Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ εμπνέει εμπιστοσύνη στον ΣΕΒ;

Ασφαλώς και δεν οφείλει το γραφείο του Αλέξη Τσίπρα εξηγήσεις για κάθε επιστολή που έχει παραλήπτη τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, όμως κάποια γράμματα έχουν τη σημασία τους. Όταν μάλιστα αποστολέας είναι ο πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών, τότε η ίδια η επικοινωνία λέει πολλά, χωρίς απαραιτήτως να εμπεριέχονται αυτά στο ίδιο το κείμενο. Η επιστολή του Δημήτρη Δασκαλόπουλου πάντως, με την οποία ο πρόεδρος του ΣΕΒ εξέφρασε τα συγχαρητήριά του για την «επιτυχή έκβαση του συνεδρίου σας και προσωπικά για την εκλογή» του Αλέξη Τσίπρα, είχε και σαφή μηνύματα. «Θεωρώ ότι πράγματι ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαία παράταξη ανταποκρίνεται στη λαϊκή εντολή της 5ης Μαΐου 2012, προσδίδει αυξημένη βαρύτητα –και ευθύνη– στον πολιτικό λόγο και ρόλο του και αντικειμενικά διευρύνει το πεδίο των κοινωνικών συμμαχιών του», αναλύει ο εκπρόσωπος των βιομηχάνων για να υπογραμμίσει αμέσως μετά: «Και τούτο συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός σαφέστερου και σταθερότερου πολιτικού σκηνικού». Και παρακάτω, προσθέτει με ίδια διάθεση: «Οι καιροί επιτάσσουν να γίνουμε όλοι μας πιο ριζοσπαστικοί, αλλά ταυτόχρονα και πιο ρεαλιστικοί καθώς κρινόμαστε από μια κοινωνία που αναζητεί απελπισμένα διέξοδο, έχοντας φτάσει στα όρια της αντοχής της».

Το πώς αντιλαμβάνεται τη ριζοσπαστικότητα ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, είναι εύκολο να το διαπιστώσει κανείς, αν για παράδειγμα ανατρέξει στην ομιλία του κατά την τελευταία Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, τον Μάιο, όπου περιέγραψε «δύο βρόγχους» στο λαιμό της χώρας: «Τα αντιαναπτυξιακά μνημόνια και το αναχρονιστικό κράτος». Το πώς βλέπει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το ρόλο των επιχειρήσεων στο σχέδιό του για την «παραγωγική ανασυγκρότηση» το ανέπτυξε πιο πρόσφατα ο Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξή του στον Επενδυτή του προηγούμενου Σαββάτου, όπου ανέλυσε ότι στην επιδιωκόμενη από το κόμμα του ανάπτυξη «μπορούν να παίξουν ρόλο και ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας». Εξήγησε μάλιστα ότι αυτό μπορεί να γίνει αν ο ιδιωτικός τομέας «αξιοποιήσει πραγματικά παραγωγικά πλεονεκτήματα … αντί να κυνηγάει υψηλές κερδοφορίες μέσα από το αφορολόγητο, τους μισθούς Κίνας και τις αποικιοκρατικής έμπνευσης Ειδικές Οικονομικές Ζώνες».

Το πεδίο συνεννόησης λοιπόν μεταξύ μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και της «παραγωγικής τάξης» των βιομηχάνων έχει προδιαγραφεί: Πρώτον, το «σαφές και σταθερό πολιτικό σκηνικό» που μπορεί να εγγυηθεί ένα κόμμα που μένει σταθερά προσηλωμένο στην ευρωπαϊκή προοπτική και συγκεκριμένα, στη ζώνη του ευρώ. Δεύτερον, η «ενιαία παράταξη» που έχει τακτοποιήσει την εξ αριστερών διαφωνία και έχει διαλύσει αποφασιστικά το νεφέλωμα των κινηματικών συνιστωσών. Τρίτον, η ριζοσπαστικότητα μετά ρεαλισμού, το μεταρρυθμιστικό δηλαδή κοκτέιλ που προχωρά μεν σε τομές, αλλά δεν αμφισβητεί το γενικότερο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο.

Σε αυτό το κλίμα άλλωστε κινούνται οι ηγετικοί κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ μετά το Συνέδριο, το οποίο σημάδεψε από τη μια πλευρά η απόρριψη των αριστερών θέσεων περί διαγραφής χρέους και στάσης πληρωμών και από την άλλη, η υιοθέτηση στην πολιτική απόφαση γενικών θέσεων που μένουν να συμπληρωθούν στην πράξη. Το μετασυνεδριακό πνεύμα, όπως φάνηκε στην πρώτη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής το περασμένο Σάββατο, μπορεί να συμπυκνωθεί στα λόγια του νέου γραμματέα, Δημήτρη Βίτσα, ότι τώρα είναι η ώρα για «εξειδίκευση και βάθεμα του προγράμματος». Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η περίοδος που ξεκινά αμέσως μετά το καλοκαίρι θα γίνει αφορμή για κωδικοποίηση θέσεων εκ μέρους της ηγεσίας, που αισθάνεται ότι έχει λάβει «λευκή επιταγή» από το Συνέδριο, προκειμένου να εξειδικεύσει την κυβερνητική της πρόταση, με βάση τις γενικές αφετηρίες του συνεδρίου.

Η Αριστερή Πλατφόρμα πάντως, αν και παρούσα στην πορεία, κρατά αποστάσεις από την ηγεσία. Αυτό συμβολικά εκφράστηκε στην Κεντρική Επιτροπή, με τα «λευκά» των στελεχών της στην εκλογή του γραμματέα, αλλά και με τη συνειδητή υποεκπροσώπησή της στη νέα Πολιτική Γραμματεία του κόμματος, από την οποία απουσιάζουν τα κορυφαία στελέχη της αριστερής διαφωνίας, πλην του Αντώνη Νταβανέλλου (υπεύθυνος για τα κινήματα και τη συνδικαλιστική δράση). Με μια επιτυχημένη εκδήλωση την Πέμπτη, η Αριστερή Πλατφόρμα φαίνεται ότι διεκδικεί ενεργό ρόλο σαν αριστερό αντίβαρο, χωρίς πάντως διάθεση παραχωρήσεων ή ρήξεων.

«Αυτά που λέμε, πολύ σύντομα, θα κληθούμε να τα εφαρμόσουμε», είναι μια φράση που λέει συχνά πια ο Αλέξης Τσίπρας, υπογραμμίζοντας την ανάγκη ρεαλιστικών προσαρμογών στη «γραμμή». Φράση που χαρακτήρισε τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής είναι επίσης και η «αμφίπλευρη διεύρυνση», που συνοδεύτηκε με νέο άνοιγμα του Αλέξη Τσίπρα στους ΠΑΣΟΚογενείς, η συμπόρευση με τους οποίους χαρακτηρίστηκε (κατόπιν «εορτής» και …μαυρίσματός τους στο συνέδριο) «αδιαπραγμάτευτη στρατηγική επιλογή». Το ΔΗΚΚΙ πάντως ήδη ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το ΣΥΡΙΖΑ, με τον Παναγιώτη Μαντά να υποστηρίζει το Σάββατο «θα είμαστε και πάλι μαζί στους κοινούς αγώνες».

(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 28/7/2013)

Αποχαιρέτα τον, τον ΣΥΡΙΖΑ που χάνεις

Σε τρία επίπεδα η πολιτική δραστηριότητα αυτής της εβδομάδας αποκάλυψε το οριστικό διαζύγιο του νέου ΣΥΡΙΖΑ από τη ριζοσπαστική κληρονομιά του ξεκινήματός του, την κινηματική και ενωτική φυσιογνωμία που σημάδεψε τη γέννησή του. Σε προγραμματικό επίπεδο, η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ έκανε ανεπίτρεπτα ανοίγματα στην επιχειρηματικότητα. Σε επίπεδο κοινωνικών συμμαχιών, η στάση του κόμματος στην απεργία των καθηγητών ταυτίστηκε με τις πιο συντηρητικές φωνές που ζητούσαν πρόωρη υπαναχώρηση. Και τέλος, σε οργανωτικό επίπεδο, χτίζεται ένα αρχηγικό κόμμα, περιφρουρημένο απέναντι στη διαφωνία και κυρίως, την αριστερή αναζήτηση.

Το τέλος της αντίθεσης κεφαλαίου – εργασίας εξήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας ενώπιον του ΣΕΒ

«Είμαστε προκαταβολικά χαμένοι αν παραμείνουμε στα χαρακώματα» είπε χαρακτηριστικά ο Δ. Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ, προλογίζοντας τον Αλέξη Τσίπρα στο βήμα, ο οποίος δεν διέψευσε τις προσδοκίες της επιχειρηματικής τάξης. Διότι μπορεί μεν να δεσμεύτηκε εκ νέου ενώπιον των μελών του ΣΕΒ για αποκατάσταση του βασικού μισθού, όμως παράλληλα εκθείασε το ρόλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας: Διασκευάζοντας την ιστορική ρήση του Λένιν «σοσιαλισμός ίσον σοβιέτ συν εξηλεκτρισμός», σημείωσε ότι «ανάπτυξη ίσον δημοκρατία συν επενδύσεις». Μιλώντας για τη «μεταμνημονιακή εποχή», εξήγγειλε ότι η κυβέρνησή του θα βάλει τέλος στην αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, αναλύοντας ότι «η στρατηγική μας υπέρ των δυνάμεων της εργασίας, πιστεύουμε ότι όχι μόνο δε θα ζημιώσει αλλά, αντίθετα, μακροπρόθεσμα, θα ωφελήσει τον επιχειρηματικό κόσμο». Σε αυτόν τον αρμονικό κόσμο της συνεργασίας των κοινωνικών τάξεων, υπάρχει χώρος για την «υγιή επιχειρηματικότητα», για την «ιδιωτική πρωτοβουλία των παραγωγικών επενδύσεων» και όχι για την «πειρατική πρωτοβουλία που έρχεται να λεηλατήσει τους λιγοστούς πόρους μιας ασθενούς οικονομίας». Κατακλείδα σε αυτή την επιχείρηση γοητείας της επιχειρηματικής τάξης ήταν η υπόσχεση για …χάρισμα χρεών. Για πρώτη ίσως φορά δημοσίως ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για «σχέδιο νέας σεισάχθειας» που θα αφορά όχι τους μικρομεσαίους, αλλά αορίστως τις «παραγωγικές επιχειρήσεις». Δεν ήταν λοιπόν άνευ αντικειμένου η αναγνώριση από τον πρόεδρο του ΣΕΒ ότι «ο ριζοσπαστισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι χρήσιμος και ευπρόσδεκτος»…

Φυσικά και είναι ευπρόσδεκτος από τους επιχειρηματίες ένας ριζοσπαστισμός όπως αυτός των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στην εκπαίδευση. Η γραμματεία των Συνεργαζόμενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων της κομματικής παράταξης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με ανακοίνωσή της το Σάββατο εξήγησε ως εξής γιατί ψήφισε μαζί με ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ την αναστολή των κινητοποιήσεων των καθηγητών, ακόμη και μετά τις συντριπτικές αποφάσεις των ΕΛΜΕ υπέρ της συνέχισης του αγώνα: «Με αίσθημα ευθύνης, συνεκτιμώντας τη γενικότερη κατάσταση στον κλάδο, στο συνδικαλιστικό κίνημα και την κοινωνία, υποστήριξαν την άποψη ότι δεν έχουν διαμορφωθεί ο όροι και οι προϋποθέσεις για να πάμε στην κρίσιμη και αποφασιστική σύγκρουση», γράφουν. Βέβαια, το σύνθημα της υποχώρησης είχε δώσει ήδη από το πρωί της Δευτέρας ο Αλέξης Τσίπρας, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ραδιοσταθμό Κόκκινο. Απαντώντας σε σχετική ερώτηση του Κώστα Αρβανίτη, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σημείωσε ότι ναι μεν υποστηρίζει «τα αιτήματα» των καθηγητών, όμως «είναι αναφαίρετο δικαίωμα των συνδικαλιστικών οργανώσεων να καθορίζουν τον τρόπο πάλης», αρνούμενος να πάρει θέση και κατ’ αυτόν τον πλάγιο τρόπο να υποστηρίξει την απεργία. Προφανώς, πρόκειται για επιλογή που έγινε με κριτήρια δημοσκοπήσεων και με οδηγό τη φυσιογνωμία και τις κοινωνικές συμμαχίες που επιδιώκει σήμερα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Άλλωστε, το συντηρητικό αίτημα μερίδας της «κοινής γνώμης» για συγκεντρωτική ηγεσία και παύση της πολυφωνίας υπηρετεί μεθοδικά ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στο οργανωτικό κομμάτι ανασυγκρότησης της συμμαχίας. Το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει γήπεδο Τάε Κβον Ντο το πενθήμερο 10-14 Ιουλίου, όπου πρόταση του Αλέξη Τσίπρα και του Συνασπισμού είναι η κατάργηση των συνιστωσών ως κομμάτων και η κατάργηση των λιστών ως χωριστών ψηφοδελτίων για τα όργανα. Στην εικοσαετή πορεία του, ο ΣΥΝ βάσιζε το οργανωτικό του μοντέλο στην ύπαρξη τάσεων, που εξασφάλιζαν την εκπροσώπησή τους στα ηγετικά κλιμάκια με χωριστά ψηφοδέλτια, που κατέγραφαν χωριστά ποσοστά. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε στη βάση ισονομίας των συνιστωσών μελών του, που εξασφάλιζε επί της ουσίας την εσωτερική δημοκρατία. Αυτό για παράδειγμα αντανακλάται στην επιλογή εκπροσώπου της συνιστώσας «Ρόζα», για τη θέση του συντονιστή της Γραμματείας μέχρι σήμερα.

Τόσο για τα πολιτικά επίδικα όσο και για τα οργανωτικά, αυτή την εβδομάδα ξεκινά ο διάλογος και συγκεκριμένα από την Πέμπτη 23 Μαΐου, που θα δοθούν στη δημοσιότητα όλα τα προσυνεδριακά κείμενα. Το συνέδριο θα κληθεί να λάβει πολιτική απόφαση, να εγκρίνει καταστατικό και να εκλέξει νέα ηγεσία.

(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 19-5-2013)