ΚΚΕ: Ενθαρρυντικές οι πλατείες αλλά δεν πάμε

Με τη στοργή της αυτοεπιβεβαίωσης και την ψυχρότητα του μακρινού συγγενή «αγκάλιασε» το ΚΚΕ το κίνημα του Συντάγματος. Παρόλο που από την πρώτη στιγμή η ηγεσία του ΚΚΕ επιφύλαξε θετικά σχόλια για τις μαζικές συγκεντρώσεις, εντούτοις δεν κάλεσε σε συμμετοχή, με εξαίρεση ορισμένες εξορμήσεις για μοίρασμα των φυλλαδίων του ΠΑΜΕ, ενώ η ευρύτερη βάση του ΚΚΕ παίρνει μέρος. Αν και σε επίπεδο ηγεσίας ο Περισσός κράτησε ανοιχτές γέφυρες με αυτή τη διάχυτη απογοήτευση, τα μέλη του ΚΚΕ δεν έκρυβαν τις αμφιβολίες, ακόμα και την αποδοκιμασία τους.

Η Αλέκα Παπαρήγα προσέρχεται στις 8 Μαρτίου 2011 στο Μέγαρο Μαξίμου. Από την πλατεία Συντάγματος πάντως κράτησε αποστάσεις.

«Είναι ενθαρρυντικό στοιχείο να βρίσκεται λαός και νεολαία στο δρόμο διαδηλώνοντας τη συσσωρευμένη οργή του», δήλωνε από την αρχή κιόλας η ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ που εκδόθηκε την Τρίτη για τις εκδηλώσεις λαϊκής αγανάκτησης. Όμως επρόκειτο μάλλον για διπλωματική διατύπωση, αφού από τη δεύτερη κιόλας παράγραφο, τηρούνταν οι αναγκαίες αποστάσεις: «Είναι καιρός οι λαϊκές συνειδήσεις να κάνουν πολιτικό, ιδεολογικό άλμα, να απεγκλωβιστούν από τα ιδεολογήματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, να εμπιστευτούν το ΚΚΕ». Ως είθισται, το Πολιτικό Γραφείο δήλωσε πως «το ΚΚΕ είχε προβλέψει ότι αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν και αυθόρμητα μαζικά ξεσπάσματα». Μετά τη γενική διαπίστωση ότι «οι αγώνες που δεν στοχεύουν στους υπεύθυνους και τις αιτίες δεν μπορούν να φέρουν ουσιαστικά αποτελέσματα», δηλώθηκε ρητά πως είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ να τεθεί και μάλιστα άμεσα το πολιτικό πρόγραμμα του ΚΚΕ: «Η γενική απαίτηση “κάτω το Μνημόνιο” επί της ουσίας δεν λέει τίποτα, αν δεν γίνει αφετηρία για την παρεμπόδιση κάθε αντιλαϊκής πολιτικής, αν δεν συνοδεύεται με “κάτω τα μονοπώλια, η ΕΕ και τα κόμματα που τα υπηρετούν”».

Πιο παραστατική ήταν η τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα, η οποία για να υπογραμμίσει την προτεραιότητα που δίνει το κόμμα της στην πάλη στους χώρους δουλειάς, σε αντίθεση με τις κεντρικές εκδηλώσεις, ξεκίνησε μια εκτεταμένη περιοδεία σε μεγάλους εργασιακούς χώρους: ΕΑΒ, Λάρκο, ΠΥΡΚΑΛ. Στην ομιλία της στην ΠΥΡΚΑΛ είπε ξεκάθαρα πως οι κυβερνώντες «δεν φοβούνται τα κινήματα της πλατείας», αλλά «αυτό που φοβούνται είναι η ταξική πάλη». Απαξιώνοντας το πολιτικό σύνθημα που κυριαρχεί, σημείωσε ότι «και το Μνημόνιο να καταργηθεί η κρίση θα υπάρχει, θα υπάρχει η συνθήκη του Μάαστριχτ» και συμπέρανε πως «οι εργαζόμενοι πρέπει να κάνουν ένα μεγάλο πολιτικό άλμα και το πολιτικό άλμα συνίσταται στην απόρριψη ολόκληρου του κοινωνικοοικονομικού συστήματος», χωρίς το οποίο άφησε να εννοηθεί ότι δεν υπάρχει αποτέλεσμα.

(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 12-6-2011)