Συγκλονιστική η μαρτυρία μητέρας καταδικασθέντα για την υπόθεση της «Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς», κατά τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν οι συνήγοροι υπεράσπισης την Τετάρτη. Με πόνο ψυχής κατήγγειλε ότι μετά την ανακοίνωση της απόφασης, άντρες των ΜΑΤ την εμπόδισαν με χρήση βίας και κλομπ να αγκαλιάσει το παιδί της. Οι τερατώδεις άλλωστε συνέπειες εφαρμογής των τρομονόμων που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία φάνηκαν στις εξοντωτικές ποινές που επιβλήθηκαν στους κατηγορούμενους της υπόθεσης.
τρομονόμος
Η πολιτική βία και οι αντιρρησίες της
«Δι’ ελέου και φόβου» έγραφε ο Αριστοτέλης στον περίφημο ορισμό του, ότι περνάει η λύτρωση από την τραγωδία. Μια από τις πρόσφατες τραγωδίες, η δολοφονική επίθεση στη Μαρφίν κατά τη διαδήλωση της 5ης Μαΐου 2010 ενέπνευσε 22 συγγραφείς, δραστήρια μέλη κοινωνικών κινημάτων όλοι, να κυκλοφορήσουν σε ένα σώμα κείμενά τους με θέσεις για το φαινόμενο της πολιτικής βίας, που κυκλοφόρησε από τις νέες εκδόσεις Διάπυρον υπό τον αφοριστικό τίτλο Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική. Η «κάθαρση» υποστηρίζουν και τα 23 κείμενα του τόμου θα έρθει με την ομόθυμη και οριστική καταδίκη κάθε βίας, τον εξοβελισμό της από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Βέβαια, σε αντίθεση με το αρχαίο θέατρο, οι σύγχρονες κοινωνικές τραγωδίες χρειάζονται διαλεκτική και όχι ψυχολογική μέθοδο ανάγνωσης.
Το βιβλίο εντάσσεται στην υπερ-αντιδραστική τάση που εξισώνει το κομμουνιστικό κίνημα με το φασισμό
«Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απειλεί, να εκβιάζει και να τρομοκρατεί τον άλλον για να τον υποχρεώσει να ασπαστεί τις ιδέες του, αυτό είναι ο ορισμός του φασισμού», υποστηρίζουν οι επιμελητές του βιβλίου σαν θέση αρχής. Εξειδικεύοντας τις περιπτώσεις, οι συγγραφείς αναφέρονται τόσο στα γεγονότα της Μαρφίν, στα «Δεκεμβριανά» του 2008 αλλά και στο θάνατο του μικρού Αφγανού τον Μάρτιο του 2009 από έκρηξη αυτοσχέδιας βόμβας. Από εκεί γενικεύουν στην ιστορία, με μια ιδιαίτερη προτίμηση στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος: Ο Θανάσης Τριαρίδης για παράδειγμα μιλά για το «κομμουνιστικό πραξικόπημα του Οκτωβρίου 1917 που … οδήγησε σε ένα από τους πιο απάνθρωπους ολοκληρωτισμούς της ιστορίας». Έτσι, παρόλο που ο τόμος ξεκινά από τα ανθρωπιστικά ιδεώδη της μη βίας, καταλήγει εύκολα στην υπερ-αντιδραστική τάση που ταυτίζει άκριτα και ανεδαφικά μια απελευθερωτική δυναμική εκατομμυρίων ανθρώπων, τον κομμουνισμό, με την πιο μαύρη σελίδα της πολιτικής ιστορίας, το φασισμό.
Στην κριτική τους οι συγγραφείς του τόμου παραλείπουν μια θεμελιώδη διάκριση, αυτή της ατομικής από τη συλλογική βία. Ανεξάρτητα πώς τοποθετείται κανείς συναισθηματικά απέναντι στα φαινόμενα, το σπάσιμο μιας βιτρίνας και η μολότοφ έχει δομική διαφορά από την περιφρούρηση μιας απεργίας και την κατάληψη ενός εργοστασίου. Συνολικά, το βιβλίο αφήνει παντελώς ασχολίαστη την άλλη, την υπόγεια βία στους χώρους δουλειάς, το διευθυντικό δεσποτισμό, την τρομοκρατία των απολύσεων. Για τους συγγραφείς μόνη βία είναι τα «μπάχαλα». Ακόμη κι εκεί όμως, στη βία της Μαρφίν και των μολότοφ, αποσιωπάται ένας εκ των καθοριστικότερων παραγόντων για την τροπή που παίρνουν συνήθως τα γεγονότα: Τη συνειδητή και σχεδιασμένη δράση του κράτους και των μηχανισμών του για την υποκίνηση επεισοδίων.
[Ολόκληρο το βιβλίο βρίσκεται σε ηλεκτρονική μορφή εδώ]
(Δημοσιεύτηκε το Πριν, 8-5-2011)
Τρομοκρατία ο συνδικαλισμός και οι απεργίες!
Με μια μονοκοντυλιά διαγράφηκαν και οι τελευταίες προστατευτικές διατάξεις του τρομονόμου
Νέο ιδιώνυμο, 81 χρόνια μετά την ψήφιση του νόμου 4229 του 1929, έφερε εν κρυπτώ η κυβέρνηση. Τότε το αντικομμουνιστικό ιδιώνυμο επέβαλε μεταξύ άλλων και περιστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών και την απαγόρευση των απεργιών. Ακολουθώντας τα βήματα του Ελ. Βενιζέλου, η σύγχρονη Ελλάδα του Γιώργου Παπανδρέου, του ΔΝΤ και της τρόικας, βαφτίζει τρομοκρατικές πράξεις τις διαδηλώσεις, την ανοιχτή πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Το μίνι αυτό πραξικόπημα πέρασε «στα ψιλά», καθώς η τροποποίηση του σχετικού άρθρου 187Α του ποινικού κώδικα έγινε από θερινό τμήμα της Βουλής στα τέλη του Αυγούστου και η απόφαση δημοσιεύτηκε μόλις αυτή την εβδομάδα.
Η μακιαβελικής έμπνευσης παρέμβαση των συντακτών της νέας έκδοσης του «τρομονόμου» ήταν να απαλείψουν εκείνη την παράγραφο, η οποία παρείχε δικλείδες ασφαλείας για τα αδικήματα που αποτελούσαν δράση υπέρ της ελευθερίας ή αποσκοπούσαν στην άσκηση θεμελιωδών ελευθεριών, ατομικών, πολιτικών και συνδικαλιστικών. Με μια μονοκοντυλιά η παράγραφος αφαιρέθηκε, αφήνοντας στο εξής έκθετους όλους όσοι τολμήσουν να διασαλεύσουν τη σιδερένια πειθαρχία των κυβερνώντων και όσους αμφισβητήσουν την άνωθεν επιβεβλημένη πειθαρχία στις ειλημμένες αποφάσεις. Στο στόχαστρο μπαίνουν πλέον και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι ενώσεις των εργαζομένων που συλλογικά διατρανώνουν τη θέλησή τους και παλεύουν για την κατοχύρωση των συμφερόντων τους.
Ο νέος ολοκληρωτισμός που θα στείλει στις αίθουσες των δικαστηρίων και στις φυλακές απεργούς συνδικαλιστές και κάθε πρωτοπόρο εργαζόμενο με την κατηγορία του τρομοκράτη, όσο κι αν θυμίζει το αυταρχικό ελληνικό κράτος των πρώτων δεκαετιών του αιώνα, έρχεται από το μέλλον. Μπορεί και τότε οι αντιθέσεις στη χώρα να οξύνονταν και η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος να δημιουργούσε τρόμο στην κυρίαρχη τάξη, ωστόσο η τωρινή επίθεση εναντίον του δικαιώματος στον αγώνα αποκτά νέα χαρακτηριστικά. Δρα προληπτικά και τρομοκρατικά απέναντι σε κάθε κλάδο που θα τολμήσει να διεκδικήσει και βέβαια απέναντι σε κάθε πολιτική πρωτοπορία. Εντάσσεται σε ένα ολόκληρο σχέδιο καταστολής που περιλαμβάνει και τις προσφιλείς στα ΜΑΤ συλλήψεις «στο σωρό» διαδηλωτών, ενώ καλύπτεται και με το ιδεολογικό ένδυμα του δήθεν αναπόδραστου των μέτρων που ξεσηκώνουν την κοινωνία. Η ειρωνεία είναι ότι το σχέδιο αυτό καλείται να εκτελέσει το λεγόμενο «αριστερό ΠΑΣΟΚ» που βρέθηκε στην κυβέρνηση μετά τον ανασχηματισμό, δηλαδή ο πρώην πρόεδρος της ΕΦΕΕ και νυν υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Χρήστος Παπουτσής.
Απέναντι σε ποιον οχυρώνονται; Όχι φυσικά απέναντι στην επίσημη έκφραση του συνδικαλιστικού κινήματος, τη ΓΣΕΕ. Τη συνομοσπονδία που διαβεβαίωσε μόλις αυτή την εβδομάδα πως δεν θα προχωρήσει σε καμία απεργία και όταν το κάνει, φροντίζει η κινητοποίηση να έχει όσο το δυνατό πιο εθιμοτυπικό και συμβολικό χαρακτήρα χρειάζεται, ώστε να περάσει απαρατήρητη. Ούτε φυσικά οι νέες φροντίδες του τρομονόμου αφορούν το ΚΚΕ, το κόμμα που μπορεί τις δεκαετίες πριν τον πόλεμο να αποτελούσε ένα αντίπαλο δέος εξουσίας, ωστόσο σήμερα περιφρουρεί τον ειρηνικό χαρακτήρα κάθε διαδήλωσης, αποφεύγοντας ακόμη και την παρουσία έξω από το κοινοβούλιο.
Στόχος της ποινικοποίησης είναι οι σποραδικές ακόμα αλλά ορατές τάσεις χειραφέτησης του εργατικού κινήματος, που ακόμα και σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας αμφισβητούν τη νομιμότητα της υποταγής στους συσχετισμούς και διεκδικούν δυναμικά. Πρόσφατα παραδείγματα που σίγουρα θορύβησαν τους εμπνευστές των τρομονόμων είναι οι απεργίες στη ΔΕΗ, όπου οι εργάτες καταλαμβάνουν τα ορυχεία, οι εναερίτες κουκουλώνουν τις χαφιεδοκάμερες και οι διαχειριστές κόβουν το ρεύμα. Είναι οι κινητοποιήσεις των λιμενεργατών που υποδέχτηκαν από την πρώτη ημέρα τη νέα κυβέρνηση με κλειστό το λιμάνι του Πειραιά. Οπωσδήποτε είναι και τα μπλόκα των αγροτών που και φέτος άναψαν σαν πυρκαγιά σε όλη τη χώρα.
Η σκλήρυνση του τρομονόμου σε βαθμό ολοκληρωτικού παροξυσμού δυστυχώς δεν είναι μεμονωμένο γεγονός. Όσο κι αν ακόμη το Σύνταγμα περιλαμβάνει σχετικές πρόνοιες, οι κυβερνητικές παρεμβάσεις στον ευαίσθητο τομέα των ελευθεριών δείχνουν ότι έχει εκπονηθεί και εκτελείται ένα σχέδιο βαθμιαίας σιδερένιας θωράκισης της αστικής δημοκρατίας απέναντι σε κάθε διαφορετική φωνή. Τρία κορυφαία παραδείγματα σταθμοί από τους τελευταίους μήνες συνηγορούν σε αυτό το συμπέρασμα: Πρώτο, η δολοφονική προβοκάτσια στην απεργία της 5ης Μαΐου, μια πρωτοφανής ενέργεια καταστολής που έδρασε καταλυτικά στον κατευνασμό των κινητοποιήσεων. Δεύτερο, η επιστράτευση των φορτηγατζήδων. Και τρίτο -ίσως και κυριότερο- η προσεχής (το φετινό Δεκέμβριο) δίκη των έντεκα ανηλίκων στη Λάρισα, που κατηγορούνται βάσει τρομονόμου για τις κινητοποιήσεις τους στην πόλη το 2008, με αφορμή το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ο συναγερμός για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες έχει ανάψει από καιρό. Τώρα γίνεται κόκκινος.
(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 26-9-2010)
Γιώργος Λαουτάρης 