Αν ήμουν πρωθυπουργός…

Στον Πόρο μοιράζει υποσχέσεις, στην Αθήνα ...λιτότητα

Παθολογικές διαστάσεις έχει πάρει η κοροϊδία των εργαζομένων από τον Γ. Παπανδρέου και την κυβέρνησή του. Ως πρωθυπουργός – δόκτωρ Τζέκιλ περνά τα σκληρότερα αντεργατικά μέτρα των τελευταίων δεκαετιών, βυθίζοντας τη χώρα στη φτώχεια και την απελπισία. Ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς – μίστερ …Τζορτζ παραδίδει από το Συμπόσιο της Σύμης στον Πόρο αφελείς διαλέξεις για την ενδεδειγμένη οδό εξόδου από την κρίση. Τι είπε; «Η έξοδος από την κρίση απαιτεί σοβαρή και δίκαιη αναδιανομή εισοδήματος σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο». Σαν κάποιος ουδέτερος αναλυτής της κατάστασης, σαν να μην ψήφισε ποτέ η κυβέρνησή του την περικοπή μισθών και συντάξεων!

Η υποκρισία έχει και τα όριά της, αλλά το επικοινωνιακό επιτελείο του ΠΑΣΟΚ είτε έχει χάσει κάθε μέτρο ή δοκιμάζει πειραματικά τα όρια ανοχής των εργαζομένων. «Θα πρότεινα να στραφούμε προς την κατεύθυνση μιας πιο δίκαιης κοινωνίας, μια κοινωνίας με περισσότερη ισότητα», είπε στο χαιρετισμό του τη Δευτέρα ο πρωθυπουργός, με τη γενικότητα που χαρακτηρίζει μόνο μαθητικές εκθέσεις Γυμνασίου. «Εμείς οι σοσιαλιστές υποβάλλουμε προτάσεις υπέρ του φόρου συναλλαγών», υπογράμμισε παρακάτω, αποσιωπώντας ότι οι μόνοι φόροι που τελικά επέβαλε ήταν οι έμμεσοι του ΦΠΑ, οι ειδικοί φόροι κατανάλωσης καυσίμων, την ίδια ώρα που η κυβέρνησή του μείωσε τους φόρους για τα μη διανεμόμενα κέρδη των ΑΕ από 25% σε 20%. Με την αφέλεια που θα χαρακτήριζε μόνο έναν τουρίστα στην περιγραφή του για την Ελλάδα, χαρακτήρισε τα μισητά μέτρα που επέβαλε η τρόικα και το μνημόνιο: «αλλαγές που θα μας οδηγήσουν στην ευημερία, στην αποκατάσταση αδικιών και σε ένα νέο πρότυπο ανάπτυξης, κυρίως όμως θα οδηγήσουν στο να εξασφαλίσουμε την ίδια την αυτονομία μας». Θα μπορούσαν να είναι αποσπάσματα ομιλιών από άλλες χρονιές και περιστάσεις, όμως τα παραπάνω εκφωνήθηκαν από τον Γ. Παπανδρέου την Πέμπτη. Είναι η δική του οπτική για τη απελευθέρωση των απολύσεων, τη μείωση του ποσού αποζημίωσης, για τη θύελλα λουκέτων που σαρώνει την αγορά, πετώντας στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους. «Αυτονομία» βαφτίστηκε η παραχώρηση από τη κυβέρνηση στην τρόικα της χάραξης οικονομικής πολιτικής σε βάθος τριετίας, μέσω του μνημονίου.

Αναλύοντας διεξοδικότερα το όραμά του, ο πρωθυπουργός υπογράμμισε: «Φτιάξαμε έναν οδικό χάρτη για την Ελλάδα που θα είναι μια επιτυχημένη χώρα, η οποία θα στηρίζεται στην πράσινη ανάπτυξη και όπου θα μπορούν οι άνθρωποι να στήνουν εύκολα επιχειρήσεις που θα επιτυγχάνουν». Πρόκειται για την «έρημη χώρα» της ΕΕ και του ΔΝΤ, στην οποία οι εργαζόμενοι θα αμείβονται με λιγότερα χρήματα κι απ’ αυτά της συλλογικής σύμβασης, όπου η εργατική νομοθεσία θα έχει αντικατασταθεί από τις ανεξέλεγκτες και φτηνές απολύσεις, όπου η ανεργία, η ακρίβεια και η φτώχεια θα έχει οδηγήσει τις εξαθλιωμένες μάζες σε απελπισμένη αναζήτηση εργασίας με οποιουσδήποτε όρους. Σε αυτή την Ελλάδα του ΔΝΤ, λέξη την οποία δεν ανέφερε ούτε μία φορά ο Γ. Παπανδρέου στις χιλιάδες λέξεις των φλύαρων ομιλιών του, οι επιχειρήσεις ασφαλώς θα επιτυγχάνουν. Πόσω μάλλον μετά την τελευταία υπογραφή της τριετούς γενικής συλλογικής σύμβασης μηδενικών αυξήσεων για τους μισθούς μεταξύ ΓΣΕΕ και ΣΕΒ, την οποία έσπευσε να χαιρετίσει θερμά ο πρωθυπουργός. «Αυτή η υπογραφή σήμερα, που είναι για μια τριετή συλλογική σύμβαση, συμβολίζει την κοινή βούληση να ξεπεράσουμε μαζί τις δυσκολίες», τόνισε χαρακτηριστικά.

Στις τοποθετήσεις του ο πρωθυπουργός επέμεινε επανειλημμένα στην «ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών». Κι όμως έχει περάσει μόλις ένας μήνας από τότε που ήθελε να περάσει το νέο Ασφαλιστικό με προεδρικό διάταγμα και δύο μήνες από τότε που διέγραψε μονομιάς τρεις βουλευτές του, που διαφώνησαν με το μνημόνιο. Πρόκειται για το κόμμα που ανέτρεψε εκ βάθρων ολόκληρο το προεκλογικό του πρόγραμμα απ’ τις πρώτες εβδομάδες διακυβέρνησής του, αλλά τώρα σαν να βρισκόμασταν στο άλλο ημισφαίριο, ο πρόεδρός του δηλώνει με στόμφο ότι «η δημοκρατία μας θα είναι πιο ισχυρή και υγιέστερη». «Κάναμε ό,τι έπρεπε για να σώσουμε τη χώρα. Μας περιμένουν και άλλα πολλά να κάνουμε, θα έλεγα πιο δημιουργικά, τα επόμενα χρόνια, ώστε να αλλάξει ριζικά η Ελλάδα», είπε σε άλλο σημείο, προκαλώντας ρίγη πανικού, γιατί κάθε δημιουργική πρωτοβουλία του ανθρώπου αυτού προαναγγέλλει νέα δεινά για τους εργαζόμενους. «Οι Έλληνες όπου κι αν πάω, μου λένε ότι θέλουν πάρα πολύ να αλλάξει η χώρα τους», είπε κλείνοντας ο Γ. Παπανδρέου, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά την απόσταση που τον χωρίζει από την κοινωνική πραγματικότητα και τις πραγματικές ανάγκες του κόσμου της εργασίας.

(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 18-7-2010)

«Πούλα, Γιώργο, πούλα»!

Με τους υστερικούς χρηματιστές που στον πανικό της αγοράς φωνάζουν «πούλα!» μοιάζει πλέον η κυβέρνηση, καθώς έχει βάλει πλώρη για την ιδιωτικοποίηση και των τελευταίων τίτλων που έχουν μείνει στην ιδιοκτησία του δημοσίου. Μέσα στην εβδομάδα θα συνεδριάσει το υπουργικό συμβούλιο ειδικά για το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, με πρώτο στη λίστα για ξεπούλημα τον ΟΣΕ, την ΤΡΕΝΟΣΕ και τη ΛΑΡΚΟ, ενώ εξετάζεται φόρμουλα ιδιωτικοποιήσεων και για όλες τις στρατηγικής σημασίας εταιρείες, όπως η ΔΕΗ και η ΕΥΔΑΠ.

Ανάκτηση δημόσιου ελέγχου και επαναδιαπραγμάτευση των ιδιωτικοποιήσεων υποσχόταν προεκλογικά ο πρωθυπουργός, τώρα τα ξεπουλά όλα.

Η επίσπευση των ιδιωτικοποιήσεων γίνεται βέβαια στο όνομα της κρίσης και με στόχο να εισρεύσει εύκολο χρήμα στα δημόσια ταμεία. Ωστόσο, η επιλογή αυτή έρχεται σε ευθεία αντίφαση με τις προεκλογικές δεσμεύσεις και διατυπώσεις του ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου, όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση πρωτοστατούσε στην καταγγελία των ιδιωτικοποιήσεων της ΝΔ. Θυμίζουμε ότι είχε χαρακτηρίσει «εθνικό έγκλημα» την πώληση του ΟΤΕ στη γερμανική Ντόιτσε Τέλεκομ, ενώ κατήγγειλε ως «αποικιοκρατική» την παράδοση του ΟΛΠ στην κινεζική Κόσκο. Παράλληλα, ακόμα και στην προεκλογική συνέντευξη της ΔΕΘ, άφηνε να εννοηθεί ότι ο ΟΤΕ θα αγοραζόταν ξανά από το δημόσιο και ότι η σύμβαση με την Κόσκο θα γινόταν αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης. Αντί γι’ αυτά, ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου αιφνιδίως στα μέσα του Ιανουαρίου, μέσω μάλιστα τραπεζικών κύκλων του Λονδίνου, εξήγγειλε πακέτο ιδιωτικοποιήσεων ύψους 2,5 δισ. ευρώ. Το στόχο αυτό έθεσε έπειτα και επίσημα η κυβέρνηση καταγράφοντάς τον στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, με την προσδοκία μάλιστα το ποσό αυτό να έχει συγκεντρωθεί μέσα στο 2010. Τώρα το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ξεσκονίζει τον κατάλογο με την εναπομείνασα δημόσια περιουσία και εντός των ημερών θα προβεί σε ανακοινώσεις για το χρονοδιάγραμμα του ξεπουλήματος.

Πρώτος σταθμός για τις ιδιωτικοποιήσεις θεωρείται ο ΟΣΕ με τη συγγενική εταιρεία ΤΡΑΙΝΟΣΕ που διαχειρίζεται το σιδηροδρομικό δίκτυο. Συγκεκριμένα, εξετάζεται να αναλάβει στρατηγικός επενδυτής το μάνατζμεντ της ΤΡΕΝΟΣΕ και να αγοράσει μέχρι και το 49% των μετοχών. Παράλληλα, σχεδιάζεται να βγει στο σφυρί και η ακίνητη περιουσία του ΟΣΕ με τη σύναψη συμβάσεων παραχώρησης. Οι σταθμοί Αθήνας και Θεσσαλονίκης δεν αποκλείεται να βρεθούν άμεσα σε χέρια ιδιωτών! Η περίπτωση του ΟΣΕ απασχολεί ιδιαίτερα την κυβέρνηση, αφού πριν παραδοθεί στο ιδιωτικό κεφάλαιο, ο οργανισμός πρέπει να «εξυγιανθεί», με άλλα λόγια να περικοπούν περαιτέρω εργατικά δικαιώματα και να μειωθούν οι θέσεις εργασίας, ώστε να αποτελέσει ελκυστική επένδυση. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός κατά τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου τη Μεγάλη Τρίτη παρομοίασε τον ΟΣΕ με την Ολυμπιακή, επαναλαμβάνοντας τα ίδια επιχειρήματα περί χρέους.

Σειρά στην εκποίηση έχει η ΛΑΡΚΟ, η δημόσια βιομηχανία σιδηρονικελίου. Τα σχέδια ιδιωτικοποίησης της ΛΑΡΚΟ τα υπέγραψε πρώτη η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, όμως οι πρόωρες εκλογές άφησαν τις διαδικασίες στη μέση. Τώρα το ΠΑΣΟΚ έρχεται να τελειώσει τη δουλειά. Χαρακτηριστικό της νεοφιλελεύθερης φρενίτιδας που έχει καταλάβει την κυβέρνηση είναι ότι σαν επιχείρημα για την άμεση πώληση της βιομηχανίας επιστρατεύεται η …κερδοφορία της! Η συνεχής άνοδος των τιμών του νικελίου εγγυάται κέρδη για τη βιομηχανία, τα οποία όμως η κυβέρνηση ευχαρίστως προτίθεται να τα παραχωρήσει σε κάποιο ιδιώτη. Ανάλογη περίπτωση είναι και αυτή του ΟΠΑΠ, για τον οποίο σχεδιάζεται ξεπούλημα, παρά τα σταθερά έσοδα που αποφέρει στα δημόσια ταμεία. Άρα, είτε χρεωμένη και προβληματική είναι μια δημόσια επιχείρηση είτε κερδοφόρα, η συνταγή είναι μία: Στο σφυρί!

Εκχώρηση μεριδίων εξετάζεται σοβαρά και στις στρατηγικής σημασίας εταιρείες, όπως η ΔΕΗ, η ΔΕΠΑ και οι εταιρείες ύδρευσης Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Η τακτική που θα ακολουθήσει σε αυτή την ομάδα εταιρειών η κυβέρνηση είναι να πουλήσει μερίδια στις εταιρείες διαχείρισης και όχι στις υποδομές. Κατ’ αυτό τον τρόπο ισχυρίζεται ότι το δημόσιο θα διατηρήσει τον έλεγχο, όμως με αυτήν ακριβώς την τακτική ιδιωτικοποιήθηκε πλήρως και ο ΟΤΕ.

Και στις τράπεζες που ελέγχει το δημόσιο θα μπει σύντομα πωλητήριο. Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, που διαθέτουν υψηλή ρευστότητα, θα βρίσκονται ψηλά στη λίστα του υπουργικού συμβουλίου, ενώ πάντα συζητείται η πώληση των τραπεζών Αγροτική και Αττικής, που ελέγχονται ακόμα από το δημόσιο. Σχέδιο μετοχοποιήσεων υπάρχει ακόμα για το Καζίνο της Πάρνηθας, το Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών αλλά και τα ακίνητα του δημοσίου.

(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 11-4-2010)

ΠΑΣΟΚ, κόμμα της λιτότητας και του ΔΝΤ

Μονολιθικότητα που θα ζήλευε και παραδοσιακό τριτοδιεθνιστικό κομμουνιστικό κόμμα παρουσιάζει το νέο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, μετά την ανακοίνωση των πιο αντιλαϊκών μέτρων που έλαβε κυβέρνηση στην Ελλάδα εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι μόνες διαφοροποιήσεις στελεχών που σημειώθηκαν σε κεντρικό επίπεδο, εκφράζοντας διαφωνία για τα μέτρα, αναθεωρήθηκαν εν ριπή οφθαλμού την επομένη της εκδήλωσής τους. Παράλληλα, οι μικρές «ανταρσίες» της βάσης καταδικάστηκαν αμέσως στο πολιτικό περιθώριο.

Το ολον ΠΑΣΟΚ τάσσεται υπέρ της λιτότητας

Η εποχή της πολυφωνίας στο ΠΑΣΟΚ, μια παράδοση διαφοροποιήσεων από τα αριστερά που ξεκίνησε από την ίδρυση του κόμματος το 1975 με τις τροτσκιστικές ομάδες, που χαρακτήρισε τη δεκαετία του ’80 κατά τη διακυβέρνηση Ανδρέα και κορυφώθηκε την περίοδο των κυβερνήσεων Σημίτη, παίρνει δραματικό τέλος την πιο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα και το κόμμα. Φαίνεται ότι η απόσταση των στελεχών του ΠΑΣΟΚ από την καθημερινότητα και τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των εργαζομένων, έχει γίνει πια κραυγαλέα.

Τα φώτα από τη συζήτηση στην ολομέλεια της Βουλής την προηγούμενη Παρασκευή «έκλεψε» η αντιπαράθεση του εκπροσώπου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, Χρήστου Παπουτσή με τον υφυπουργό Οικονομίας Φίλιππο Σαχινίδη, ο οποίος εισηγούταν από πλευράς κυβέρνησης το πακέτο των μέτρων: «Mιλάτε ως εκπρόσωπος των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς! Σε ποια κυβέρνηση νομίζετε ότι είστε υφυπουργός;», είπε ο Χρ. Παπουτσής, σε ύφος που σύμφωνα με ρεπορτάζ έκανε τον υφυπουργό να σκεφτεί προς στιγμήν την παραίτησή του. Ακολούθησε η δημόσια διαφοροποίηση του Κώστα Σκανδαλίδη που με συνέντευξή του στην κυριακάτικη Ρίαλ Νιουζ, είπε πως τα μέτρα που ψηφίστηκαν είναι «γροθιά στο στομάχι των ιδεών, των στόχων και των οραμάτων μας». Πριν αλέκτορα φωνήσαι όμως, και υπό την απειλή πειθαρχικών μέτρων, οι εμπρηστικές δηλώσεις ανασκευάστηκαν ριζικά σε σημείο δουλικής υποτέλειας: «Είμαι στρατιώτης του κινήματος. Γυρίζω όλη την Ελλάδα και στηρίζω τον πρωθυπουργό. Θα πάμε συντεταγμένα», είπε με τηλεοπτική του δήλωση ο Κώστας Σκανδαλίδης. Ακόμη πιο κομματικός, αν αυτό είναι δυνατό, παρουσιάστηκε ο Χρ. Παπουτσής στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Μέγκα την Τρίτη: Αφού σχολίασε αυτοκριτικά την συμπεριφορά του ως «υπερβολική», είπε ότι «τα μέτρα είναι επιλογή της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου και όλων μας. Και είναι συλλογική ευθύνη όλων μας να εφαρμοστούν το ταχύτερο δυνατό».

Σε δηλώσεις απόλυτης στήριξης προς τα αντιλαϊκά μέτρα προχώρησαν τα περισσότερα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Ο Πέτρος Ευθυμίου είπε στο ραδιοσταθμό Θέμα πως «η στήριξη των μέτρων είναι ομόθυμη. Δεν υπάρχει στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που να μη συμφωνεί με την αναγκαιότητα των μέτρων». Ο υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Γιάννης Μαγκριώτης είπε στο ραδιόφωνο 984: «Είσαι αναγκασμένος σε αυτό το περιβάλλον να προσαρμόζεις την πολιτική σου… Αυτά μας αναγκάζουν να αλλάξουμε ρότα προσωρινά και να πάρουμε αυτά τα μέτρα». Ο βουλευτής Γιώργος Φλωρίδης δήλωσε στον ίδιο σταθμό: «Όταν έχουμε σε εκτέλεση ένα μεγάλο σχέδιο για να σωθεί η Ελλάδα, αυτά δεν επιδέχονται κανένας να τα φορτίζει». Ο βουλευτής Κώστας Καρτάλης μάλιστα προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, για να υποστηρίξει τα λαομίσητα μέτρα: «Ένα από τα μηνύματα που μετέφερε πολύς κόσμος είναι ότι αντέχουμε, θα στηρίξουμε το πρώτο κύμα μέτρων, δεν επιθυμούμε όμως δεύτερο», δήλωσε ανερυθρίαστα. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Μπεγλίτης: «Τα μέτρα αυτά είναι αναγκαία. Ήμασταν αναγκασμένοι να αναλάβουμε αυτή την ευθύνη με όλο το πολιτικό κόστος που καβαλάει αυτή», είπε στο Ρίαλ FM.

Το πνεύμα του νέου κομματικού πατριωτισμού στο ΠΑΣΟΚ εξέφρασε καλύτερα ο Ανδρέας Λοβέρδος, λέγοντας από το βήμα της Βουλής ότι «όταν η χώρα έχει πρόβλημα διαβίωσης, ιδεολογικές και άλλες διαφορές πάνε στην άκρη». Ως και η νεολαία ΠΑΣΟΚ, με παράδοση διαφοροποιήσεων από πιο αριστερές θέσεις, με αποκορύφωμα τη διαφωνία για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, συντάχθηκε στη νέα γραμμή απόλυτης στήριξης των μέτρων και του Γ. Παπανδρέου: «Είναι χρέος κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδας να συμβάλλει να βγει η χώρα από την κρίση», αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση.

Στην ομοβροντία κομματικής πειθαρχίας, αδύνατα ακούστηκε η μοναδική ρητή διαφοροποίηση που κατέθεσε η ομάδα του περιοδικού Νέος Αγωνιστής. Με ανακοίνωσή τους τα μέλη της ομάδας είπαν καθαρά πως «αυτός ο δρόμος πρέπει να ανακοπεί» και ζήτησαν «ανάκληση των αντιλαϊκών και αντιαναπτυξιακών οικονομικών μέτρων». Φωνές όμως σαν κι αυτές στο νέο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, δεν έχουν καμία πρόσβαση στην κομματική ιεραρχία, στις σημειώσεις των μεγάλων στελεχών, ούτε προφανώς και στις αποφάσεις της ηγεσίας.

(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 14-3-2010)

Κοροϊδέψτε, φορολογήστε και …δεν τελειώσατε

Απότομη προσγείωση και συντριβή προσδοκιών έφεραν οι 100 και πλέον πρώτες ημέρες της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Νέοι φόροι, χειρότερο ασφαλιστικό, ακριβότερα τέλη κυκλοφορίας, απολύσεις συμβασιούχων και έξαρση της καταστολής, ήταν το στίγμα που άφησε ο Γιώργος Παπανδρέου και η βίαιη προσαρμογή που επιφύλαξε για τους εργαζόμενους με το «καλημέρα».

Φοροκαταιγίδα, απολύσεις, ασφαλιστικό και αστυνομοκρατία εξανέμισαν τις προσδοκίες

Η απόσταση των όσων υποσχέθηκε προεκλογικά τα ΠΑΣΟΚ με τις κυβερνητικές του αποφάσεις είναι κραυγαλέα: «Λεφτά υπάρχουν» ήταν η φράση πασπαρτού στην προεκλογική εκστρατεία του κυβερνώντος σήμερα κόμματος, από το βήμα της ΔΕΘ τον Σεπτέμβρη, ως τη συνέντευξη Τύπου στο Ζάππειο και τα δύο ντιμπέιτ. «Δεν θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση, κύριε Καραμανλή», δήλωνε με κάθε ευκαιρία ο σημερινός πρωθυπουργός. Μέσα στις πρώτες 100 ημέρες το ΠΑΣΟΚ υποσχέθηκε να αυξήσει το επίδομα ανεργίας στο 70% του βασικού μισθού, να αυξήσει στο 4% τις δημόσιες επενδύσεις, να επαναδιαπραγματευτεί την πώληση του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής και του ΟΛΠ αλλά και τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Ακόμα, δεσμεύτηκε να φορολογήσει την εκκλησιαστική περιουσία αλλά και να στελεχώσει την κρατική μηχανή με ανθρώπους εκτός κομματικής επετηρίδας. Τίποτα από τα παραπάνω δεν έγινε.
Μάλιστα, η νέα κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε το μετεκλογικό μούδιασμα των εργαζομένων από τη μεγάλη διαφορά με την οποία αναδείχτηκε στην εξουσία, για να περάσει όσα αντιλαϊκά μέτρα δεν πέρασε ούτε η «επάρατος» του Κ. Καραμανλή. Προτού συμπληρωθούν δύο εβδομάδες από την Κυριακή των εκλογών, η νέα κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόλυση 1.200 συμβασιούχων με προγράμματα Σταζ στο Δημόσιο. Αρχές Νοέμβρη κατέλαβε την κυβέρνηση το «σύνδρομο Τρικούπη», που οδήγησε τον Γ. Παπανδρέου να επισείει τον κίνδυνο της χρεοκοπίας, δηλώνοντας ότι έχει εντολή «να σώσει τη χώρα». Τότε ξεκίνησε και η υλοποίηση του Προγράμματος Σύνθλιψης και Ακρωτηριασμού των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Στις 20 Νοεμβρίου κατατέθηκε ο προϋπολογισμός που έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που μειώνει απόλυτα τις δημόσιες δαπάνες. Το σκληρό ταξικό πρόσωπο της οικονομικής πολιτικής δίνεται ανάγλυφα από το γεγονός ότι οι άμεσοι φόροι φυσικών προσώπων αυξήθηκαν κατά 4,4% και οι έμμεσοι φόροι, που βαραίνουν τους πάντες ανεξαρτήτως ταξικής θέσης, αυξήθηκαν επίσης κατά 6%. Αργότερα, κατά την κατάθεση του φορολογικού νομοσχεδίου, η ταξική επιλογή της κυβέρνησης έγινε ακόμα πιο σαφής: Μείωσε τη φορολογία των μη διανεμόμενων κερδών των επιχειρήσεων από το 25% ακόμη περισσότερο, στο 20%! Ταυτόχρονα, άνοιξε ο «διάλογος» για το Ασφαλιστικό, με πρώτες στη λίστα των κυβερνητικών εισηγήσεων, την αύξηση των ορίων ηλικίας και την αναθεώρηση της λίστας των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων. Η κυβέρνηση αποχαιρέτησε το 2009 με μια άγρια φοροεπιδρομή στους κατόχους ΙΧ, αυξάνοντας δραματικά τα τέλη κυκλοφορίας και καταργώντας εν μια νυκτί το μέτρο της απόσυρσης, που προεκλογικά είχε δεσμευτεί να ολοκληρώσει.
Το οικονομικό μαστίγιο δεν έχει κανένα καρότο, έστω και για να δικαιολογηθεί η λαϊκή έκφραση – αντίθετα πάει μαζί με τον αστυνομικό βούρδουλα κατά των αντιδράσεων. Η ανάληψη καθηκόντων υπουργού Αστυνομίας από τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, τον βραβευμένο από το FBI, σηματοδότησε αντιδραστική και αντιδημοκρατική εκτροπή στη φιλοσοφία και το δόγμα της ΕΛΑΣ. Η πρώτη απόφαση του νέου υπουργού ήταν ο ξυλοδαρμός των εργατών της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης του Περάματος. Ενώ κατά το τριήμερο διαδηλώσεων για τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τον Δεκέμβρη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, στις 5-7 Δεκεμβρίου, όργιο αστυνομοκρατίας και καταστολής «μάτωσε» τις εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Παράλληλα, εγκαινιάστηκε το ολοκληρωτικής έμπνευσης μέτρο της προληπτικής προσαγωγής ύποπτων διαδηλωτών. Ξεπατικώνοντας ό,τι αμερικανιά δεν έχει ακόμα έρθει στη χώρα, ο Μ. Χρυσοχοΐδης επικήρυξε έναντι αμοιβής, α λα Φαρ Ουέστ, τους «ληστές με τα μαύρα» και τους δράστες της επίθεσης κατά της Κούνεβα.

Ο ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Υπάρχει όμως και ο άλλος απολογισμός, αυτός των εργατικών αντιστάσεων, που ορθώθηκαν από την πρώτη μέρα και συνεχίζονται μέχρι τώρα, αν και αναντίστοιχης έκτασης με τη σφοδρότητα της επίθεσης. Τη Δευτέρα των εκλογών οι λιμενεργάτες του ΟΛΠ βρίσκονταν σε σκληρό απεργιακό αγώνα για να μην ξεπουληθεί ο οργανισμός. Το «μπλόκο» του λιμανιού και η μίνι-κρίση που έφερε μέσα στον Οκτώβριο, ράγισε από νωρίς την εικόνα της κυβέρνησης. Ακολούθησαν οι κινητοποιήσεις των συμβασιούχων και των «σταζιέ» που πετάχθηκαν στο δρόμο της ανεργίας με μια μονοκοντυλιά. Τα «νέα Δεκεμβριανά», οι κινητοποιήσεις στη μνήμη του Αλέξη, απέκτησαν πανεκπαιδευτική συμμετοχή, μαθητών, φοιτητών και εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων και οι διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα ξέφυγαν από τα όρια της επετειακής και ακίνδυνης διαμαρτυρίας. Η απεργία στις 17 Δεκεμβρίου στην οποία καλούσαν το ΠΑΜΕ και πρωτοβάθμια σωματεία έδωσαν μια πρώτη συγκροτημένη μαχητική απάντηση από την πλευρά του εργατικού κινήματος. Μέσα στον Ιανουάριο ξέσπασαν τα αγροτικά μπλόκα που έδωσαν με αξιοσημείωτη αποφασιστικότητα έναν οικονομικό αγώνα, ενώ για πρώτη ίσως φορά αναδείχθηκαν δυνάμεις της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς στην πρωτοπορία των κινητοποιήσεων. Η απεργία στις 10 Φεβρουαρίου που διοργάνωσαν η ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ και 33 πρωτοβάθμια σωματεία που κινούταν σε αγωνιστική ταξική κατεύθυνση, έστειλε άλλο ένα μήνυμα ότι η συναίνεση που ζήτησε η κυβέρνηση δεν θα δοθεί. Ο απεργιακός σεισμός που αναμένεται με την πανεργατική απεργία στις 24 Φεβρουαρίου, με μπλακ άουτ σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, θα είναι σίγουρα μια αποφασιστική απάντηση ότι ο οδοστρωτήρας της κυβέρνησης δεν θα περάσει και ότι οι 100 και πλέον ημέρες ήταν και οι τελευταίες.

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Αναιρέσεις, τ. Φεβ-Μαρ 2010)