Ένα ανέλπιστο δώρο έλαβε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από την …Άνγκελα Μέρκελ. Με αφορμή την αιφνιδιαστική επίσκεψή της και τη διοργάνωση διαδηλώσεων τόσο τη Δευτέρα όσο και την Τρίτη, η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε τη μετάθεση της προγραμματισμένης για τις πρώτες ημέρες του Νοεμβρίου Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για ένα μήνα μετά. Ως πρώτιστο καθήκον η γραμματεία έθεσε «να σταματήσουμε τα μέτρα – φαρμάκι της κυβέρνησης και της τρόικας, να ανατρέψουμε την αντιλαϊκή πολιτική και τους φορείς που την εκφράζουν». Ωστόσο, ψηλά στις προτεραιότητες όλων των συνιστωσών και των μεμονωμένων στελεχών βρίσκεται η εσωκομματική διαδικασία και οι όροι με τους οποίους θα οδηγηθούν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή, καθώς η συνδιάσκεψη θα παγιώσει ή θα ανατρέψει την πολιτική φυσιογνωμία που σταδιακά διαμόρφωσε η σημερινή ηγεσία του κόμματος από την προεκλογική περίοδο μέχρι σήμερα. Πρόκειται για ένα σημείο έντονης διαπάλης που εκφράζεται τόσο με οργανωτικούς όσο και πολιτικούς όρους.
Ως τη δύναμη που θα «κάνει τις μεταρρυθμίσεις στις οποίες έχουν αποτύχει παταγωδώς τα δύο κόμματα» περιγράφει τον ΣΥΡΙΖΑ ο Γιώργος Σταθάκης
Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές πλευρές και νέοι σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν τη δυσφορία τους για το γεγονός ότι το πηδάλιο χάραξης πολιτικής στον οικονομικό τομέα έχουν οι Γιάννης Δραγασάκης και Γιώργος Σταθάκης. Οι παρεμβάσεις του τελευταίου όλο το προηγούμενο διάστημα έχουν αφήσει ένα διαχειριστικό στίγμα σοσιαλδημοκρατικής κοπής, χωρίς κανένα ταξικό πρόσημο: «Η σταθεροποίηση είναι το απαραίτητο βήμα. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει καμία δυνατότητα μεταστροφής προς την ανάπτυξη. Άρα η ανάπτυξη είναι δεύτερο επίπεδο το οποίο, ενώ πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα, εν τούτοις θέλει μια πολύ διαφορετική προσέγγιση μετά τη σταθεροποίηση της οικονομίας», είπε για παράδειγμα στο Βήμα της Κυριακής ο Γ. Σταθάκης την προηγούμενη Κυριακή, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει την οικονομική ανάπτυξη με τους σημερινούς όρους της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής.
Στην ίδια συνέντευξη ο οικονομολόγος έθεσε ως λογικό και αποδεκτό προαπαιτούμενο της αναγκαίας διαγραφής χρέους τις …διαρθρωτικές τομές: «Το αντάλλαγμα που λογικά μπορεί να ζητηθεί είναι ένα αξιόπιστο πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθεροποίησης σε συνθήκες ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Χωρίς ένα βιώσιμο πρόγραμμα που να απαντά σε αυτά τα δύο ερωτήματα θα βρεθούμε ακριβώς στην ίδια θέση», τόνισε χαρακτηριστικά. Προχώρησε δε πολύ περισσότερο, αποδεχόμενος τη λογική των «αναγκαίων μεταρρυθμίσεων», μια ρητορική που μόνο τα μνημονιακά κόμματα έχουν υιοθετήσει. Όπως είπε, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η «μόνη πολιτική δύναμη η οποία μπορεί να σταθεροποιήσει την ελληνική κοινωνία και να επαναφέρει την οικονομία σε έναν βιώσιμο δρόμο και ταυτόχρονα να κάνει τις μεταρρυθμίσεις στις οποίες έχουν αποτύχει παταγωδώς τα δύο κόμματα».
Ένα «άλτερ έγκο», διαχειριστικό και σοσιαλδημοκρατικό, που απαρνείται τη ριζοσπαστική κληρονομιά της γενιάς του «άρθρου 16» και του Κοινωνικού Φόρουμ, τον κινηματισμό και την ενωτική κουλτούρα της Αριστεράς τίθεται επικεφαλής της προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ να καταλάβει τις κυβερνητικές θέσεις. Πλευρά αυτού του σκοτεινού εαυτού ήταν και η παρέμβαση του Πάνου Σκουρλέτη στην πρωινή εκπομπή του Μέγκα μετά τα γεγονότα του Πενταγώνου: «Πολύ εύκολα δεν μπήκανε χτες; Δεν ήταν λίγο περίεργη αυτή η υπόθεση;», διερωτήθηκε, ο εκπρόσωπος Τύπου της Κουμουνδούρου, αφήνοντας να εννοηθεί ότι τουλάχιστον στη φάση της εισβολής, η στάση της αστυνομίας ήταν ύποπτα ανεκτική. «Καταρρέουν βεβαιότητες, ιδεολογικές και πολιτικές ταυτότητες», είπε άλλωστε σε ένα ανύποπτο σημείο ο Π. Σκουρλέτης, σε ραδιοφωνική του συνέντευξη, μια παραδοχή που διατρέχει όλη την επίσημη κομματική ρητορική μετά τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα και σπρώχνει σε αλλαγή φυσιογνωμίας που έχει ως προφανή σκοπό να γοητεύσει ένα πιο συντηρητικό εκλογικό ακροατήριο.
Στο πλαίσιο αυτό άλλωστε και η αντι-ευρώ ρητορική που με παρρησία και ακλόνητα επιχειρήματα προέβαλλε η αριστερή τάση του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα έχει σιγήσει: «Η σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά είτε θα αναπτύσσει με τόλμη και χωρίς αναστολές μια κουλτούρα ανοικτής διαφορετικότητας και ταυτόχρονα σεβασμού της πλειοψηφίας είτε θα αποτύχει οικτρά να αλλάξει την κοινωνία», ήταν η ασαφής απάντηση για παράδειγμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη στην ερώτηση της Αυγής την προηγούμενη Κυριακή αν μπορεί σήμερα να τεθεί θέμα εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη.
Ο ανοιχτός εσωτερικός διάλογος έχει φυσικά «ανάψει» από απλά μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Το στοίχημα που τέθηκε το καλοκαίρι για καμπάνια εγγραφής νέων μελών και αναζωογόνηση των τοπικών επιτροπών, ως κυττάρου δημοκρατίας, μάλλον δεν πέτυχε στο βαθμό που ανέμενε η ηγεσία του κόμματος. Μέχρι στιγμής λοιπόν επιβεβαιώνεται ο φόβος που διατύπωσε ο Ελένη Πορτάλιου, μέλος της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, σε κείμενο που δημοσιοποίησε την Τετάρτη ότι «ενώ δεν υπάρχουν διατυπωμένες προσεγγίσεις, θέσεις ή/και ερωτήματα ή σημεία προς συζήτηση, σκιαγραφούνται από θεσμικά στελέχη κατευθύνσεις των οποίων η αμφισημία είναι προβληματική, υπό την έννοια ότι μπορεί, λόγω της θέσης των ομιλούντων, να προκαταλαμβάνονται τα βασικά χαρακτηριστικά του νέου φορέα».
(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 7-10-2012)
Γιώργος Λαουτάρης 