Ο φόβος φυλάει τα έρμα του Μνημονίου

O πολυκερματισμός του πολιτικού σκηνικού δεν σημαίνει απαραίτητα και την απουσία συγκλίσεων. Το αντίθετο, όπως οι αμοιβάδες που διαιρούνται έχουν ταυτόσημη βιολογική σύνθεση, έτσι και ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών κομμάτων συμπίπτουν στο θέμα της «ασφάλειας» και στις αντιμεταναστευτικές κραυγές. Μια βολική για την κυβέρνηση ατζέντα που απομακρύνει το δημόσιο διάλογο από το μέτωπο της οικονομίας και μετατοπίζει το ενδιαφέρον στον αδύναμο πλησίον, τον οποίο δαιμονοποιούν και στον οποίο αποδίδουν όλα τα δεινά. Είναι η περίφημη ακροδεξιά ατζέντα που σφραγίζει την προεκλογική περίοδο και διαπερνά τις τοποθετήσεις σε ένα φάσμα από τη Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη μέχρι βέβαια και το πολιτικό αρχέτυπο, τη Χρυσή Αυγή.

Αναπαλαιωμένη η εγχώρια τασκ φορς του Μνημονίου

Απρόσκοπτη πορεία στη μνημονιακή πολιτική διάλυσης δικαιωμάτων και κατάργησης ελευθεριών εγγυάται και το νέο κυβερνητικό σχήμα που ορκίστηκε την Τετάρτη στο προεδρικό μέγαρο. Οι επιλογές Παπαδήμου για τη συμπλήρωση της «εθνικής μνημονίου», μετά την παραίτηση του Χρήστου Παπουτσή λόγω των εσωκομματικών διαδικασιών στην Ιπποκράτους, αποτύπωσαν σε ένα πρώτο επίπεδο το αναλλοίωτο του ΠΑΣΟΚογενή χαρακτήρα της κυβέρνησης, μετά την άρνηση του Αντώνη Σαμαρά να παράσχει κάποιο επιπλέον γαλάζιο στέλεχος σε κρίσιμο χαρτοφυλάκιο. Πιο βαθιά όμως, η μίνι αναδιάταξη του πολιτικού προσωπικού δείχνει τα εγγενή αδιέξοδα και την πρωτοφανή κρίση του πολιτικού συστήματος, που λειτουργεί συνεχώς υπό ειδικό καθεστώς αντιδημοκρατικής εκτροπής και λαϊκής απονομιμοποίησης.