Κομματικό μονοπώλιο στο κίνημα

Το αρκτικόλεξο ΚΜΚ στα συγγράμματα μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας σημαίνει Κρατικο-Μονοπωλιακός Καπιταλισμός. Αν τολμούσαμε μια μικρή παράφραση, σύμφωνα με τα όσα είπε από το βήμα της ΔΕΘ η Αλέκα Παπαρήγα την Τετάρτη, θα μπορούσε να γίνει Κομματικο-Μονοπωλιακό Κίνημα. Ο λόγος; Είναι το σκεπτικό που ανέπτυξε η γενική γραμματέας του κόμματος στο ερώτημα που έθεσε το Πριν, γιατί απέναντι στο κίνημα των πλατειών και το φοιτητικό κίνημα οι δυνάμεις του ΚΚΕ στέκονται με επιφυλάξεις και ενδοιασμούς: Το ΚΚΕ πρέπει να έχει το μονοπώλιο των κινημάτων, ώστε αυτά να είναι οργανωμένα και αποτελεσματικά, είπε περίπου η επικεφαλής του κόμματος. Κι όμως, λίγο νωρίτερα είχε κάνει λόγο για λαϊκή αυτενέργεια.

«Αυτό που λέμε ο λαός σηκώνεται, σημαίνει στη βάση συνειδητής κοινωνικής και πολιτικής δράσης, απελευθερώνεται η λαϊκή αυτενέργεια και πρωτοβουλία που σήμερα είναι πολύ χαμηλή και περιορισμένη», είπε εισηγητικά η Αλέκα Παπαρήγα. Και έφερε ως παράδειγμα τους εργαζόμενους γονείς που πρέπει να ξεσηκωθούν και να μην πληρώσουν ούτε ευρώ για τα σχολεία που παρουσιάζουν διάφορες ελλείψεις. Στις πλατείες όμως όλης της χώρας, όπου συνέρρεαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες οι εργαζόμενοι τους προηγούμενους μήνες για ποιο λόγο δεν πήγε να στηρίξει και να μπει μπροστά με τις δυνάμεις του το ΚΚΕ, όπως έκανε για παράδειγμα στους ναυτεργάτες αλλά και σε τόσους άλλους κλάδους; Βασική εκτίμηση άλλωστε του Περισσού είναι πως «νέες λαϊκές μάζες θα κάνουν απότομη είσοδο στον αγώνα» κι ας μην έχουν εμπειρία πάλης. «Αλίμονο αν το ΚΚΕ σταθεί φοβισμένο απέναντι στις λαϊκές μάζες», υπογράμμισε η Αλέκα Παπαρήγα. Μόνο που συμπλήρωσε: «Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθεί το ΚΚΕ από την προσπάθεια ανοιχτά και καθαρά μέσα σ’ αυτό να πει τη γνώμη του, όταν αυτό το κίνημα έχει κουσούρια, αδυναμίες, είναι ευάλωτο στα σχέδια του αντιπάλου». Η αποτίμηση ενός κινήματος που άφησε ιστορία μέσα σε μισή φράση.

Κίνημα με "κουσούρια, αδυναμίες και ευάλωτο στα σχέδια του αντιπάλου" χαρακτήρισε η γ.γ. του ΚΚΕ τις πλατείες

Ανεξάρτητα από το πόσο ο Περισσός επαληθεύτηκε ή διαψεύστηκε τελικώς στη βασική αυτή εκτίμησή του για τις πλατείες, γεγονός είναι ότι στέρησε από τις δυνάμεις του και από το ίδιο το κίνημα το ανοιχτό πεδίο νέων δυνατοτήτων που θα ανοιγόταν αν αλληλεπιδρούσε το ΚΚΕ με την πλατεία, αν ενεργοποιούταν το «κβάντο δράσης» που θα τροποποιούσε την αρχική κατάσταση, όπως θα έλεγαν και στη μικροφυσική. Γιατί άλλο είναι η τήρηση αποστάσεων ασφαλείας και η κριτική που «μακρόθεν σπινθηρίζει», όπως λέει κι ο Σολωμός και άλλο η διατύπωση γνώμης, η παρέμβαση μέσα στο κίνημα και η συνειδητή προσπάθεια μεταστροφής του σε αριστερή κατεύθυνση. «Η στάση μας στην αρχή ήταν εξαιρετικά προσεκτική. Στην πορεία έγινε εξαιρετικά επιφυλακτική», υπογράμμισε με τη χαρακτηριστική της ευθύτητα η Αλέκα Παπαρήγα. Και αναλύοντας περαιτέρω σημείωσε πως «η πλατεία δεν ήτανε μία». Η ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος είδε την «πάνω πλατεία», με το σύνθημα «οι 300 στο Γουδή» και «να κάψουμε τη Βουλή» και την «κάτω πλατεία» που φώναζε «άμεση δημοκρατία» και «έξω τα κόμματα». Δεν είδε προφανώς πουθενά το είδωλό της. «Αυτό το κίνημα μπορείς να το στηρίξεις;», διερωτήθηκε ρητορικά η γ.γ. του ΚΚΕ και απάντησε: «Δεν μπορείς καν να συμμετάσχεις».

Επομένως, υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις για να αναγνωρίσει το ΚΚΕ τη λαϊκή αυτενέργεια και πρωτοβουλία. Με τα λόγια της Αλέκας Παπαρήγα, «δεν πρόκειται να αναπτυχθεί η πρωτοβουλία έξω από το οργανωμένο κίνημα». Στην αυτονόητη αντίρρηση ότι υπάρχει αντίφαση μεταξύ του αυθόρμητου χαρακτήρα της λαϊκής αυτενέργειας και του συνειδητού χαρακτήρα ενός οργανωμένου κινήματος, το ΚΚΕ δεν έχει απάντηση. Θεωρεί ότι έχει το «μονοπώλιο» στην οργάνωση των λαϊκών μαζών, άρα μόνο εντός του πλαισίου που ορίζει εκείνο θα αναπτυχθεί η όποια πρωτοβουλία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ως προς αυτή την αντίληψη είναι και το σημερινό φοιτητικό κίνημα. Ασφαλώς και «έχει βγει το λάδι των παιδιών της ΚΝΕ δύο τρία χρόνια τώρα να σηκωθεί το φοιτητικό κίνημα», όπως είπε χαρακτηριστικά η Αλέκα Παπαρήγα. Σε ποια κατεύθυνση όμως; Σίγουρα όχι βαδίζοντας ενωτικά με την πλειοψηφία σήμερα των φοιτητικών συλλόγων που υπερψηφίζουν αγωνιστικά πλαίσια κατά του νόμου Διαμαντοπούλου, πραγματοποιούν καταλήψεις των τμημάτων τους και αποφασίζουν από κοινού τη δράση τους στη «συνέλευση των συνελεύσεων», το Συντονιστικό των Γενικών Συνελεύσεων. Αντιθέτως, όπως αναφέρεται στην πρόταση πάλης του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών, οι δυνάμεις του ΚΚΕ καλούν τους φοιτητές και σπουδαστές «να πάρουμε θέση μάχης πλάι στους εργάτες και το ΠΑΜΕ, τους αγρότες και την ΠΑΣΥ, τους μικρομαγαζάτορες και την ΠΑΣΕΒΕ, το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα και την ΟΓΕ». Δηλαδή, άλλο ένα κομματικό κάλεσμα συσπείρωσης, που κάνει τα σύνορα με την αφιλόξενη χώρα της ενωτικής πάλης αδιαπέραστα.

(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 18/9/2011)
Η απάντηση του Ριζοσπάστη στις 21/9/2011