Ιουλιανά ’65. Πρώτες πορείες του Πολυτεχνείου τη δεκαετία του ’70. Με μνήμες των κορυφαίων στιγμών ανάτασης του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας συνέκριναν παλιότεροι και νεότεροι αγωνιστές τη μεγαλειώδη, χωρίς υπερβολές, διαδήλωση. Η Τετάρτη 5 Μαΐου 2010 θα μείνει στην ιστορία του εργατικού και μαζικού κινήματος σαν σημείο καμπής, καθώς αναμφισβήτητα υπήρξε πανελλαδικά η μεγαλύτερη πολιτική εργατική απεργία και διαδήλωση της μεταπολίτευσης. Ξεπέρασαν κατά πολύ τις 100.000 οι διαδηλωτές που πλημμύρισαν όλους τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, σχηματίζοντας ένα πυκνό εργατικό ποτάμι. Πέρα όμως από τη πρωτοφανέρωτη μαζικότητα, ήταν η μαχητικότητα και ο παλμός των διαδηλωτών που έδωσε μια διαφορετική ποιότητα. «Τα σκουπίδια στη Βουλή, όχι στη χωματερή», φώναζαν οι απεργοί από τους δήμους, εκφράζοντας τη διάχυτη διάθεση του πλήθους να κατευθυνθεί και να πολιορκήσει το κοινοβούλιο.
Η ανάδυση ενός νέου και πρωτοφανέρωτου μαχητικού πνεύματος, που έκανε τους διαδηλωτές να μη λυγίζουν στις συνεχείς επιθέσεις της αστυνομίας, είναι ένα από τα νέα ποιοτικά στοιχεία που θα σφραγίσουν στο εξής τις εξελίξεις. «Προανάκρουσμα των κοινωνικών αγώνων της νέας εποχής που ακολουθούν τον Δεκέμβρη της νεολαίας και μπορούν να ανοίξουν μια σελίδα ανατροπής», χαρακτηρίζει με ανακοίνωσή του το ΝΑΡ τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Παράλληλα όμως, η απάντηση του κράτους ήταν σκληρή. Μπροστά στην πλήρη απομόνωση της κυβέρνησης, ηθική και πολιτική, μπήκε σε εφαρμογή ένας σιδερένιος μηχανισμός καταστολής. Χημικός πόλεμος, απρόκλητες επιθέσεις και μαζική τρομοκρατία. «Ένας τεράστιος αντιπερισπασμός και μια τερατώδης προβοκάτσια των σκοτεινών μηχανισμών του κράτους κατά του μαζικού εργατικού κινήματος», όπως υπογραμμίζει σε ανακοίνωσή του ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων.
Η απίστευτη τραγωδία με το θάνατο των τριών εργαζομένων επισκίασε φυσικά τις ώρες που ακολούθησαν την απεργιακή διαδήλωση. Την ανάταση και αισιοδοξία που έφερε ο πρωτοφανής εργατικός ξεσηκωμός, το αίσθημα της δικαίωσης για την επιτυχία της απεργίας, που άγγιξε ταυτόχρονα εκατομμύρια εργαζόμενους άσχετα αν απήργησαν ή αν κατέβηκαν στο δρόμο, ακολούθησαν το μούδιασμα και η οδύνη για τις απώλειες των εργαζομένων. Το βαρύ και ανάμεικτο αυτό ψυχολογικό κλίμα εκμεταλλεύτηκε με ψυχραιμία και υπολογισμό η κυβέρνηση για να αποφύγει να αναμετρηθεί με την αποφασιστικότητα των απεργών και να αποκρούσει την οργή τους. Ωστόσο, η 5η Μαΐου έμεινε ήδη στην ιστορία για το μήνυμα μαχητικής αντίστασης που εξέπεμψε στους εργαζόμενους της Ευρώπης και όλου του κόσμου.
Ακόμα και οι πιο έμπειροι, αδυνατούσαν την Τετάρτη να εκτιμήσουν το πλήθος του κόσμου. Η πυκνότητα των συγκεντρωμένων που καταλάμβανε δρόμους και πεζοδρόμια ήταν πρωτόφαντη. Την ίδια στιγμή που οι πρώτοι διαδηλωτές διαλύονταν στη Συγγρού, στο εργοστάσιο Φιξ, ξεκινούσαν τα μπλοκ των απεργών από το Πεδίον του Άρεως, με τις ενδιάμεσες οδούς, Πατησίων, Ομόνοια, Σταδίου, Σύνταγμα να είναι γεμάτες από κόσμο. Από νωρίς φάνηκε η συγκλονιστική μαζικότητα της συγκέντρωσης των εργαζομένων στην οδό Πατησίων, όπου οι μεν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ καλούσαν στο Πεδίον του Άρεως, ο δε Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων Σωματείων καλούσε στο Μουσείο.
Μαζικό «παρών» έδωσαν τα σωματεία των εργαζομένων στα μέσα μεταφοράς. Έχοντας σβήσει όλες τις μηχανές, τα μπλοκ του μετρό, των τρόλεϊ, του τραμ και των λεωφορείων είχαν από νωρίς σηκωμένα πανό. Η Σάσα Πατεράκη, εκπρόσωπος των εργαζομένων στην Αττικό Μετρό, λέει: «Αυτό που με κατεβάζει στο δρόμο είναι η κοινωνική αδικία, η αδικία για τον εργαζόμενο. Σήμερα δεν έχουμε χρώμα και παρατάξεις, είμαστε όλοι υπέρ όλων. Με αγώνα μπορούμε να τους σταματήσουμε». Ξεχωριστή μαχητικότητα είχαν οι απεργοί της τοπικής αυτοδιοίκησης. Όλος ο χάρτης της Αττικής αποτυπωνόταν στα πολύχρωμα και «αιχμηρά» πανό τους. Στο μπλοκ του Δήμου Περιστερίου είπαν με οργή οι εργαζόμενοι που κρατούσαν το πανό: «Θέλουν νεκρά τα παιδιά μας! Επειδή τη γκαστρώσανε τη δημοκρατία, θα γεννήσει κάποια καινούρια λαϊκή εξέγερση που θα τους πνίξει». Δυνατά αντι-ΕΕ συνθήματα, παλαμάκια και κίτρινα καπέλα από τους απεργούς του Δήμου Γλυκών Νερών, το μπλοκ των οποίων ήταν από τα πιο δυναμικά της πορείας: «Θα γίνει χαμός, θα γίνει πανικός, αυτός ο Μάης θα είν’ ο πιο καυτός», φώναζαν. Πάρκαραν τα μηχανάκια τους και κατέβηκαν στο δρόμο και οι κούριερ, ένας νέος εργατικός κλάδος που ακόμη κάνει τα πρώτα του βήματα στο συνδικαλισμό. Ο Θοδωρής, που εκπροσωπεί τους συναδέλφους του στο σωματείο λέει: «Με αυτή την κινητοποίηση και με τις επόμενες που θα έρθουν θα τους σταματήσουμε. Έχουμε μεγάλη συμμετοχή στην απεργία. Και τα παιδιά από τη Σπίντεξ και το κλαδικό σωματείο, έχουν κατέβει μαζικά. Αν δεν είχαμε αισιοδοξία δεν θα ήμασταν εδώ».
Στη συγκέντρωση στο Πεδίον του Άρεως έρχεται η στιγμή της κεντρικής ομιλίας. Μόλις ο Γιάννης Παναγόπουλος εκφώνησε τις πρώτες λέξεις, ένα πάνδημο «ου» σκέπασε τα πάντα. Εξαγριωμένοι απεργοί από τα συνδικάτα που σε κάθε απεργία πλαισιώνουν την εξέδρα της ΓΣΕΕ, αυτή τη φορά δεν άφησαν τον πρόεδρο της συνομοσπονδίας να μιλήσει. Το γιουχάισμα που επεκτάθηκε εν ριπή οφθαλμού σε όλη τη συγκέντρωση έφερε φανερή νευρικότητα στην εξέδρα και στον ομιλητή που αναγκάστηκε να πει: «Ο εχθρός δεν είναι εδώ, είναι απέναντι!». Οι απεργοί είχαν φαίνεται άλλη γνώμη… Απ’ τους εργαζόμενους των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, ο Γιάννης Παναγόπουλος εισέπραξε πολύ ηχηρές αποδοκιμασίες. Ο Θωμάς, εργαζόμενος στα Ναυπηγεία, ξεσπά: «Είμαστε ένα χρόνο απλήρωτοι και η ΓΣΕΕ και οι συνδικαλιστές δεν έχουν κάνει τίποτα για εμάς! Πεινάμε, μας έχουν εξαθλιώσει!».
Η κατακραυγή της ΓΣΕΕ έδειξε τις διαθέσεις ρήξης των εργαζομένων με το γραφειοκρατικό κατεστημένο. Όπως λέει ο Βασίλης Αντωνόπουλος, από το Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής, «οι εργαζόμενοι μπορούν να νικήσουν αν οργανωθούν και στηρίξουν και το πλαίσιο του Συντονιστικού των Πρωτοβάθμιων Σωματείων αλλά και με την αυτοοργάνωσή τους στους χώρους δουλειάς. Αυτό μπορεί να αποτελέσει μια ηχηρή απάντηση στα μέτρα της κυβέρνησης. Ο Παναγόπουλος δεν χρειάζεται μόνο γιούχα, μετά την προδοτική του στάση, θέλει πλήρη εγκατάλειψη. Ήδη βέβαια η ΓΣΕΕ έχει χάσει την αξιοπιστία της, κανένας εργαζόμενος δεν της έχει εμπιστοσύνη και στο πλαίσιο αυτό ο Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων Σωματείων έχει πάρει την πρωτοβουλία να συντονίσει την οργή». Στο πανό του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων βρίσκεται και ο Νίκος Γουρλάς, πρόεδρος του Συνδικάτου Εργαζομένων Εταιρειών στο Διεθνές Αεροδρόμιο Αθηνών: «Αυτή τη στιγμή το ίδιο το κίνημα των εργαζομένων έχει αναδείξει μια νέα μορφή συσπείρωσης και οργάνωσης, αυτή των πρωτοβάθμιων σωματείων. Αυτή η συσπείρωση αποβλέπει στην υπέρβαση της πλειοψηφούσας γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ και από την άλλη μεριά στην υπέρβαση του κομματικού συνδικαλισμού. Τα μηνύματα που έχουμε από τη μαζικοποίηση του Συντονισμού είναι κάτι παραπάνω από ελπιδοφόρα. Ελπίζουμε να πλαισιωθεί ο Συντονισμός και με άλλα σωματεία για να μπορέσει να νικήσει ο αγώνας των εργαζομένων, να μην περάσουν τα αντεργατικά μέτρα». Μέχρι στιγμής συντονίζονται στην Αθήνα πάνω από 35 σωματεία και πανελλαδικά ξεπερνούν τα 80 σε τοπικούς συντονισμούς, στην Πάτρα, στη Θεσσαλονίκη, στη Μυτηλήνη, στη Στερεά.
Υπάρχουν και εργαζόμενοι που δοκιμάζονται σκληρά ακόμα και πριν την ανακοίνωση των μέτρων. Ανάμεσα στα μπλοκ των απεργών ξεχωρίζουμε και τους απλήρωτους του εργοστασίου μπετόν της εταιρείας Εργάνη ΑΕ στο Βύρωνα. Ο Ηλίας Πανταζόπουλος, που εκπροσωπεί τους συναδέλφους του λέει: «Είμαστε 50 εργαζόμενοι και μας έχουν απλήρωτους απ’ τον Οκτώβρη. Μπαίνουμε στον όγδοο μήνα! Σήμερα ενώνουμε τη φωνή μας με όλους τους εργαζόμενους. Στα ίδια είμαστε όλοι, εμείς απλά έχουμε ένα λόγο παραπάνω».
Μια ομάδα συγκεντρωμένων κρατούσε τις πολύχρωμες χάρτινες ομπρέλες ήλιου που πουλάνε οι πλανόδιοι, και εμφανίστηκε ανάμεσα στο πλήθος κλέβοντας τα βλέμματα. Πάνω στις ομπρέλες υπήρχαν συνθήματα: «Η παιδεία δεν ανθίζει στο Μεσαίωνα. Έξω από το ΔΝΤ», «Εσείς την κρίση, εμείς τη λύση: Εξοστρακισμός», «Με ΔΝΤ και βία, δεν γίνεται παιδεία». Ήταν μια παρέα ιδιωτικών εκπαιδευτικών που έβγαλαν ομπρέλες για τη «βροχή» των μέτρων. Μας λέει μία απεργός: «Την Τετάρτη διαδηλώσαμε με την ΟΙΕΛΕ για να μη περάσει το νομοσχέδιο που επιτρέπει τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα χωρίς την κρίση των υπηρεσιακών συμβουλίων. Ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί να δουλέψει κάτω από αυτές τις συνθήκες! Γι’ αυτό το λόγο αποφασίσαμε να κατέβουμε και σήμερα και θα κατεβαίνουμε μέχρι να αποσύρουν τα μέτρα».
Παρούσα και η νεολαία που ακολουθεί άλλους δρόμους για τη συλλογικότητα και την οργάνωση της πάλης. Με ένα πανό που γράφει «Αρκετά γδάρατε το λαό, πάρτε τώρα από την εκκλησία!», μια ομάδα νέων ανθρώπων διαδηλώνει, έχοντας δώσει το ραντεβού από το …facebook μέσα από ένα γκρουπ για τη φορολόγηση της εκκλησίας. «Έχουμε ξεπεράσει τα 100.000 μέλη», λέει ένας από τους πρωτεργάτες. «Αισθανόμαστε πολύ μεγάλη αδικία από τα μέτρα, βλέποντας τα προνόμια της εκκλησίας. Έχουμε κάνει άλλες δύο κινητοποιήσεις έξω από τις μητροπόλεις, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Τώρα είναι η πρώτη φορά κατεβαίνουμε σε πορεία, αλλά φυσικά, θα συνεχίσουμε».
Αυτό το εντυπωσιακό εργατικό μωσαϊκό διαδήλωσε με απίστευτη μαχητικότητα. Πρωτότυπα συνθήματα στοχοποιούσαν πρώτη φορά τη Βουλή, το κεφάλαιο, το πολιτικό σύστημα. Διάχυτη ήταν η απαίτηση των διαδηλωτών να μπουν στη Βουλή και να σταματήσουν το «πραξικόπημα» της ψήφισης των μέτρων. Συνθήματα όπως «Φωτιά στο σπίτι του κάθε τραπεζίτη», «Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», «Εμπρός λαέ, ξεσηκωμός παντού, να πέσει η χούντα ΕΕ και ΔΝΤ» δεν τα φώναζαν μειοψηφικές ομάδες ή οργανώσεις της Αριστεράς, αλλά πλήθος κόσμου με παλμό και διάρκεια. Το ξεχείλισμα της οργής εκδηλώθηκε μπροστά στη Βουλή, όπου οι διαθέσεις σύγκρουσης με τον αστυνομικό κλοιό ήταν γενικευμένες. Το σχέδιο της αστυνομίας ήταν να διασπαστεί πάση θυσία ο ανθρώπινος κλοιός γύρω από τη Βουλή. Με συντονισμένες επιθέσεις σε όλο το μήκος της πρόσοψης του κοινοβουλίου, με μια αδιανόητη επίθεση με χημικά και κάθε είδους δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης, οι διαδηλωτές δέχτηκαν γερά χτυπήματα. Όμως το εξαγριωμένο πλήθος επέμενε! Επί περίπου δύο ώρες κράτησε η πολιορκία. Παρά τον τοξικό πόλεμο, μόλις καταλάγιαζαν οι καπνοί, οι διασπασμένες ομάδες των διαδηλωτών ανασυντάσσονταν. Τα τρία κομμάτια των διαδηλωτών παρά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα δεν διαλύθηκαν παρά τη στιγμή που η ατμόσφαιρα είχε γίνει αφόρητη και οι δρόμοι γύρω από την πλατεία Συντάγματος είχαν μετατραπεί σε πεδίο βολής.
Την επομένη της μεγάλης απεργίας, υπό το βάρος του στυγερού εγκλήματος κατά εργαζομένων της Μαρφίν που εξελίχθηκε σε πρωτοφανή προβοκάτσια κατά του κινήματος, χιλιάδες ήταν οι διαδηλωτές που συγκεντρώθηκαν ξανά στο Σύνταγμα. Η κινητοποίηση διήρκεσε σχεδόν τρεις ώρες. Ξαφνικά και εντελώς απρόκλητα, στις 9 το βράδυ, η αστυνομία ξεκίνησε μια επιχείρηση σκούπα κατά των συγκεντρωμένων, με το γνωστό τρόπο: Ξύλο, χημικά και συλλήψεις. Ήταν η ώρα που έληξε η ψηφοφορία στην ολομέλεια της Βουλής και τα βουλευτικά αυτοκίνητα έπρεπε να βγουν από το γκαράζ… Άλλο ένα δείγμα της δημοκρατίας εντός εισαγωγικών που έχει επιβάλλει η κυβέρνηση, στο όνομα του ΔΝΤ.
Ξεσηκωμός σε όλη την Ελλάδα και αμφισβήτηση της γραφειοκρατίας
Όλη η Ελλάδα βρέθηκε στο πόδι την Τετάρτη. Παλμός, μαχητικότητα και ασυνήθιστη μαζικότητα χαρακτήρισαν όλες τις διαδηλώσεις στις μεγάλες πόλεις της χώρας, ξεπερνώντας παντού τον ξεσηκωμό της εποχής Γιαννίτση και των κινητοποιήσεων για το Ασφαλιστικό και φέρνοντας αέρα …μεταπολίτευσης. Ξεχώρισαν τα πρωτότυπα συνθήματα, η συγκρουσιακή διάθεση των απεργών αλλά και ο κατασταλτικός σχεδιασμός της αστυνομίας που σε ασυνήθιστο βαθμό για πόλεις της επαρχίας, ξέσπασε στα κεφάλια των απεργών με μανία.
Στη Θεσσαλονίκη η Πρωτοβουλία Σωματείων και οι φοιτητικοί σύλλογοι συγκεντρώθηκαν στην Καμάρα. Οι διαδηλωτές ξεπέρασαν συνολικά τις 45.000, ξεπερνώντας ακόμη και τα συγκλονιστικά αντιπολεμικά συλλαλητήρια το 2003. «Ή τώρα ή ποτέ, εξέγερση λαέ», «αυτό είναι το σωστό, φόρος στο κεφάλαιο όχι στο λαό», ήταν συνθήματα που ξεχώρισαν. Και στη συμπρωτεύουσα το σχέδιο της ΕΛΑΣ ήταν η βίαιη και απρόκλητη διάλυση των συγκεντρωμένων. Όπως καταγγέλλουν οι διαδηλωτές, όταν η πορεία έφτασε στη Γενική Γραμματεία Μακεδονίας Θράκης (το κτίριο του πρώην υπουργείου) δέχτηκαν τόνους χημικών και επίθεση με κλομπ στην πλάτη της πορείας και από τους δίπλα δρόμους, με αποτέλεσμα οι συγκεντρωμένοι να σπάσουν στα τρία. Ακολούθησε κυνηγητό που έφτασε διαδηλωτές μέχρι την Άνω Πόλη, αλλά η επιμονή των απεργών ήταν και στη Θεσσαλονίκη αξιοσημείωτη. Αξίζει επίσης να υπογραμμιστεί ότι η περιφρούρηση της πορείας των σωματείων και με πρωτοβουλία απεργών, σταμάτησε πολλές καταστροφές σε καταστήματα από τις αυτόκλητες ομάδες αντιεξουσιαστών. Την επομένη της μεγάλης απεργίας το απόγευμα, έγινε νέα συγκέντρωση και πορεία ενάντια στην ψήφιση των μέτρων. «Εμάς το ιδανικό μας είναι η ζωή, το έγκλημα δικό σας, δικοί μας οι νεκροί», φώναζαν με συγκίνηση και οργή οι συγκεντρωμένοι. Δυνάμεις των σωματείων είχαν πραγματοποιήσει νωρίτερα εξόρμηση σε τράπεζες με αφορμή την απεργία της ΟΤΟΕ. Στη Θεσσαλονίκη άλλωστε έγινε και αυθόρμητη πορεία την ημέρα ανακοίνωσης των μέτρων, την Κυριακή, όταν 3.000 εργαζόμενοι με πανό του συντονιστικού πρωτοβάθμιων σωματείων περικύκλωσαν το κτίριο της Γενικής Γραμματείας και στην ταμπέλα της έγραψαν «ΔΝΤ».
Και στην Πάτρα πραγματοποιήθηκε μια από τις μεγαλύτερες απεργιακές πορείες των τελευταίων δεκαετιών. Συνολικά, στις συγκεντρώσεις του Εργατικού Κέντρου και του ΠΑΜΕ κατέβηκαν 6.500 άνθρωποι. Και στην Πάτρα η αστυνομία ακολούθησε το σχέδιο διάσπασης της διαδήλωσης, χτυπώντας τους απεργούς δύο φορές με αυτό το σκοπό, ενώ επίθεση δέχτηκε και το μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι φοιτητικοί σύλλογοι της πόλης έδωσαν ξεχωριστό στίγμα στην απεργιακή συγκέντρωση, απαιτώντας το μικρόφωνο, ενώ με την παρέμβασή τους έθεσαν πιο διευρυμένα και συνολικά αιτήματα. «Ούτε ΕΕ, ούτε ΔΝΤ, έρχεται η ώρα του ξεσηκωμού», ήταν το σύνθημα που ξεχώρισε.
Το Ηράκλειο κατακλύστηκε από εργαζόμενους που σχημάτισαν τη μεγαλύτερη συγκέντρωση που θυμάται κανείς. Οι 4.000 διαδηλωτές, με τα σωματεία των ΟΤΑ, των κούριερ, των αδιορίστων και των νοσοκομειακών να ξεχωρίζουν, πορεύτηκαν προς το κτίριο της Περιφέρειας Κρήτης. Εκεί, ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου εισέπραξε την έντονη αποδοκιμασία των συγκεντρωμένων, με πρωταγωνιστές και εργαζόμενους στους δήμους. Οι Ηρακλειώτες φώναζαν «οργή λαού, ξεσηκωμός παντού, να σπάσουμε τη χούντα ΕΕ και ΔΝΤ».
Στη Λάρισα, οι διαδηλωτές ξεπέρασαν τους 5.000 σε μια πορεία που χαρακτηρίστηκε και εκεί η μεγαλύτερη της μεταπολίτευσης. «Μεγάλη οργή» ήταν ο τίτλος της τοπικής εφημερίδας Ελευθερία την επομένη, δίνοντας το στίγμα της μαχητικής απεργίας που παρέλυσε τον ιδιωτικό τομέα στην πόλη. Οι εργατικές κινήσεις και παρεμβάσεις μετά από προσυγκέντρωση έφτασαν στην πλατεία της νομαρχίας όπου ξεκίνησε πορεία στους κεντρικούς δρόμους. «Ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ, βγαίνει ΔΝΤ, αυτή η δημοκρατία δεν είναι του λαού», ακούστηκε στη Λάρισα, αλλά και «τον πλούτο διεκδικούμε όχι τις ζημιές, την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές».
Και το εργατικό κίνημα του Βόλου ξεχύθηκε στους δρόμους με μοναδική μαζικότητα. Οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για συνολικά 4.000 διαδηλωτές, με ισχυρό «παρών» και από τους φοιτητικούς συλλόγους. Και εδώ οι εκπρόσωποι της γραφειοκρατίας αποδοκιμάστηκαν έντονα. Επικεφαλής της πορείας τέθηκε τελικά το σωματείο των ΟΤΑ αντί του Εργατικού Κέντρου, ενώ πορεία πραγματοποίησαν και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ.
Στα Γιάννενα, με 8.000 διαδηλωτές, οι δρόμοι πλημμύρισαν από απεργούς. Η μεγάλη πλειοψηφία των χώρων εργασίας κατέβασε ρολά, ενώ έγινε μαχητική πορεία που κατέλαβε για δύο ώρες το κτίριο της νομαρχίας. Ο συντονισμός των 10 εργατικών σωματείων έδωσε ηχηρό στίγμα με συνθήματα όπως «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ και ληστεύει το λαό» και «Μπαρόζο, Γιωργάκης, Σαρκοζί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί». Και την επομένη της απεργίας τα εργατικά σωματεία πραγματοποίησαν κινητοποίηση ενάντια στην ψήφιση των μέτρων.
(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 9-5-2010)
Άλλες φωτογραφίες της απεργίας εδώ.
«Δι’ ελέου και φόβου» έγραφε ο Αριστοτέλης στον περίφημο ορισμό του, ότι περνάει η λύτρωση από την τραγωδία. Μια από τις πρόσφατες τραγωδίες, η δολοφονική επίθεση στη Μαρφίν κατά τη διαδήλωση της 5ης Μαΐου 2010 ενέπνευσε 22 συγγραφείς, δραστήρια μέλη κοινωνικών κινημάτων όλοι, να κυκλοφορήσουν σε ένα σώμα κείμενά τους με θέσεις για το φαινόμενο της πολιτικής βίας, που κυκλοφόρησε από τις νέες εκδόσεις Διάπυρον υπό τον αφοριστικό τίτλο Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική. Η «κάθαρση» υποστηρίζουν και τα 23 κείμενα του τόμου θα έρθει με την ομόθυμη και οριστική καταδίκη κάθε βίας, τον εξοβελισμό της από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Βέβαια, σε αντίθεση με το αρχαίο θέατρο, οι σύγχρονες κοινωνικές τραγωδίες χρειάζονται διαλεκτική και όχι ψυχολογική μέθοδο ανάγνωσης.
Γιώργος Λαουτάρης 