οι βουλευτές του κατέβηκαν με πανό στη διαδήλωση της Τετάρτης έξω από τη Βουλή, απάντησε πως η κίνηση αυτή «είχε μια συμβολική σημασία», εξηγώντας ότι πρόθεση των βουλευτών ήταν «να σχηματίσουμε μια γέφυρα ανάμεσα στο κοινοβούλιο και στο λαό». Ο υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μηλιός εξήγησε περαιτέρω τον ρόλο του λαϊκού παράγοντα σε σχέση με την εντός Βουλής δραστηριότητα, διευκρινίζοντας με ανακοίνωσή του ότι «το κίνημα των εργαζόμενων μαζών» έχει στόχο «να επιβάλλει τη μόνη λύση, την κυβέρνηση της Αριστεράς που θα σταματήσει τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση και θα πάρει επιτέλους μέτρα υπέρ του κόσμου της εργασίας». Αν όμως οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων έχουν μόνο συμβολικό χαρακτήρα ώστε να φανεί η αγανάκτησή τους και αντικειμενικό στόχο να αναθέσουν έπειτα σε μια κυβέρνηση το πολιτικό έργο, τότε τι χρείαν έχομεν κινήματος; Δεν αρκεί να έρθουν γρήγορα οι εκλογές;

Απαντώντας καταφατικά στο παραπάνω ερώτημα, μετά το θόρυβο που προκάλεσε μια αποκομμένη φράση του Παναγιώτη Λαφαζάνη περί ετοιμότητας του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει, πληθώρα ηγετικών στελεχών υπογραμμίζουν σε έντονο ύφος ότι «ήρθε η ώρα του Αλέξη». Το πολιτικό κλίμα όπως αποτυπώνεται στις τελευταίες δημοσκοπήσεις και συγκεκριμένα στο ερώτημα της παράστασης νίκης, δίνει άλλωστε σαφές προβάδισμα στον ΣΥΡΙΖΑ, με 59% (Public Issue για τον Σκάι). Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξή του στην Ντι Τσάιτ γύρισε το χρόνο πίσω για να τονίσει πως ήταν από καιρό έτοιμος: «Αν δεν είχαν κινήσει θεούς και δαίμονες για να μας αποτρέψουν από την εξουσία, η Ελλάδα δεν θα είχε τώρα ένα νέο Μνημόνιο», είπε στον Γερμανό δημοσιογράφο για τις πρόσφατες εκλογές και συμπέρανε: «Θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από αυτή που είμαστε σήμερα. Η χώρα έχασε μια ευκαιρία. Αλλά σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση στην Ελλάδα» κατέληξε. Η ψήφος λοιπόν σώζει από το Μνημόνιο; Φτάνει ο λαός να «διορθώσει την ψήφο του», όπως ακούστηκε και παλιότερα;

Η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ στο θεσμικό και από θέσεις κορυφής χαρακτήρα της πολιτικής αλλαγής που προτείνει δημιουργεί ένα σημαντικό ερώτημα που ήδη αντιμετωπίζουν με μεγάλο σκεπτικισμό στην Κουμουνδούρου: Το πρόβλημα της μη αυτοδυναμίας σε μια πιθανή εκλογική νίκη. «Εμείς θα διεκδικήσουμε στις επόμενες εκλογές, που εκτιμώ ότι δεν θα αργήσουν, τη μέγιστη δυνατή δύναμη αλλά θα επιδιώξουμε και συμμαχίες, με βάση την εντολή του ελληνικού λαού», δήλωσε στον ραδιοφωνικό Σκάι ο Δημήτρης Παπαδημούλης. Ο βουλευτής Β’ Αθήνας είχε βεβαίως τα αντανακλαστικά να απορρίψει τις «μεταγραφές με υλικά κατεδαφίσεως από τα συντρίμμια του πάλαι ποτέ δικομματικού συστήματος» και να ρίξει «πόρτα» στον Μίμη Ανδρουλάκη («ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε») που έκανε μια σχετική νύξη μετά την ανεξαρτητοποίησή του, όμως κανείς δεν διευκρινίζει τον ορίζοντα των πιθανών συμμάχων, που για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι και μεγάλος αν εξαιρέσει κανείς τον παλιό δικομματισμό. «Μπορεί να υπάρξουν και άλλα σχήματα, εδώ καταρρέει το σύμπαν εντός του μνημονιακού χώρου», είπε με χαρακτηριστική αοριστία ο Πάνος Σκουρλέτης μιλώντας στο Μέγκα, όταν ρωτήθηκε για το ενδεχόμενο πλειοψηφίας αλλά όχι αυτοδυναμίας του κόμματος. Πάντως, τα μοναδικά σημερινά σχήματα που αποτελούν πιθανούς κυβερνητικούς εταίρους σε μια κυβέρνηση «με κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η μνημονιακή ΔΗΜΑΡ και οι δεξιοί αλλά αντιμνημονιακοί Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου. Αυτή είναι η «γενιά της ανατροπής»;

(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 11-11-2012)

Μας τάραξαν στη νομιμότητα!

«Κάθε ομοιότητα με την ΕΔΑ είναι συμπτωματική», διαβεβαιώνει σε όλους τους τόνους ο Αλέξης Τσίπρας, απορρίπτοντας τις επίμονες προσπάθειες των δημοσιογράφων να εντοπίσουν το ιστορικό χνάρι του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Έχουν όμως άδικο; Ο μόνιμος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ μέχρι το 1967, ο Ηλίας Ηλιού, σφράγισε ένα ολόκληρο πολιτικό ρεύμα με τη φράση του προς τους τότε κυβερνώντες «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα». Ο σημερινός κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης, επανέλαβε εμφατικά την ίδια φράση σε τηλεοπτική του συνέντευξη για να δώσει το στίγμα της αντιπολιτευτικής τακτικής του κόμματός του. Τι εννοεί όμως;

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ οικοδομεί ένα διπλό αντιπολιτευτικό προφίλ, αυτό ενός φορέα που αποκαλύπτει τις ασυνέπειες της κυβέρνησης και εκείνο μιας μεταρρυθμιστικής δύναμης.

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ των 71 βουλευτών φιλοτεχνεί ένα διπλό αντιπολιτευτικό προφίλ: Πρώτον, αυτό ενός φορέα που αποκαλύπτει τις ασυνέπειες στο κυβερνητικό έργο και τις παρατυπίες στις διαδικασίες. Ενδεικτικό παράδειγμα της τακτικής αυτής, η υπόδειξη για το ασυμβίβαστο του Γ. Βερνίκου, που οδήγησε τελικώς στην παραίτησή του. Δεύτερον, το προφίλ μιας μεταρρυθμιστικής δύναμης, που σκοπεύει να ξεδιπλώσει τμηματικά «τη βασική στρατηγική μας επιλογή αντικατάστασής του Μνημονίου από ένα Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης», όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων. Η πρώτη σχετική ενέργεια ήταν η κατάθεση πρότασης νόμου για την επαναφορά της μετενέργειας, του κατώτατου μισθού και των συλλογικών συμβάσεων στις συνθήκες που ίσχυαν πριν από το δεύτερο Μνημόνιο.

Με τα λόγια του Δημήτρη Παπαδημούλη, που μίλησε στο Unfollow για τον βομβαρδισμό από νομιμότητα, «το θέμα είναι να πείσουμε την πλειοψηφία των Ελλήνων ότι αυτή είναι μια κυβέρνηση αναξιόπιστη, που έχει αντικοινωνικό και αντιλαϊκό πρόγραμμα». Ο βουλευτής της Β’ Αθήνας υποστήριξε ότι εγκαλεί «τον πρωθυπουργό γιατί είπε πράγματα που δεν είχε σκοπό να κάνει και τα αθέτησε την επόμενη μέρα», μια κίνηση που «διευκολύνει τη στρατηγική να ανοίξουμε τα μάτια σε δέκα ανθρώπους», όπως αποσαφηνίζει. Η ούτως ή άλλως επικίνδυνη ισορροπία που επιχειρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στον άξονα θεσμικό – κινηματικό, γέρνει πια αποφασιστικά στην πλευρά όπου ευδοκιμούν οι επί μέρους αλλαγές εντός συστήματος.

Κατά τον Δ. Παπαδημούλη ιδανικές τοποθεσίες για συμπράξεις Δημοσίου και ιδιωτών είναι η Κασσιόπη της Κέρκυρας και η Αφάντου στη Ρόδο.

Αυτό ήταν άλλωστε και το νόημα της αντιπρότασης που προέβαλλε ο ΣΥΡΙΖΑ στο αμόκ ιδιωτικοποιήσεων που εξήγγειλε η συγκυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά: «Αντί να πουλήσεις τη δημόσια περιουσία και να μείνεις χωρίς τίποτα και μάλιστα με ευτελές τίμημα, η πρόταση είναι να την αξιοποιήσεις», μας εξηγεί ο Δ. Παπαδημούλης, προτείνοντας ένα «σχήμα κοινοπραξιών» το οποίο «μπορεί να γίνει με διακρατικές συμφωνίες ή με σύμπραξη με εταιρείες που να είναι υπό δημόσιο έλεγχο ή ακόμη και με ιδιώτες». Η θέση άλλωστε περιέχεται και στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπου προτείνεται «ταχεία διερεύνηση των δυνατοτήτων για σύναψη προγραμματικών συνεργασιών ανάμεσα στον δημόσιο τομέα και ιδιωτικές επιχειρήσεις, εγχώριες ή και αλλοδαπές, με στόχο την ανάπτυξη των επιχειρήσεων». Κάθε ομοιότητα με τα πολλάκις καταδικασμένα ΣΔΙΤ, τις κακόφημες Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα που με κάθε ευκαιρία καταδίκαζε μέχρι πρότινος ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι και πάλι συμπτωματική. Σύμφωνα με τον Δ. Παπαδημούλη, ιδανικές περιοχές γι’ αυτή την ιδέα είναι τα 178 στρέμματα στην Κασσιόπη της Κέρκυρας ή τα 2.000 περίπου στρέμματα στη θέση Αφάντου στη Ρόδο.

Ο έτερος των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων, Παναγιώτης Λαφαζάνης, προσθέτει απαλές αποχρώσεις αριστερής αντιπολίτευσης: «Θα βομβαρδίσουμε την κυβέρνηση με πρωτοβουλίες και θα κάνουμε προσπάθεια να ξηλώσουμε, να ακυρώσουμε στην πράξη τους βασικότερους και πιο αντεργατικούς και αντικοινωνικούς νόμους των μνημονίων», τονίζει στο Unfollow. Παρόλ’ αυτά, μόλις δημοσιοποιήθηκε η πρόταση νόμου του ΚΚΕ για «κατάργηση των μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2012-2015 και των εφαρμοστικών τους νόμων με καταγγελία των δανειακών συμβάσεων που έχουν ως προαπαιτούμενο την εφαρμογή των μνημονίων», ο ΣΥΡΙΖΑ τήρησε πολύ επιφυλακτική στάση, προσπαθώντας θα έλεγε κανείς να συγκροτήσει ένα αντιμνημόνιο με αρκετή …νομιμότητα.

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Unfollow, τεύχος 8, Αύγουστος 2012)

Ανθίζουν αντιθέσεις στον κήπο του ΣΥΡΙΖΑ

Κοντά στο ποσοστό, ποτίζονται και οι αντιθέσεις, διαπιστώνουν με ταχύτητα τα στελέχη αλλά και οι πολλοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογική επιτυχία του σχήματος και η εδραίωσή του ως του μείζονος αντιπολιτευτικού πόλου στο πολιτικό στερέωμα, ναι μεν ανέδειξε τις αριστερόστροφες τάσεις που μέχρι πρότινος έμεναν στο παρασκήνιο, αλλά έφερε στην επιφάνεια εντονότερα όσο ποτέ και τις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τη συμμαχία. Κωδικοποιημένα, μπορούμε να ξεχωρίσουμε τέσσερα σημεία διαπάλης σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία αν και μπήκαμε στη θερινή περίοδο, ωστόσο καθορίζουν την πολιτική συζήτηση που διεξάγεται τόσο στις λαϊκές συνελεύσεις, όσο και στα πολιτικά πηγαδάκια, από όπου θα καθοριστεί το μέλλον και η τελική φυσιογνωμία του νέου εγχειρήματος: Πρώτον, ξεχωρίζει το δίλημμα «μέσα ή έξω από τη Βουλή». Δεύτερον, είναι το ερώτημα για το ευρώ. Τρίτον, αποτελεί αγκάθι η τελική στάση για την πρόταση νόμου του ΚΚΕ. Και τέλος, συζητείται έντονα η θέση για τις ιδιωτικοποιήσεις.

«Θα δώσουμε τη μάχη με την αντιπολίτευση που θα ασκήσουμε στη Βουλή, χωρίς να καλέσουμε τον κόσμο να κατέβει στο δρόμο», δήλωσε ο Γιώργος Σταθάκης σε συνέντευξή του σε γαλλικό μέσο

Το δίλημμα θεσμική ή κινηματική αντιπολίτευση, συνοδεύει το πολιτικό ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ από τη γέννησή του. Προς το παρόν, αποφεύγεται η ρήξη, καθώς έχει επιλεγεί το εξής σχήμα: Η μεν ηγεσία εκφράζεται αποκλειστικά με θεσμικούς όρους, η δε βάση είναι ελεύθερη να κατεβεί στο δρόμο. Έτσι ο Αλέξης Τσίπρας στη δήλωσή του την Τετάρτη για την έλευση της τρόικας, δεν αναφέρθηκε σε απεργίες ούτε επικαλέστηκε το εργατικό κίνημα και του αγώνες του, παρά περιορίστηκε να καλέσει την κυβέρνηση «να ζητήσει αντί συναντήσεων με τους υπηρεσιακούς παράγοντες, έκτακτη συνάντηση των Ευρωπαίων ηγετών, που θα αναζητηθεί ένας νέος στρατηγικός σχεδιασμός για την ελληνική περίπτωση». Ενδιαφέρον από αυτή την άποψη έχει και μια μετεκλογική συνέντευξη του βουλευτή Γιώργου Σταθάκη, που είναι και «σκιώδης» υπουργός Ανάπτυξης και Μεταφορών, στη γαλλική εφημερίδα Λα Τριμπιούν: «Οι Έλληνες ενδέχεται να κατέβουν στους δρόμους. Εμείς στον ΣΥΡΙΖΑ, θα δώσουμε τη μάχη με την αντιπολίτευση που θα ασκήσουμε στη Βουλή, χωρίς να καλέσουμε τον κόσμο να κατέβει στο δρόμο», αναφέρει σε σχετική ερώτηση της Γαλλίδας δημοσιογράφου, συνεχίζοντας πως «αν κερδίζαμε, δεν θα ακυρώναμε το Μνημόνιο αλλά θα το επαναδιαπραγματευόμαστε πλήρως».

«Αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ» χαρακτηρίζεται από στελέχη του η θέση για το ευρώ

Αν οι απόψεις αυτές προκάλεσαν την αγανάκτηση του Στάθη Κουβελάκη (μέσω …facebook), ανάλογες ανησυχίες εκφράζονται όλο και πιο ανοιχτά και για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Η ιστοσελίδα iskra που εκφράζει τις απόψεις του Αριστερού Ρεύματος εντός του Συνασπισμού, φιλοξένησε τη Δευτέρα άρθρο του Άρη Δημητρίου με τίτλο «η αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ», που δεν είναι άλλη κατά το συγγραφέα από τη θέση για το ευρώ: Το άρθρο υποστηρίζει «την άμεση έξοδο από την ευρωζώνη και τη συγκρότηση εθνικού νομίσματος για να ανακοπεί η τραπεζική και οικονομική κατάρρευση και να μπορέσει, έτσι, η χώρα να σταθεί στα πόδια της». Ανάλογο περιεχόμενο είχε και η συνέντευξη του Παναγιώτη Λαφαζάνη στα Επίκαιρα της προηγούμενης η εβδομάδας, όπου ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε πως «η Ευρώπη χρειάζεται, εδώ που φτάσαμε, μια μεγάλη προοδευτική ανατροπή», αποφεύγοντας πάντως να εκθέσει τις «προσωπικές του απόψεις». Η συζήτηση όμως δεν κλείνει.

Σημείο κλειδί για τις εσωτερικές ισορροπίες τόσο στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, όσο και ευρύτερα στη βάση στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ, θα αποτελέσει η τελική στάση που θα τηρήσει το σχήμα απέναντι στην πρόταση νόμου του ΚΚΕ, για κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Κι αυτό γιατί η διατύπωση της πρότασης αυτής συμπυκνώνει όλες τις αντιθέσεις, θέτοντας ένα φαινομενικά απλό ερώτημα «υπέρ» ή «κατά». Οι θέσεις για αποδέσμευση από την ΕΕ και για μονομερή καταγγελία των δανειακών συμβάσεων για παράδειγμα, διχάζουν σε μεγάλο βαθμό την ευρεία βάση υποστήριξης του ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια στιγμή βεβαίως που η ηγεσία του ομονοεί, διαφωνώντας κάθετα με τέτοιες διατυπώσεις.

Για δημόσια επιχειρηματικότητα και συμπράξεις με ιδιώτες μιλά ο Δ. Παπαδημούλης

Αντιπαράθεση έχει προκαλέσει και η επίσημη αντιπρόταση για τις ιδιωτικοποιήσεις. «Το δικό μας εναλλακτικό σχέδιο για την ανάπτυξη μιας δημόσιας επιχειρηματικότητας», αναπτύσσει δημοσίως ο Δημήτρης Παπαδημούλης, υπογραμμίζοντας την ιδέα για «συμπράξεις» ή «κοινοπραξίες» του Δημοσίου με ιδιώτες, μια θέση που εγείρει ενστάσεις καθώς το αμόκ ιδιωτικοποιήσεων από την κυβέρνηση δεν αποκρούεται από θέσεις αρχής. Όπως το έθεσε ο Γιάννης Δραγασάκης σε συνέντευξή του στην Αυγή της προηγούμενης Κυριακής, οι δημόσιες επιχειρήσεις «πρέπει να υπηρετούν και οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια αποδοτικότητας … και να αναπτύσσουν διεθνή δράση με επιχειρησιακές συνεργασίες και συμπράξεις».

Το σοφό ρητό του Μάο Τσε Τουνγκ «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν» δεν αποκλείεται να πρυτανεύσει στο νέο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, κανέναν μαζικό πολυτασικό οργανισμό δεν έβλαψε η πολυφωνία, στο βαθμό που κατ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να ενσωματώνει και διαφορετικές απόψεις και αποχρώσεις, έστω και με την ταμπέλα της «μειοψηφίας». Αρκεί πάντα οι κεντρικές κατευθύνσεις να είναι «κλειδωμένες».\

(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 22-7-2012)

Μάλιστα κύριε (σκιώδη) υπουργέ!

Η τηλεοπτική σειρά που κάθε Βρετανός άνω των 30 θυμάται ξεκαρδιζόμενος στα γέλια, το Yes Minister (Μάλιστα κύριε υπουργέ) έγινε γνωστό τον Απρίλιο ότι ξεκινά και δεύτερη περίοδο, 25 χρόνια μετά την πρώτη, για μια σύγχρονη πολιτική διακωμώδηση του συνασπισμού Φιλελευθέρων και Συντηρητικών που κυβερνά τη χώρα. Λέγεται ότι κάθε σίκουελ υπολείπεται σε ποιότητα σε σχέση με την πρώτη έκδοση και κάτι ανάλογο φαίνεται να ισχύει με την κατά ΣΥΡΙΖΑ εκδοχή της σκιώδους κυβέρνησης, της έτοιμης δηλαδή να αναλάβει τα ηνία ομάδας που συγκροτεί κάθε υπεύθυνη αντιπολίτευση για τον έλεγχο των κυβερνώντων…

H συγκρότηση επιτροπών ελέγχου του κυβερνητικού έργου από την Κουμουνδούρου συνιστά έναν ακόμη θεσμικό μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που τον απομακρύνει από τον κινηματισμό του παρελθόντος

Ο καταμερισμός υπεύθυνων στελεχών κατά υπουργείο αποτυπώνει πρώτα απ’ όλα την ηγεμονική σφραγίδα που έχει θέσει ο Συνασπισμός και η ευρύτερη επιρροή της πλατείας Κουμουνδούρου επί των μικρότερων συνιστωσών: Τάσος Κουράκης (Παιδείας), Ηρώ Διώτη (Περιβάλλοντος), Ρένα Δούρου (Εξωτερικών), Ζωή Κωνσταντοπούλου (Δικαιοσύνης), Λίτσα Αμανατίδου (Μακεδονίας Θράκης), Μιχάλης Κριτσωτάκης (Τουρισμού), Δημήτρης Στρατούλης (Εργασίας), Γιώργος Σταθάκης (Ανάπτυξης-Μεταφορών), Ευκλείδης Τσακαλώτος (Οικονομικών). Περαιτέρω, σημαντικές θέσεις κατακτούν τα λεγόμενα «πασοκογενή» στελέχη: Αλέξης Μητρόπουλος (Διοικητικής Μεταρρύθμισης), Σοφία Σακοράφα (Εσωτερικών) και Δημήτρης Τσουκαλάς (Δημόσιας Τάξης). Ειδική ομάδα κοινοβουλευτικής παρέμβασης «για την παρακολούθηση του Μνημονίου και την επεξεργασία νομοθετικών παρεμβάσεων» συγκροτούν, πάλι στην ίδια λογική, οι Γιάννης Δραγασάκης, Ζωή Κωνσταντοπούλου και Δημήτρης Στρατούλης από την μεριά του Συνασπισμού και ο Αλέξης Μητρόπουλος από τους αποχωρήσαντες του ΠΑΣΟΚ. Η ίδια περίπου αναλογία ίσχυσε και στην κατανομή των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων: Παναγιώτης Λαφαζάνης (Διαρκής Επιτροπή των Οικονομικών και Διαρκής Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης) και Δημήτρης Παπαδημούλης (Διαρκής Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου και Διαρκής Επιτροπή Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων) από τη μεριά της κύριας συνιστώσας και ο Παναγιώτης Κουρουμπλής (Διαρκής Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων και Διαρκής Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων).

Tο βάρος πέφτει στο όπλο της κριτικής και όχι στην κριτική των όπλων

Στην Αριστερά αποφεύγουν τον όρο «σκιώδης κυβέρνηση», μιας και τον κατοχύρωσε πρώτη η Νέα Δημοκρατία με τους «τομεάρχες» της, το κόμμα δηλαδή που μεταπολιτευτικά έχει κολλήσει και τα περισσότερα ένσημα στο πόστο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το γεγονός αυτό βέβαια δεν εμπόδισε την αρχισυνταξία της Αυγής να κυκλοφορήσει με πρωτοσέλιδο τίτλο «οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ σε θέσεις μάχης», στο δε σχετικό ρεπορτάζ να αποδώσει στην κοινοβουλευτική ομάδα υπό τον Αλέξη Τσίπρα «πλήρη ετοιμότητα για να επιτελέσει τον ρόλο της μείζονος αντιπολίτευσης, στον οποίο προσδίδει ριζικά νέο χαρακτήρα».

Δεν πρόκειται ούτε για καβάλημα καλαμιού, όπως αρκετοί σχολιάζουν με κακεντρέχεια, ούτε για μια επικοινωνιακού τύπου επιχείρηση να αποβληθεί η εικόνα προχειρότητας και εύκολης αντιπολίτευσης που κυριάρχησε από τον ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών. Στην πραγματικότητα, η κοινοβουλευτική αναδιοργάνωση και η συγκρότηση επιτροπών ελέγχου του κυβερνητικού έργου από την Κουμουνδούρου συνιστά έναν ακόμη θεσμικό μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που τον απομακρύνει από τον κινηματισμό του παρελθόντος, σε θέσεις κυβερνώσας Αριστεράς και υπεύθυνης αντιπολίτευσης, όπου για να το πούμε σχηματικά, το βάρος πέφτει στο όπλο της κριτικής και όχι στην κριτική των όπλων. Πρόκειται με λίγα λόγια για τον θρίαμβο της πολιτικής τακτικής που συμπυκνώθηκε στη φράση, δια στόματος Δημήτρη Παπαδημούλη, «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα», με ό,τι πολιτικές και κοινωνικές μετατοπίσεις φέρνει η θέση αυτή για τα ιστορικά πολιτικά ρεύματα που στεγάζονται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ.

(Δημοσιεύτηκε στις 5-7-2012 στην ιστοσελίδα του περιοδικού Unfollow)