Οι δύο αποχρώσεις του Μνημονίου

Το νέο Μνημόνιο θα το δεχτούμε ως έχει ή με αλλαγές; Σε αυτό το ερώτημα διχάζεται σήμερα το ΠΑΣΟΚ μπροστά στην πρωτοφανή κρίση που διέρχεται. Τα δύο «στρατόπεδα» που αυτή την εβδομάδα έκαναν την πρώτη εμφάνισή τους πριν τη διεξαγωγή της εσωκομματικής αναμέτρησης για αλλαγή ηγεσίας, διατύπωσαν ιδεολογικές πλατφόρμες εξόχως αποκαλυπτικές τόσο για το πολιτικό «όραμα» της ομάδας που σήμερα βρίσκεται στο τιμόνι, όσο και για το ποιόν της εσωκομματικής αντιπολίτευσης που την προηγούμενη Κυριακή είπε «όχι».

Νίνα Κασιμάτη: Σε τροχιά ιστορικής έκλειψης το ΠΑΣΟΚ

Για το πολιτικό ρήγμα στην κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ μιλά στο Πριν, η Νίνα Κασιμάτη, παραιτηθέν μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ και στέλεχος του Νέου Αγωνιστή. Αναδύεται όπως υπογραμμίζει ένα «λαϊκό κίνημα αντίστασης απέναντι στην κυρίαρχη ελίτ», με διάθεση «αυτόνομης συγκρότησης στην κατεύθυνση ενός λαϊκού απελευθερωτικού μετώπου».

Έχετε αποχωρήσει από το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, ωστόσο στην τελευταία του συνεδρίαση φάνηκε να κρίνονται πολλά. Θα μπορούσε να έχει βγει μια απόφαση διαφορετική από την εισήγηση του τωρινού προέδρου;

Δεν κρινόταν τίποτα. Σας επισημαίνω, ότι το πάλαι ποτέ ανώτερο καθοδηγητικό όργανο (πρώην Κεντρική Επιτροπή) συνεδρίασε τελευταία φορά πριν από 1,5 χρόνο για μια συμπληρωματική εκλογή στη θέση κάποιων υφυπουργοποιημένων. Δεν συνεδρίασε ποτέ για την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ! Γιατί το ΠΑΣΟΚ έχει πάψει να λειτουργεί ως κόμμα με την παραδοσιακή αλλά και ψευδεπίγραφα υπερδιακηρυγμένη από το 2004 και μετά έννοια των δημοκρατικών διαδικασιών, με την ανοχή των μεσαίων και ανώτερων στελεχών του, που κατά την συντριπτική πλειονότητα λειτουργούν ως δορυφόροι των εκάστοτε εκφράσεων εξουσίας.

Μια καρέκλα για τον Γιώργο

Ο αφορισμός «θα νικήσει εκείνος που ξέρει πότε να πολεμήσει και πότε να αποφύγει τον πόλεμο» του περίφημου Κινέζου στρατηγού Σουν Τζου, φαίνεται να βρίσκει έναν πιστό οπαδό στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου. Η τακτική αναβολής των αποφάσεων διαδοχής κατά τη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ την Τετάρτη, συνιστά ύστατη προσπάθεια του πρώην πρωθυπουργού να γαντζωθεί στην καρέκλα. Όπως φάνηκε από το κλίμα της συνεδρίασης, όπου σημειωτέον δεν πραγματοποιήθηκε καμία ψηφοφορία, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απομονώνεται σταδιακά από στελέχη που παραδοσιακά τον στήριζαν και δέχεται καθολικές πιέσεις να ξεκινήσει τις εσωκομματικές διαδικασίες διαδοχής του. Τελευταία κίνηση που απέμεινε είναι να μεταθέσει την εκλογή νέου προέδρου του κόμματος μετά τις εθνικές εκλογές, πρόταση που απορρίφθηκε αρχικά για να ξανασυζητηθεί σε μία εβδομάδα ξανά στο Πολιτικό Συμβούλιο και να τεθεί τελικώς στην κρίση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, που θα συνεδριάσει στις 14-15 Ιανουαρίου.

Μνημόνιο και Παπανδρέου οι σταθερές του ΠΑΣΟΚ

Αρχηγού παρόντος, πάσα διαδοχή παυσάτω, λέει ο Γιώργος Παπανδρέου για τη διαδοχολογία που έχει προσλάβει διαστάσεις επιδημίας στο ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι λίγα τα ρεπορτάζ στις πολιτικές σελίδες των εφημερίδων που φέρουν τον πρώην πρωθυπουργό να κινεί σύντομα τις εσωκομματικές διαδικασίες για την αντικατάστασή του στο τιμόνι του κόμματος. Ο ίδιος ωστόσο, από τις δημόσιες δηλώσεις του και τη μέχρι σήμερα στάση του, φανερώνει τελείως διαφορετικές προθέσεις: «Η δική μου στάση και πράξη να καταθέσω την πρωθυπουργία μου στη μέση της τετραετίας», είπε μιλώντας στη Βουλή ο Γιώργος Παπανδρέου, «έγινε όχι λόγω αποτυχίας αλλά για να συνεχίσει και να πετύχει η πολιτική που ξεκινήσαμε προ διετίας». Και υποστήριξε με την αποφασιστικότητα που δεν αφήνει αμφιβολίες για για την προσήλωσή του στην εξουσία ότι «είμαι περήφανος για τον αγώνα που έδωσα και δίνω, για να κρατήσω μια παράταξη μακριά από μικρές ή ισχυρές πελατείες και παράγοντες».

Το «αντάρτικο» στο ΠΑΣΟΚ ήταν «Βάρκιζα»

Είθισται οι εσωκομματικές αντιδράσεις στο κυβερνών κόμμα να χαρακτηρίζονται δημοσιογραφικά συλλήβδην ως «αντάρτικα». Και πράγματι, η «εξέγερση» της βάσης του ΠΑΣΟΚ σε μία τουλάχιστον περίπτωση, το χειμώνα του 2006-7 για τη συνταγματική αναθεώρηση, είχε πράγματι τροποποιήσει ριζικά τη στάση του κόμματος και του Γ. Παπανδρέου, που ήταν τότε επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τορπιλίζοντας τότε την επιχείρηση κατάργησης του άρθρου 16 από τη ΝΔ του Κ. Καραμανλή. Ανάλογο σκηνικό φαίνεται ότι στήθηκε αυτή την εβδομάδα γύρω από τις επιμέρους διαφοροποιήσεις στελεχών της κυβέρνησης. Εν αρχή ήταν οι αμφίσημες δηλώσεις της Άννας Διαμαντοπούλου που δεν απέκλεισε διαγραφές στελεχών της ΠΑΣΠ που υποστηρίζουν το κύμα καταλήψεων πανεπιστημιακών σχολών. Έπειτα προστέθηκε η επιστολή κυβερνητικών βουλευτών προς τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Β. Βενιζέλο που αντιδρούσαν στην «εργασιακή εφεδρεία». Είναι όμως έτσι τα «αντάρτικα»;